U kresu wojny wzięła udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, w listopadzie 1918 wstępując do Straży Obywatelskiej, służyła w stopniu kaprala[2]. Służyła jako sanitariuszka. Odbywając służbę kurierki została ranna podczas próby przejścia przez front[3][4]. Wstąpiła do Milicji Obywatelskiej w grudniu 1918, następnie do Ochotniczej Legii Kobiet. Była pierwszą kurierką. Jako kurierka służyła także jej siostra Helena[5]. Pełniła funkcję adiutantki komendantki OLK, Aleksandry Zagórskiej[6]. Po tym jak 1 kwietnia 1920 utworzono Wydziały Ochotniczej Legii Kobiet przy Sekcji Mobilizacyjnej Oddziału I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, została w stopniu podporucznika OLK adiutantką naczelniczki mjr A. Zagórskiej oraz objęła kierownictwo referatu spraw personalnych[7]. W 1920 w szeregach OLK uczestniczyła w wojnie polsko-bolszewickiej pod Warszawą.
Od 1922 do 1924 pracowała na stanowisku urzędniczym w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie. W 1925 wstąpiła do Policji Państwowej. Od 1925 kierowała Policją Kobiecą i zajmowała się jej organizowaniem[7]. Została awansowana do stopnia aspiranta od 1 stycznia 1928, na początku kwietnia 1933 na stopień podkomisarza[8][9], a od 1 stycznia 1939 do stopnia komisarza. Pełniła stanowisko kierownika sanitarno-obyczajowej VI brygady Urzędu Śledczego przy ul. Daniłowiczowskiej w Warszawie[10] (zajmującej się zwalczaniem nierządu i handlu żywym towarem[11][12])[13]. W czerwcu 1929 została dowódcą kompanii na kursie nowych funkcjonariuszek tej brygady[14][15]. Od 1935 do 1939 kierowała referatem ds. oficerów i szeregowych Policji Kobiecej w Centrali Służby Śledczej Komendy Głównej Policji Państwowej. Na początku 1930 weszła w skład komitetu organizacyjnego koło mające na celu ratowanie dzieci moralnie zaniedbanych ze szkoły nr 178 w Warszawie[16].
Po wojnie 10 sierpnia 1946, w obliczu zagrożenia aresztowaniem wyjechała z Polski. 12 września tego roku została przyjęta do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech i zweryfikowana w stopniu majora ze starszeństwem z 1 października 1944. Następnie przeniosła się do Wielkiej Brytanii i osiadła w Londynie. 15 października 1954 roku Prezydent RP August Zaleski powołał ją na członka drugiego składu Sądu Obywatelskiego w Londynie[18][19]. 11 października 1955 została ministrem w pierwszym rządzieAntoniego Pająkawładz RP na uchodźstwie[20]. W 1957 ukazała się książka autorstwa Stanisławy Paleolog pt. The Women Police in Poland 1925–1939[21]. Do końca życia pozostawała w stopniu podpułkownika[22].
Na skutek krwotoku śródmózgowego została sparaliżowana. Ostatnie 11 lat życia spędziła w szpitalu Penley, w którym zmarła 3 grudnia 1968[22]. Pochowana na Southern Cemetery w Manchesterze (sekcja K, grób numer 450)[23].
↑Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 192.
↑Wit Sulimirski: Grupa „Sokół” – Macierz. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 4617. ISBN 83-85218-56-4.
↑KarolK.SiemaszkoKarolK., Sąd Obywatelski w Londynie. Organizacja i orzecznictwo, Poznań: Wydawnictwo Rys, 2013, s. 44–46, ISBN 978-83-63664-25-1, OCLC869925365.
Ryszard Czerski. Komendantka. „Gazeta Policyjna”. 41, 1999-11-07.
Sprengel B., Stanisława Filipina Paleolog – oficer Wojska Polskiego i Policji Państwowej, w: Wojenna służba Polek w II wojnie światowej. Materiały IX sesji popularnonaukowej połączonej z II Zjazdem Kombatantek w Toruniu w dniach 6–7 listopada 1999 r., red. M. Golon, K. Minczykowska, Toruń 2000 r., s. 253–260.
KarolK.SiemaszkoKarolK., Sąd Obywatelski w Londynie. Organizacja i orzecznictwo, Poznań: Wydawnictwo Rys, 2013, ISBN 978-83-63664-25-1, OCLC869925365. Brak numerów stron w książce