W latach 1923–1944 orzekał na różnych stanowiskach w sądownictwie powszechnym, w tym do 1944, w ramach okupacyjnego polskiego sądownictwa powszechnego, jako sędzia Sądu Okręgowego w Rzeszowie. Uczestniczył w wojnie obronnej Polski. W 1939 i 1941 krótko więziony przez niemiecką administrację okupacyjną. Od maja 1943 w strukturach AK.
25 listopada 1944 powołany do służby w wojskowym wymiarze sprawiedliwości. Początkowo pełnił służbę na stanowiskach p.o. szefa Wojskowego Sądu Garnizonowego w Rzeszowie i Warszawie. Od 21 lutego 1945 do 18 lutego 1946 orzekał jako szef Wojskowego Sądu Okręgowego nr 1 w Warszawie, później przeniesiony do Poznania na stanowisko szefa tamtejszego Wojskowego Sądu Rejonowego. Od 17 marca 1947 zajmował stanowisko prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego. 2 listopada 1949 zdymisjonowany ze stanowiska, wkrótce opuścił szeregi Wojska Polskiego. Po demobilizacji pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości, a także jako radca prawny Ministerstwa Górnictwa.
Krzysztof Szwagrzyk, Prawnicy czasu bezprawia: sędziowie i prokuratorzy wojskowi w Polsce 1944-1956, Kraków, Wrocław 2005, Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana, ISBN 83-88385-65-8
.png){kind=small}
