I oficer sztabu dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca dywizji piechoty szef departamentu dowódca dywizji piechoty
Oficerowie 54 pp przed bramą Zamku w Tarnopolu; dowódca pułku płk Wacław Piekarski 5 z prawejKurs rzemieślniczy w 54 pp w Tarnopolu; pośrodku siedzi płk Wacław Piekarski
Życiorys
Wacław Piekarski urodził się 5 czerwca 1893 w Pilicy, w rodzinie Franciszka i Józefy z Simaków. Ukończył szkołę handlową w Będzinie (1911)[1], wydział nauk społecznych uniwersytetu w Genewie (1914)[1]. W latach 1909–1911 był członkiem „Zarzewia”[1], w latach 1912–1913 Związku Strzeleckiego, w latach 1913–1914 Drużyn Strzeleckich. Od 1914 służył w wojsku rosyjskim[1], od stycznia 1916 na froncie salonickim[1]. Od 1 sierpnia 1917 w Armii Polskiej we Francji, z którą powrócił do kraju[1][2]. W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W latach 1919–1921 dowódca 43 pułku piechoty[3]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 231. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 43 pułk piechoty[5]. W latach 1922–1924 był „odkomenderowany” na studia w Wyższej Szkole Wojennej (franc.École Supérieure de Guerre) w Paryżu[1], a jego oddziałem macierzystym był wówczas 36 pułk piechoty Legii Akademickiej w Warszawie[6][7].
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.