![Ilustracja](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/62/Lisicki_RG16_%288%29_%2826796039823%29.jpg/160px-Lisicki_RG16_%288%29_%2826796039823%29.jpg) Sabine Lisicki (2016)
|
Państwo
|
Niemcy
|
Data i miejsce urodzenia
|
22 września 1989 Troisdorf
|
Wzrost
|
178 cm
|
Gra
|
praworęczna, oburęczny backhand
|
Status profesjonalny
|
2006
|
Zakończenie kariery
|
aktywna
|
Trener
|
Richard Lisicki
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
4 WTA, 3 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
12 (21 maja 2012)
|
Australian Open
|
4R (2012)
|
Roland Garros
|
3R (2013, 2015)
|
Wimbledon
|
F (2013)
|
US Open
|
4R (2011, 2015)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
4 WTA, 0 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
35 (9 kwietnia 2012)
|
Australian Open
|
2R (2016)
|
Roland Garros
|
3R (2013)
|
Wimbledon
|
F (2011)
|
US Open
|
QF (2012)
|
|
Strona internetowa
|
Sabine Katharina Lisicki (niem. lɪˈzɪki, ur. 22 września 1989 w Troisdorfie) – niemiecka tenisistka pochodzenia polskiego[1], finalistka wielkoszlemowego turnieju Wimbledon 2013 w grze pojedynczej, czwarta na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 w grze mieszanej, reprezentantka kraju w Pucharze Federacji. Podczas turnieju w Stanford w 2014 roku ustanowiła rekord szybkości serwisu wśród kobiet – prawie 211 km/h[2].
Kariera
Sabine Lisicki otrzymała licencję profesjonalistki w 2006. Podczas pierwszego turnieju w karierze w portugalskiej Coimbrze dotarła do drugiej rundy, a już we wrześniu tego samego roku – do półfinału imprezy w Mollerussa. W następnym roku dzięki dzikiej karcie zadebiutowała w kwalifikacjach do imprezy WTA Tour, odbywającej się w Berlinie. Dochodząc do drugiej rundy eliminacji pokonała znaną deblistkę reprezentującą wówczas Zimbabwe – Carę Black. W pozostałych występach w WTA i ITF odpadała we wczesnych rundach. Rok później, także w Berlinie, pierwszy raz zagrała w turnieju głównym, przegrywając z Włoszką Marą Santangelo w pierwszym meczu. W 2007 wygrała dwa turnieje ITF (w Jersey i w Toronto), a w dwóch innych odpadła w finale. Podczas Australian Open 2008 przechodząc przez eliminacje dotarła do turnieju głównego, w którym w I rundzie pokonała turniejową „szesnastkę” – Rosjankę Dinarę Safinę 7:6, 4:6, 6:2. W drugim pojedynku pokonała Ukrainkę Mariję Korytcewą 6:1, 7:5, w III rundzie (1/16 finału) odpadła po meczu z Dunką Caroline Wozniacki w trzech setach.
19 kwietnia 2009 wygrała swój pierwszy turniej WTA, Family Circle Cup 2009 w Charleston, gdzie kolejno pokonała: Marie-Ève Pelletier 7:5, 6:4, Lenkę Wienerovą 6:4, 6:3, Venus Williams 6:4, 7:6(5), Jelenę Wiesninę 6:4, 6:0, Marion Bartoli 6:3, 6:1, a w finale zwyciężyła nad wyżej notowaną Caroline Wozniacki 6:2, 6:4. Po tym zwycięstwie awansowała na 43. miejsce w rankingu WTA. Pod koniec sezonu 2009, w październiku dotarła do finału halowego turnieju w Luksemburgu FORTIS Championships Luxembourg, gdzie przegrała z Timeą Bacsinszky 2:6, 5:7.
Drugi singlowy tytuł rangi WTA zdobyła 13 czerwca 2011 wygrywając turniej na trawiastych kortach w Birmingham, pokonując w finale turniejową „czwórkę” Danielę Hantuchovą 6:3, 6:2. Na Wimbledonie, grając dzięki dzikiej karcie, dotarła do półfinału, który przegrała z Mariją Szarapową wynikiem 4:6, 3:6. Na kortach All England Lawn Tennis and Croquet Club Lisicka dotarła do finału gry podwójnej w parze z Samantą Stosur, w którym przegrały z parą Květa Peschke/Katarina Srebotnik 3:6, 1:6. Pod koniec sierpnia, podczas turnieju Texas Tennis Open 2011 w Dallas odniosła trzecie turniejowe zwycięstwo w karierze. W finale pokonała Aravane Rezaï 6:2, 6:1, a w całym turnieju straciła 13 gemów.
Na przełomie lipca i sierpnia 2012 uczestniczyła w turnieju olimpijskim w Londynie. W grze pojedynczej odpadła w trzeciej rundzie, po przegranym 7:6(8), 4:6, 3:6 pojedynku z Mariją Szarapową. W grze podwójnej razem z Angelique Kerber odpadły w drugiej rundzie, w której zmierzyły się z siostrami Williams i przegrały z nimi 6:2, 7:5. W mikście razem z Christopherem Kasem osiągnęła czwarte miejsce. W meczu o finał ulegli Laurze Robson i Andy’emu Murrayowi, a w spotkaniu o trzecie miejsce przegrali z Lisą Raymond i Mikiem Bryanem 3:6, 6:4, 4-10.
W sezonie 2013 osiągnęła finał zawodów w Pattayi. Uległa w nim Marii Kirilenko wynikiem 7:5, 1:6, 6:7(1). W lutym awansowała także do finału turnieju w Memphis, ale w meczu z Mariną Erakovic skreczowała przy stanie 1:6. Pod koniec kwietnia zwyciężyła po raz drugi w karierze w zawodach deblowych rozgrywanych w Stuttgarcie. Razem z Moną Barthel w finale pokonały Bethanie Mattek-Sands i Sanię Mirzę 6:4, 7:5. Podczas Wimbledonu osiągnęła finał zawodów singlowych, w którym uległa Marion Bartoli 1:6, 4:6. Była pierwszą Niemką w finale Wimbledonu od 1999, kiedy ten etap rozgrywek osiągnęła Steffi Graf[3].
W sezonie 2014 razem z Martiną Hingis awansowały do finału zawodów rangi WTA Premier Mandatory w Miami, w którym pokonały wynikiem 4:6, 6:4, 10–5 parę Jekatierina Makarowa–Jelena Wiesnina. W grze pojedynczej Lisicki doszła do ćwierćfinału Wimbledonu, wygrała w Hongkongu oraz pokonała m.in. Anę Ivanović i Eugenie Bouchard. Zakończyła rok na 27. miejscu w singlu i 72. w deblu.
Rok 2015 zaczęła od Brisbane, gdzie w parze z Hingis pokonała w finale parę Caroline Garcia-Katarina Srebotnik. W Indian Wells doszła do ćwierćfinału w grze podwójnej (partnerka Andrea Petković) i półfinału w pojedynczej, natomiast w Miami osiągnęła singlowy ćwierćfinał (po drodze wygrała ponownie z Ivanović). Później zagrała m.in. w półfinale Birmingham i IV rundzie US Open. Ostatecznie zajęła 32. miejsce w singlu i 84. w deblu.
Kolejny sezon był mniej udany (odpowiednio 92. i 104. pozycja). Największymi sukcesami stały się: półfinał gry podwójnej w Stuttgarcie (partnerka Lucie Šafářová) oraz III runda singlowego Wimbledonu (pokonana m.in. Samantha Stosur) i deblowego US Open (partnerka Ałła Kudriawcewa).
Życie prywatne
Rodzice tenisistki, Richard i Elisabeth pochodzą z Polski i po ukończeniu studiów, w 1979 r. jako przesiedleńcy wyjechali do Niemiec Zachodnich (rodzina ze strony ojca miała niemieckie korzenie)[4][5]. Osiedlili się w Bonn. W 2016 roku tenisistka zakończyła związek z niemieckim aktorem – Oliverem Pocherem. Wcześniej spotykała się z pływakiem – Benjaminem Starke.
Historia występów wielkoszlemowych
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji
A, brak startu
NH, turniej nie odbył się
Występy w grze pojedynczej
Występy w grze podwójnej
Występy w grze mieszanej
Finały turniejów WTA
Gra pojedyncza 9 (4–5)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwniczka |
Wynik finału
|
Finalistka
|
1.
|
5 października 2008
|
Taszkent
|
Twarda
|
Sorana Cîrstea
|
6:2, 4:6, 6:7(4)
|
Zwyciężczyni
|
1.
|
19 kwietnia 2009
|
Charleston
|
Ceglana
|
Caroline Wozniacki
|
6:2, 6:4
|
Finalistka
|
2.
|
25 października 2009
|
Luksemburg
|
Twarda (hala)
|
Timea Bacsinszky
|
2:6, 5:7
|
Zwyciężczyni
|
2.
|
13 czerwca 2011
|
Birmingham
|
Trawiasta
|
Daniela Hantuchová
|
6:3, 6:2
|
Zwyciężczyni
|
3.
|
27 sierpnia 2011
|
Dallas
|
Twarda
|
Aravane Rezaï
|
6:2, 6:1
|
Finalistka
|
3.
|
3 lutego 2013
|
Pattaya
|
Twarda
|
Marija Kirilenko
|
7:5, 1:6, 6:7(1)
|
Finalistka
|
4.
|
23 lutego 2013
|
Memphis
|
Twarda (hala)
|
Marina Erakovic
|
1:6, krecz
|
Finalistka
|
5.
|
6 lipca 2013
|
Wimbledon
|
Trawiasta
|
Marion Bartoli
|
1:6, 4:6
|
Zwyciężczyni
|
4.
|
14 września 2014
|
Hongkong
|
Twarda
|
Karolína Plíšková
|
7:5, 6:3
|
Gra podwójna 5 (4–1)
Finały turniejów WTA 125k
Gra pojedyncza 1 (0–1)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwniczka |
Wynik finału
|
Finalistka
|
1.
|
18 listopada 2018
|
Tajpej
|
Dywanowa (hala)
|
Luksika Kumkhum
|
1:6, 3:6
|
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne: