Kamienica Mazanczowska (Baczewskich) na lwowskim Rynku
Naukę rozpoczął w szkole ludowej w Felsztynie, a kontynuował w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze, W 1905 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Mieczysław Małek, Roman Pollak, Stanisław Porembalski)[1][2]. W tym samym roku wyjechał do Lwowa, gdzie rozpoczął studia na Politechnice, na Wydziale Architektury. Aby się utrzymać finansowo udzielał korepetycji, a od marca 1909 pracował w biurach architektonicznych u Jana Lewińskiego, Jana Popieleckiego, Karola Richtmana-Rudniewskiego, Józefa Sosnowskiego, Stanisława Ulejskiego i Juliana Zachariewicza. Od 1910 równolegle do studiów architektonicznych rozpoczął trzyletnie studia plastyczne w prowadzonej przez Stanisława Batowskiego Kaczora Szkole Malarstwa, od 1913 był przez rok asystentem w Katedrze Form Architektonicznych Politechniki Lwowskiej. Następnie rozpoczął służbę rządową w gubernialnym Departamencie X Architektury jako architekt kontraktowy. W 1916 obronił pracę dyplomową, a rok później został adiunktem budownictwa, w 1919 komisarzem i po roku starszym komisarzem w Urzędzie Wojewódzkim. Od 1923 przez rok był starszym asystentem w Katedrze Budownictwa Utylitarnego, w tym czasie był równocześnie nauczycielem w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego, gdzie w 1932 odbył kurs grafiki pod kierunkiem Ludwika Tyrowicza. Uczelnia ta została w 1936 podniesiona do rangi uczelni wyższej, Bronisław Wiktor wykładał tam do 1939. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną pozostał na uczelni, a po zajęciu miasta przez hitlerowców przeszedł do Nadzoru Technicznego Zarządu Miejskiego. W 1945 powrócił do pracy na uczelni, ale podczas wysiedlenia Polaków w 1946 został zmuszony do opuszczenia Lwowa i zamieszkał we Wrocławiu. Rozpoczął pracę na Politechnice Wrocławskiej jako starszy asystent w Katedrze Rysunku Odręcznego na Wydziale Architektury, w 1951 został adiunktem. Należał do Stowarzyszenia Architektów Polskich. Równolegle do pracy na Politechnice prowadził kursy rysunku odręcznego i malarstwa w Państwowym Ognisku Kultury Plastycznej, w 1952 jego działalność wyróżniono wojewódzką nagrodą artystyczną Dolnego Śląska.
Dorobek malarski Bronisława Wiktora stanowi ponad sześćdziesiąt zachowanych akwareli, obrazów olejnych, grafik tworzonych metodą linorytu, suchej igły, akwaforty i akwatinty. Ponadto artysta pozostawił po sobie bogaty zbiór fotografii przedstawiających obiekty architektoniczne.
↑Rafał Quirini-Popławski. Kościół parafialny p.w. Najświętszej Panny Marii Królowej Korony Polskiej w Porchowej w Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego, Kraków: «Antykwa», drukarnia «Skleniarz» 2010, Cz. I, tom 18, 368 s., 508 il, s. 183. ISBN 978-83-89273-79-6
Bibliografia
Jakub Lewicki: Między tradycją a nowoczesnością: architektura Lwowa lat 1893–1918. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2005, s. 424, 426-428. ISBN 83-88372-29-7.
.JPG)
