Był praprawnukiem Sebastiana i Franciszki Vincenzów, prawnukiem Józefa Karola, bibliotekarza Uniwersytetu Lwowskiego, i Katarzyny z Mrozowskich Vincenzów, poślubionej we Lwowie w 1794 r. Ojcem pisarza był urodzony w 1854 Felix Euzebiusz Vincenz, jeden z pionierów przemysłu naftowego w Galicji, bliski współpracownik działacza społeczno-gospodarczego Stanisława Szczepanowskiego, zaś matką – Zuzanna Zofia z domu Przybyłowska, pochodząca ze starej szlacheckiej rodziny, do której należała Krzyworównia na Pokuciu, w ówczesnej wschodniej Galicji. Stanisław spędził tam większość swego dzieciństwa. Już wówczas uczył się od Hucułówjęzyka rusińskiego w miejscowej gwarze, poznawał obyczaje i kulturę tej społeczności, był wychowywany przez huculską nianię Pałahnę Slipenczuk-Rybenczuk (którą wspominał z wdzięcznością do końca życia). Przyszły pisarz żył na pograniczu kulturowym wołoskim, węgierskim, żydowskim, cygańskim, słowackim, ormiańskim, ukraińskim, czeskim, polskim i austriackim, przywiązując wielką wagę do historycznej idei tolerancyjnego współżycia i współdziałania ludów, grup społecznych i różnych wyznań dawnej Rzeczypospolitej. Obywatele huculskiej krainy posługiwali się bez trudu językiem polskim, ukraińskim, niemieckim, rumuńskim.
W latach 1898–1906 Stanisław Vincenz uczył się w C. K. Wyższym Gimnazjum w Kołomyi (w jego klasie był Stanisław Domański)[2], później w Stryju, gdzie poznał Kazimierza Wierzyńskiego i Wilama Horzycę, a także został członkiem literacko-patriotyczno-niepodległościowego kółka samokształceniowego, któremu przewodził przyszły profesor językoznawstwa Stefan Vrtel-Wierczyński. W czasie nauki w gimnazjum zapoznał się z twórczością Homera, stając się z czasem jego znawcą w skali międzynarodowej. Studiował początkowo na Uniwersytecie Lwowskim, następnie w Wiedniu prawo, biologię, sanskryt, psychologię i filozofię. Uzyskał w Wiedniu doktorat filozofii za dysertację o wpływie Hegla na filozofię Feuerbacha. Nauczył się rosyjskiego, języka pogardzanego w Galicji; przekładał Dostojewskiego. W Wiedniu poznał swoją pierwszą żonę, Rosjankę Lenę.
W czasie I wojny światowej walczył na froncie pod Haliczem, następnie we włoskich Dolomitach. W 1919 roku zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Był wykładowcą w szkole wojskowej w Modlinie, wziął udział w wyprawie Piłsudskiego na Kijów. Po demobilizacji w 1922 roku działał w PSL „Wyzwolenie”, optując za współpracą z Ukraińską Partią Radykalną. W latach 20. był redaktorem miesięcznika „Droga”, gdzie publikował eseje z zakresu filozofii religii. 23 lutego 1927 unieważniono jego nominację na stanowisko urzędnika 1 kategorii w Urzędzie Wojewódzkim w Stanisławowie wobec niezgłoszenia się do służby[3]. Około 1930 roku zajął się pisaniem dzieła swego życia – powieści Na wysokiej połoninie, która ukazała się w 1936 jako pierwsza część trylogii.
W październiku 1939 roku został aresztowany przez NKWD i osadzony w sowieckim więzieniu w Stanisławowie, skąd został zwolniony w grudniu tego samego roku[4]. W maju 1940 przedostał się na Węgry, gdzie nawiązał liczne kontakty z pisarzami węgierskimi. Stał się autorytetem wśród miejscowego uchodźstwa polskiego, tu powstały też jego obszerne eseje łączące tradycję staroszlacheckiej gawędy z humanistyczną erudycją[5]. Będąc na Węgrzech pomagał Żydom, za co został wyróżniony jako Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Po wojnie z drugą żoną Ireną i ich córką Barbarą przeniósł się najpierw na kilka miesięcy do Niemiec (gdzie syn Andrzej pracował w redakcji „Dziennika Żołnierza” I Dywizji Pancernej gen. Maczka), potem osiadł w okolicy Grenoble na południu Francji. Znaczną część roku spędzał w małej miejscowości alpejskiej La Combe-de-Lancey. Współpracował z paryską „Kulturą”. Był mistrzem duchowym m.in. Czesława Miłosza. Zgromadził wokół siebie „prywatną akademię platońską”, do La Combe po nauki przyjeżdżali do niego zwłaszcza młodzi Szwajcarzy. Laureat Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w 1958 roku[6].
W 1964 roku, ze względu na pogarszający się stan zdrowia pisarza, Vincenzowie przenieśli się na stałe do Lozanny nad Jeziorem Genewskim, gdzie też pisarz po niespełna siedmiu latach zmarł[7]. Pochowano go na cmentarzu w Pully[8]. Po śmierci Ireny Vincenzowej 14 października 1991 prochy jej i męża przewieziono do Polski i 14 grudnia tego roku złożono na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (sektor SC12-D-3)[9].
Мирослава Олдаковська-Куфльова: Станіслав Вінценз: письменник, гуманіст, поборник зближення народів. Біографія. Люблін: Наукове товариство Люблінського католицького університету імени Івана Павла Другого, 2012.
Renata Makarska: Der Raum und seine Texte. Konzeptualisierungen der Hucul'ščyna in der mitteleuropäischen Literatur des 20. Jahrhunderts. Peter Lang, Frankfurt am Main 2010, ISBN 978-3-631-59302-8.
Marek Bernacki: Hermeneutyka fenomenu istnienia: studia o polskiej literaturze współczesnej: Vincenz, Miłosz, Wojtyła, Herbert, Szymborska. Bielsko-Biała: ATH, 2010.
Michał Kaczmarek: Proza pamięci. Stanisława Vincenza pamięć i narracja. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009.
Юстина Чонстка-Клапита: Гуцули, бойки, лемки – традиція і сучасність (матеріали наукової конференції: Станіслав Вінценз – в бік діалогу: вибрані листи і фотографії). Kraków: Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK, 2008
Вінцензіана: статті, листи, фрагменти творів / Редактор-упорядник М. Васильчук. – Коломия: Вік, 2008. – 320 с.
Гуцульський калєндар – 2008 рік. – Верховина: Гуцульщина, 2007. – 112 с.
Mirosława Ołdakowska-Kuflowa: Stanisław Vincenz. Pisarz, humanista, orędownik zbliżenia narodów. Biografia. Lublin 2006.
Jan Pieszczachowicz: Stanisław Vincenz – pisarz uniwersalnego dialogu. Kraków 2005.
Криворівня. Матеріали міжнародних наукових конференцій. – Івано-Франківськ, 2003. – 177 с.
Vincenz i Krytycy. Antologia tekstów. Wybór, wstęp i oprac. Piotr Nowaczyński. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2003.
Stanisław Vincenz – humanista XX wieku. Pod red. Mirosławy Ołdakowskiej-Kuflowej. Lublin: Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2002.
Vincenzowa I. Rozmowy ze Stanisławem Vincenzem/Regiony, 2001, № 101 (2).
О. Комаринець: Діалоги продовжуються… Спогади про симпозіум «Станіслав Вінценз: Українська і європейська культура», присвячені 70-річчю Теофіля Комаринця. – Львів: Видавнича спілка «Просвіта», 1997. – 88 с.
Mirosława Ołdakowska-Kuflowa: Wypowiedzieć słowo. Stanisław Vincenz wobec dziedzictwa kultury. Lublin, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 1997
Studia o Stanisławie Vincenzie/ Piotr Nowaczyński, ed. Lublin – Rzym: Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1994.
Włodzimierz Próchnicki: Człowiek i dialog. „Na wysokiej połoninie” Stanisława Vincenza. Kraków 1994.
Irena Vincenzowa: Rozmowy ze Stanisławem Vincenzem. „Regiony” 1993–1996.
Olejniczak J. Arkadia i małe ojczyzny: Vincenz, Stempowski, Wittlin, Miłosz. Kraków: Oficyna Literacka, 1992.
Świat Vincenza. Studia o życiu i twórczości Stanisława Vincenza (1888–1971). Pod red. Jana A. Choroszego i Jacka Kolbuszewskiego. Wrocław 1992.
Aleksander Madyda: W poszukiwaniu jedności człowieka i świata. Folklor w twórczości Stanisława Vincenza. Toruń 1992.
Choroszy J.A. Huculszczyzna w literaturze polskiej. Wrocław: Nakł. Autora, 1991.
Sprach- und Kulturkontakte im Polnischen: gesammelte Aufsätze für A. de Vincenz zum 65. Geburtstag / Gerd Hentschel, Gustav Ineichen und Alek Pohl, Hrsg. München: O. Sagner, 1987.
Czesław Miłosz: La Combe, [w:] St.Vincenz, Po stronie dialogu, t. I, Warszawa 1983 s. 17–32.
Eugeniusz Czaplejewicz: Stanisław Vincenz, czyli kontynuacja dialogów Platona. „Przegląd Humanistyczny” 1981 nr 6.
Żmidziński Jakub, Wzór nieznany. Stanisław Vincenz a muzyka, Wrocław–Poznań 2018.
↑Janusz R. Kowalczyk: Stanisław Vincenz. culture.pl, 2017. [dostęp 2020-02-05]. (pol.).
↑Jan Zieliński: Nasza Szwajcaria. Przewodnik śladami Polaków, Oficyna Wydawnicza Rytm, Muzeum Polskie w Raperswilu, Warszawa 1999, ISBN 83-87893-21-8, s. 149.