Jego synowie Marek i Piotr także zostali hokeistami.
Kariera
Występował w Podhalu Nowy Targ (1965–1979), Cracovii (wypożyczenie w 1968), ATSE Graz (1979) i EHC Dübendorf w II lidze szwajcarskiej (1980–1981, grający trener[1]). Jako trener pracował w Szwajcarii, we Włoszech i w Podhalu Nowy Targ. Wywalczył 12 tytułów mistrza Polski (11 jak zawodnik i raz jako trener). W polskiej lidze rozegrał 467 spotkań i strzelił 380 goli. Trzykrotnie nagradzany nagrodą Złotego Kija (wynik rekordowy). Był kapitanem reprezentacji Polski, w której rozegrał 179 meczów i strzelił 72 gole. Uważany jest za jednego z najlepszych hokeistów Podhala i Polski. Pięciokrotnie był najlepszym strzelcem drużyny nowotarskiej w lidze: 1971 - 41 goli, 1971 - 35, 1974 - 46, 1976 - 24, 1979 - 27[2]. W 1979 ogłosił zakończenie kariery zawodniczej[3].
Radziecki trener kadry Polski Anatolij Jegorow wypowiedział się o nim: Gdybym naprzeciw niego ustawił hydrant wodny, to Ziętara i tak by się przez niego przebił. To prawdziwy magik z zaczarowaną laską[4].
