13 maja 1886 Sanok
18 listopada 1974 Wrocław
cmentarz Powązkowski w Warszawie
architekt
Politechnika Lwowska
Tadeusz Stanisław Wróbel (ur. 13 maja 1886 w Sanoku, zm. 18 listopada 1974 we Wrocławiu) – polski architekt, urbanista.
Urodził się w Sanoku, w rodzinie profesora tamtejszego c.k. gimnazjum, Walentego Wróbla[1]. W 1898 ukończył w tej szkole II klasę[2], po czym wyjechał z Sanoka w związku z przeniesieniem ojca do C.K. IV Gimnazjum we Lwowie w czerwcu tego roku[1]. W 1904 rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa[3] Politechniki Lwowskiej, ukończył je w 1910, a 17 lipca 1912 otrzymał dyplom architekta. Pomiędzy ukończeniem studiów a obroną dyplomu, praktykował w Biurze Budowlanym Wydziału Kolejowego. W latach 1913–1914 był wykładowcą Państwowej Szkoły Technicznej. Po wybuchu I wojny światowej zdążył zrealizować kilka projektów przed powołaniem do armii austro-węgierskiej. Służbę odbywał w stopniu porucznika ze specjalnością budownictwa w Wiedniu.
Po demobilizacji w latach 1920–1924 był asystentem przy katedrze budownictwa utylitarnego Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej. W latach 1924–1925 studiował urbanistykę w Paryżu. Po powrocie zajmował się głównie właśnie tą dziedziną. Po śmierci profesora Ignacego Drexlera przejął prowadzenie wykładów z urbanistyki. 4 listopada 1927, Wydział Koła Architektów Polskich, powołał Tadeusza Stanisława Wróbla w skład stałej Delegacji Architektów Polskich w Warszawie, a dwa lata później objął funkcję prezesa lwowskiego Koła Architektów Polskich. Należał przez wiele lat do Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie[4]
W roku 1928 założył wraz z Leopoldem Marcinem Karasińskim własne biuro projektowe we Lwowie, gdzie zaprojektował wiele budynków mieszkalnych, także spółdzielczych oraz willi.
W latach 1939–1941 kierował Katedrą Budowy Miast w Lwowskim Instytucie Politechnicznym. Po wkroczeniu wojsk niemieckich pozostał bez pracy. Gdy zorganizowano tajne Wyższe Kursy Techniczne został zatrudniony jako wykładowca. Od 1944 był docentem w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, a w październiku 1945 został wysiedlony do Wrocławia. Uczestniczył w tworzeniu wydziału budownictwa i architektury, gdzie został pierwszym jego dziekanem. W grudniu 1945 zorganizował na Politechnice Wrocławskiej Katedrę Budowy Miast i Osiedli i kierował nią do roku 1960. W 1948 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, po przejściu na emeryturę w 1966 skupił się na pisarstwie, powstała wówczas książką „Zarys historii budowy miast”.
Zmarł we Wrocławiu, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 42-4-20)[5][6].