Moszaw Sede Ja’akow jest położony na niewielkim wzgórzu (na wysokości od 50 do 80 metrów n.p.m.) w zachodniej części intensywnie użytkowanej rolniczo Doliny Jezreel, w Dolnej Galilei na północy Izraela. Na zachód od osady wznoszą się wzgórza oddzielające Dolinę Jezreel od Emek Zewulun i Zatoki Hajfy. Z tych wzgórz spływa przepływający na północ od moszawu strumień Tiwon. Łączy się on z przepływającym na wschodzie strumieniem Betlejem, który wpada na południu do rzeki Kiszon. W jego otoczeniu znajduje się miasto Jokne’am, miasteczka Kirjat Tiwon i Ramat Jiszaj, moszawy Bet Zajid, Bet Sze’arim i Kefar Jehoszua, moszawa Jokne’am, oraz kibuc Allonim.
W wyniku I wojny światowej w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod panowanie Brytyjczyków, którzy w 1922 roku formalnie utworzyli na tym obszarze Mandat Palestyny. Stworzyło to warunki do rozwoju osadnictwa żydowskiego w Palestynie. W latach 20. XX wieku organizacje syjonistyczne wykupiły znaczne grunty w Dolinie Jezreel. W takich okolicznościach w 1927 roku został założony moszaw Sede Ja’akow. Była to pierwsza osada założona w Ziemi Izraela przez religijną organizację syjonistyczną Mizrachi. Została nazwana na cześć rabina Jakoba Reinesa, głównego ideologa i założyciela Mizrachi. Pierwszymi mieszkańcami moszawu byli żydowscy imigranci z Europy Wschodniej. Wieś zaprojektowano dla 50 gospodarstw, a po 1945 roku powiększono ją do 60 gospodarstw. W poszukiwaniu skutecznego rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że moszaw Sede Ja’akow miał znaleźć się w granicach nowo utworzonego państwa żydowskiego[1]. Arabowie odrzucili tę rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. Na samym jej początku siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej zajęły pobliskie wioski i sparaliżowały żydowską komunikację w regionie. Dopiero działania podjęte przez siły żydowskie podczas I wojny izraelsko-arabskiej umożliwiły im przejęcie kontroli nad całą Doliną Jezreel, co stworzyło dogodne warunki dla dalszego rozwoju osadnictwa. W latach 80. XX wieku moszaw znalazł się w głębokim kryzysie gospodarczym. Zmusiło to jego mieszkańców do przeprowadzenia restrukturyzacji i częściowej prywatyzacji. W 2008 roku w północno-wschodniej części osady wybudowano nowe osiedle mieszkaniowe, którego mieszkańcy są członkami społeczności[2].
Demografia
Większość mieszkańców moszawu jest Żydami. Tutejsza populacja w większości jest religijna, identyfikuje się z judaizmem[3][4]:
Gospodarka i infrastruktura
Gospodarka moszawu opiera się na intensywnym rolnictwie. Poza polowymi uprawami rolniczymi uprawia się także warzywa, maliny i oliwki. Tutejsza winnica (powstała w 2006 r.) produkuje około 800 butelek wina rocznie[5]. Dodatkowo jest gospodarstwo mleczne oraz hodowla bydła i drobiu. Część mieszkańców dojeżdża do pracy poza moszawem. W moszawie jest przychodnia zdrowia, sklep wielobranżowy oraz warsztat mechaniczny.
Moszaw utrzymuje przedszkole. Dodatkowo jest tutaj szkoła podstawowa, do której dowożone są dzieci z okolicznych wiosek. Przy wjeździe do moszawu jest edukacyjna wieś młodzieżowa Newe Ami’el. Od 1980 roku bardzo aktywna jest tutaj żydowska młodzieżowa organizacja religijna Bene Akiwa. W moszawie jest ośrodek kultury z biblioteką, sala sportowa i boiska. W moszawie jest także synagoga (od 2010 r. zamknięta przez nadzór budowlany) i mykwa. Przy wjeździe do wsi znajduje się jesziwaTiwat Ja’akow[6].
Turystyka
Największą lokalną atrakcją jest labirynt. Jest on położony na zachód od moszawu i zajmuje powierzchnię 9 hektarów. Długość ścieżek labiryntu wynosi 3,2 km. W jego otoczeniu urządzono pełne zaplecze rekreacyjne, z placem zabaw dla dzieci, miejscami piknikowymi i gastronomią[5]. Na wzniesieniach położonych na zachód od moszawu znajduje się Park Narodowy Bet Sze’arim. Ta starożytna nekropolia jest najważniejszym żydowskim miejscem pochówku z okresu talmudycznego. Badania archeologiczne w Bet Sze’arim rozpoczęto w 1880 roku. Odkryto wówczas liczne groby i katakumby, nie prowadzono jednak wykopalisk[7]. W 1936 roku odkryto wejście do jaskini z labiryntem katakumb. W następnych latach prowadzono tutaj liczne badania archeologiczne[8]. katakumby zgłoszono w 2002 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO[9]. Teren jest chroniony przez Park Narodowy Bet Sze’arim[10].