Pracę dziennikarską rozpoczęła w redakcji tygodnika „Argumenty”. W latach 1973–1975 pracowała w miesięczniku „Światowid”[4], od 1975 do wprowadzenia stanu wojennego była dziennikarką w dziale reportażu społecznego tygodnika „Kultura”[3], później współpracowała także z paryską „Kulturą”. W stanie wojennym utrzymywała się m.in. z przepisywania na maszynie prac magisterskich[5].
Jest autorką książki pt. Oni, zawierającej wywiady-rozmowy z byłymi komunistycznymi decydentami i dygnitarzami na temat ich oceny dokonań socjalizmu w Polsce, wydanej w 1985 w tzw. drugim obiegu oraz przez wydawnictwo emigracyjne. Wywiady te rozpoczęła przeprowadzać w okresie istnienia tzw. pierwszej Solidarności, a następnie kontynuowała w czasie stanu wojennego[6].
Od 2000 do 2012 była dziennikarką „Dużego Formatu”, dodatku reporterów „Gazety Wyborczej”. Od marca 2012 do stycznia 2013 publikowała w tygodniku „Newsweek Polska”.
W 2011 zdiagnozowano u dziennikarki raka płuca. Choroba nie nadawała się do operacji. Zdecydowano się na intensywną chemioterapię. Wyniki badań okazały się dobre – nowotwór został w większości zniszczony. Jednak w grudniu 2012 stan zdrowia Torańskiej pogorszył się gwałtownie, co doprowadziło do jej śmierci, dzień po 69. urodzinach[10].
Prezydent RP Bronisław Komorowski odznaczył pośmiertnie Teresę Torańską Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla rozwoju polskiego dziennikarstwa i szczególne osiągnięcia w pracy publicystycznej upowszechniającej wiedzę o najnowszej historii Polski”. Odznaczenie podczas uroczystości pogrzebowych na Powązkach odebrał z rąk prezydenta wdowiec po zmarłej, Leszek Sankowski[14].
Życie prywatne
Jej rodzice byli nauczycielami. Matka, Eleonora Bernatowicz, uczyła języka francuskiego[15]. Ojciec, Longin, w czasie II wojny światowej został przez Rosjan zesłany na Syberię do gułagu w Mołotowsku (dziś: Siewierodwińsk), z którego uwolniono go w 1948 roku. Jej wuja Sowieci zamordowali w Charkowie.
Zamężna z Leszkiem Sankowskim, informatykiem. Mieszkała w Warszawie na Górnym Mokotowie[16].
Informator o wyjazdach do krajów Europy Zachodniej i Jugosławii – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa: Warszawskie Przedsiębiorstwo Turystyczne „Syrena” 1975.
Europa za 100 dolarów – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Wydawnictwo Sport i Turystyka 1975.
Berlin - stolica NRD i okolice. Mały przewodnik turystyczny – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa : Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch” 1976.
Drezno i okolice. Mały przewodnik turystyczny, – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa : Krajowa Agencja Wydawnicza 1976.
Lipsk i okolice. Mały przewodnik turystyczny – wspólnie z Andrzejem Górkotem,/ Teresa Torańska, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1977.
Śmierć kopalni, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1977.
Ewa Berberyusz, Pierwsze wejście, Warszawa: Niezależna Oficyna Wydawnicza 1984(Na podstawie reportaży E. Berberyusz; (dwa z nich powstały we współautorstwie z Teresą Torańską i Krzysztofem Szymborskim, druk. w l. 1980-1981 w tygodnikach: „Kultura”. „Przekrój”. „Solidarność” i „Tygodnik Powszechny”).
Oni – II obieg wydawniczy: Przedświt, Warszawa 1985, Krakowskie Towarzystwo Wydawnicze, Kraków 1985, wydanie emigracyjne: Aneks, Londyn 1985; po 1989 roku liczne wznowienia.
Leon Kasman, Konflikt z Moczarem, oprac. Teresa Torańska, Warszawa: „Myśl” 1986 (przedruk z „Aneks” Londyn 1985 nr 39).
My, Warszawa: Most 1994, ISBN 83-85611-23-1 (liczne wznowienia; wydana także jako e-book)
Byli, Warszawa: Świat Książki - Bertelsmann Media 2006, ISBN 83-247-0246-6 (liczne wznowienia).
↑Małgorzata Purzyńska: Ja, my, oni. Teresa Torańska w rozmowie z Małgorzatą Purzyńską. Warszawa: Agora SA, 2013, s. 76-77. ISBN 978-83-268-1227-9.
↑Marcin Kołodziejczyk, Toracci. Już w dzień po śmierci Teresa Torańska została pomnikiem [polskiego] dziennikarstwa. A to była po prostu zwykła, fajna babka – opowiadają znajomi; [w:] „Polityka”. 2013, nr 2, ss. 28–29
↑Błażej Torański: Teresa, moja siostra. sdp.pl, 2013-01-18. [dostęp 2016-12-01]. (pol.).
