Był synem Stefana Korbońskiego, sekretarza sądowego i Władysławy z domu von Körner[3]. Od śmierci ojca w 1910 mieszkał z rodziną w Częstochowie, gdzie uczył się w miejscowym gimnazjum (obecnie liceum im. Henryka Sienkiewicza). Jako uczeń brał od stycznia do maja 1919 udział w obronie Lwowa, dla udziału w której porzucił szkołę. Do wojska zgłosił się ponownie w lipcu 1920, podczas wojny polsko-bolszewickiej. Walczył w 29 Pułku Strzelców Kaniowskich. Po zakończeniu wojny powrócił do częstochowskiego gimnazjum. W 1921 brał udział w III powstaniu śląskim. Po 15 dniach pobytu na froncie został odesłany jednak do Częstochowy, w celu zdania matury. Za udział w powstaniu został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi[4].
Dwudziestolecie międzywojenne
W latach 20. mieszkał w Słupcy; pracował jako nauczyciel w Pyzdrach.
Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5]. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[6].
II wojna światowa
Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej służył w 57 pułku piechoty. Jego oddział znalazł się na tej części terytorium Rzeczypospolitej, która po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 była okupowana przez Armię Czerwoną. Korboński dostał się do niewoli radzieckiej, jednak udało mu się uciec i wkrótce powrócił do okupowanej przez NiemcówWarszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w ramach ZWZ i AK. Jednocześnie działał w podziemnym Stronnictwie Ludowym „Roch”. Stefan Korboński wraz z żoną Zofią kierował radiostacją, która z terenu okupowanego kraju codziennie przekazywała do Londynu bieżące informacje, retransmitowane następnie do Polski przez rozgłośnię „Świt”. Do 1944 rozgłośnia ta, umiejscowiona w Anglii, skutecznie sprawiała wrażenie rozgłośni fonicznej, nadającej z terenu kraju (dzięki szybkiemu serwisowi Korbońskich)[7].
W związku z narastającym zagrożeniem represjami ze strony władz i organów bezpieczeństwa zdecydował się opuścić kraj w 1947. Decyzję przyspieszyła ucieczka prezesa PSL, Stanisława Mikołajczyka. Na przełomie października i listopada wraz z żoną Zofią uciekł do Szwecji, a następnie do USA, gdzie osiadł na stałe. Tam zaangażował się w działalność publicystyczną. Był aktywnym uczestnikiem życia polskiej emigracji politycznej. Pełnił funkcje przewodniczącego Polskiej Rady Jedności w Stanach Zjednoczonych, przewodniczącego polskiej delegacji do Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych ACEN, kilkakrotnie był przewodniczącym ACEN, był członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Międzynarodowego PEN Clubu na Uchodźstwie.
W czasach PRL Stefan Korboński był jednym z działaczy emigracji, wobec których cenzura egzekwowała całkowity zakaz wymieniania nazwiska w środkach masowego przekazu.
The Jews and the Poles in World War II New York: Hippocrene Books, 1989[14]
Napisał także powieść:
Za murami Kremla New York: Bicentennial Publishing Corporation, 1983[15]
W 1973 otrzymał nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego za swoją działalność literacką. Zmarł w 1989 i został pochowany na cmentarzu polskim w Doylestown. We wrześniu 2012 zapowiedziano sprowadzenie jego prochów do Polski, do Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie[16], zaś pogrzeb jego i jego żony odbył się tam 1 października tego samego roku[4].
Ordery i odznaczenia
Order Orła Białego – pośmiertnie (29 listopada 1995, w uznaniu wielkich historycznych zasług dla niepodległości i chwały Rzeczypospolitej Polskiej)[17]
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (3 października 1944, za postawę wobec wroga i wyróżniające się zasługi organizacyjne w okresie konspiracji i Powstania Warszawskiego)[18]
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 listopada 1995 r. o nadaniu orderów (M.P. z 1996 r. nr 12, poz. 139).
↑ abcdefUchwała Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie uczczenia pamięci wielkiego Polaka Stefana Korbońskiego (1901–1989) (M.P. z 2009 r. nr 28, poz. 383)
Piotr Stanek: Stefan Korboński (1901–1989). Działalność polityczna i społeczna. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2014, s. 398. ISBN 978-83-7629-602-9. OCLC883560364.
Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1987, s. 391. ISBN 83-211-0892-X.