Stadion żużlowy w Gorzowie Wielkopolskim, Stadion żużlowy im. Edwarda Jancarza w Gorzowie Wielkopolskim, Stadion im. Edwarda Jancarza w Gorzowie Wielkopolskim, oficjalnie: Stadion im. Edwarda Jancarza[4] – stadionżużlowy znajdujący się w gorzowskiej dzielnicy Zawarcie przy ul. Kwiatowej 55, między ulicami: Śląską i Jasną.
3 sierpnia 1997 roku przy okazji rozgrywania 5. edycji memoriału – stadion nazwano imieniem Edwarda Jancarza. Tablica została wmurowana przed wjazdem na parking klubowy od ul. Kwiatowej.
Stadion przed przebudową w sezonie 2007. Widok na trybunę przeciwległą do startu Stadion po pierwszym etapie przebudowy w sezonie 2010. Widok na tą samą trybunę wraz z nowo powstałą trybuną wysok Stadion po ostatnim etapie przebudowy w sezonie 2013. Widok na ukończoną górną trybunę dookoła toru
Stadion jest bardzo charakterystycznym obiektem w Gorzowie Wielkopolskim. Powstał w 1949 roku na terenie byłego wysypiska śmieci i od ponad 60 lat znajduje się w jednym miejscu. Inicjatorem budowy stadionu był mechanik klubowy Cieślicki, a pracami kierował Konstanty Sapkowski. Początkowo rozgrywano na nim mecze piłki nożnej piłkarskiej sekcji Stali Gorzów Wielkopolski[5]. Otwarcie stadionu jako żużlowego nastąpiło 22 lipca 1951 roku[5]. Prace przy budowie prowadzone były w ramach czynu społecznego. Pierwszymi zawodami przeprowadzonymi na obiekcie był turniej o „Stalowy But”. Początkowo tor miał długość 395 m i nie wyglądał zbyt dobrze, jednak w 1951 roku był już równy i szeroki. W tamtym sezonie jeden z groźniejszych wypadków zanotował zawodnik Unii Leszno – Kazimierz Bentke, który wyleciał z motoru, przeleciał kilkanaście metrów nad widownią i wylądował na zwałach ziemi okalającej tor. Wtedy nie było jeszcze żadnej bandy wokół toru. Zbudowana została po tym sezonie.
W 1954 roku powstał Społeczny Komitet Budowy Stadionu, któremu początkowo przewodniczył Wiesław Bartmański, a następnie przez wiele lat Aleksander Dzilne. Z pomocą Zakładów Mechanicznych „Gorzów” oraz Prezydium Miejskiej Rady Narodowej zaczęto budować nowoczesny stadion. W latach 1957–1964 wybudowano dwa parkingi, garaż klubowy z wieloma urządzeniami, bandę w stylu angielskim i ogrodzenie oraz skrócono tor do 352 m. W 1961 roku rozegrano pierwsze zawody przy sztucznym oświetleniu. Kolejne prace modernizacyjne miały miejsce w 1981 roku. Polegały one na wydłużeniu toru do 360 m. Żużlowcy „Stali” rozgrywali wtedy swoje mecze na Stadionie Olimpii w Poznaniu.
Kolejna przebudowa stadionu miała miejsce w 2000 roku przed finałem indywidualnych mistrzostw świata juniorów. Wcześniej obiekt stał się własnością ówczesnego prezesa klubu – Lesa Gondora. Wymieniono wtedy bandę okalającą tor, skrócono tor do 329 m, zbudowano nową wieżyczkę sędziowską i zainstalowano tablicę świetlną na drugim łuku. W 2003 roku został ponownie skomunalizowany. W latach 2007–2011 zaprojektowano i zrealizowano gruntowną przebudowę całego stadionu. Nowy obiekt został zaprojektowany przez biuro architektoniczne "Romankiewicz+Heck Inwestycje" z Gorzowa Wlkp. (architekt Michał Heck)[6]. Projekt konstrukcji stadionu został opracowany przez biuro "Budkomeks" z Poznania (konstruktor Jacek Tasarek). W latach 2007–2008 wykonano żelbetowe trybuny na istniejących nasypach ziemnych, wymieniono wszystkie drewniane ławki na plastikowe krzesełka, zainstalowano sztuczne oświetlenie, monitoring i nagłośnienie oraz wybudowano zadaszoną, piętrową trybunę na 4134 miejsca od strony wschodniej. Całkowita pojemność stadionu wynosiła wówczas 11 115 miejsc. Zakończenie ostatniego etapu przebudowy nastąpiło w latach 2010–2011, kiedy to dobudowano piętrowe trybuny na łukach i zadaszono resztę trybun. Wykonano wówczas, wzdłuż prostej startowej, budynek mieszczący loże VIP. Przeniesiono oświetlenie na dach oraz zwiększona została pojemność stadionu do 15 024 miejsc.
Bryła stadionu to owal o obwodzie 560 m, wrysowany w prostokąt o długości 206 m, szerokości 126 m i wysokości 18 m (bez masztów). Najwyżej położone krzesełko umiejscowione jest na wysokości 13 m, w odległości do krawędzi toru na 25 m.
Na stadionie jest 20 bramek wejściowych. 13 kołowrotków jest przy wejściu głównym od strony ul. Śląskiej. Do tego wejście dla VIP-ów od ul. Kwiatowej, dwa przy nowym parkingu oraz cztery bramki od ul. Jasnej. Przy każdej bramce jest kamera monitoringu. W sumie na całym stadionie kamer jest 49, w tym dziewięć o dużym zbliżeniu. System obejmuje każdy segment stadionu, rejestruje obraz i dźwięk. Na trybunach znajdują się dwa telebimy o wymiarach 5 x 9 m. Stadion posiada nowoczesne oświetlenie: 115 lamp daje 1300 luksów na torze, a 1700 luksów na prostej startowej. Tor żużlowy okala nowoczesna banda złożona ze 170 płyt sklejki powlekanej wodoodporną żywicą.
Przed stadionem znajduje się stojące na sześciu kolumnach wejście. Jest wysokie na 9 m, posiada cztery maszty flagowe oraz napis: Stadion im. Edwarda Jancarza. Obiekt zyskał też nowe ogrodzenie. Wysokie na ponad 3 m, ze wzmocnionej blachy falistej, w biało-żółto-stalowej kolorystyce.
Trybuny
Na trybunach gorzowskiego stadionu w 68 sektorach może usiąść dokładnie 15 024 widzów (na trybunie wysokiej – 7 349, na trybunie niskiej 7 444 miejsca). Dla kibiców gości przeznaczono 1550 miejsc siedzących na obu piętrach przy wyjeździe z drugiego łuku (658 osób zmieści się na górze). Dla VIP-ów przeznaczono 231 miejsc na specjalnej trybunie i 36 miejsc z dostępem do bezprzewodowego internetu przy specjalnych stolikach dla dziennikarzy. Gdy będzie taka potrzeba, obiekt pomieści 2 tys. fanów więcej (miejsca stojące).
Kolorystyka krzesełek na stadionie odpowiada kolorom klubowym Stali Gorzów Wielkopolski. Dolny poziom trybun to wymieszanie dwóch kolorów: żółtego i niebieskiego, zaś górna trybuna jest żółta. Na prostej przeciwległej do startu znajdują się – na trybunie dolnej żółty napis STAL, a na górnej niebieski GORZÓW.
Rekordy gorzowskiego toru
T. Gollob najczęściej ustanawiał rekord gorzowskiego toru – 8-krotnie