Po II wojnie światowej przeprowadził się na Śląsk[2]. W 1945 roku współpracował z Wydziałem Kultury i Sztuki Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach w organizacji życia artystycznego na Śląsku[1]. Był dyrektorem Liceum Sztuk Plastycznych i Liceum Technik Plastycznych w Katowicach w latach 1945–1947[1]. Następnie pracował jako wykładowca na Wydziale Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie – Oddział w Katowicach w latach 1947–1963[1], od 1964 do 1970 roku pracował tamże jako docent[1]. W 1952 przeniósł się do Warszawy i został wykładowcą na Wydziale Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych[2]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Wiktorskiej 83/87 m.35[3]. Zmarł 11 maja 1980[4]. Został pochowany na Cmentarzu Wilanowskim[2].
I nagroda w konkursie na Pomnik Wdzięczności Armii Radzieckiej w Sosnowcu[3]
nagrody Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach (1948, 1957)[3]
Twórczość
Górnik, zabytkowa rzeźba autorstwa Stanisława Marcinowa w Parku Śląskim (2016)
Zajmował się rzeźbą zarówno monumentalną, jak i kameralną, rzeźbił w kamieniu naturalnym i sztucznym, wykorzystywał także gips polichromowany[1]. Jego rzeźby po 1945 roku powstały w duchu socrealizmu[2]. Publikował ponadto teksty o sztuce w „Kulturze”, „Odrze”, „Trybunie Ludu”[1].
↑ abcdefghijklmnopqrstMarcinów Stanisław. W: Słownik artystów plastyków. Artyści plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP 1945–1970. Słownik biograficzny. Maria Serafińska (kierownik redakcji). Warszawa: Okręg Warszawski ZPAP, 1972, s. 351.
↑ abcdefgMarcinów Stanisław. W: Słownik artystów plastyków. Artyści plastycy Okręgu Warszawskiego ZPAP 1945–1970. Słownik biograficzny. Maria Serafińska (kierownik redakcji). Warszawa: Okręg Warszawski ZPAP, 1972, s. 352.
↑M.P. z 1946 r. nr 30, poz. 58 „w uznaniu zasług dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej w dziele pracy organizacyjnej przy utworzeniu administracji państwowej i samorządu, uruchomienia uczelni i odbudowie demokratycznej państwowości polskiej na ziemiach województwa Śląsko-Dąbrowskiego”.
