Szwadron Wiernych Kozaków

Szwadron Wiernych Kozaków

Historia
Państwo	I Rzeczpospolita
Sformowanie	1794
Rozformowanie	1794
Dowódcy
Pierwszy	płk Stanisław Urbanowski
Działania zbrojne
Powstanie kościuszkowskie
Organizacja
Formacja	milicja
Rodzaj wojsk	kawaleria

Szwadron Wiernych Kozaków – polski oddział kawalerii wchodzący w skład wojsk powstańczych okresu insurekcji kościuszkowskiej.

Formowanie

3 lipca 1794 Rada Najwyższa Narodowa wyraziła zgodę ppłk. Leopoldowi Sierpińskiemu na werbunek Ukraińców z terenu Warszawy. Rekruci mieli zostać przydzieleni do regularnego pułku jazdy. 4 lipca Sierpiński miał 30 ludzi bez koni, uzbrojenia i mundurów. 11 lipca, na rozkaz Tadeusza Kościuszki, Wydział Skarbowy wypłacił mu pieniądze na lenung dla zwerbowanych ludzi^[1]. 24 sierpnia 50 wiernych Kozaków było skierowano do 4 pułku straży przedniej i w jego strukturze wysłano ich nad Wisłę w Lubelskie. Tam, po otrzymaniu koni, wielu z nich zdezerterowało. Rekrutacja postępowała jednak nadal i 24 września liczba wiernych Kozaków podwoiła się. Do czasu bitwy pod Maciejowicami było ich około 100. Prawdopodobnie w samej bitwie nie uczestniczyli^[2].

Żołnierze szwadronu

Organizatorem szwadronu i zastępcą dowódcy był ppłk Leopold Sierpiński, a jego dowódcą płk Stanisław Urbanowski^[a]. Ponadto w szwadronie służyli: rtm. Jan Małachowski, rtm. Jakub Dunin, por. Józef Zaleski, por. Karol Dobiecki, chor. Jan Bnina, chor. Tomasz Zawidzki i chor. Dymitr Motorny^[3].

Uwagi

1. Stanisław Urbanowski awansowany został na stopień pułkownika 30 maja 1794 w obozie pod Krzcięcicami^[3].

Przypisy

1. Bauer 1981 ↓, s. 247.
2. Bauer 1981 ↓, s. 247–248.
3. Bauer 1981 ↓, s. 248.

Bibliografia

• Krzysztof Bauer: Wojsko koronne powstania kościuszkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06605-1.