SU-76I
|
Dane podstawowe
|
Państwo
|
ZSRR
|
Typ pojazdu
|
działo samobieżne (pancerne)
|
Trakcja
|
gąsienicowa
|
Załoga
|
4 osoby
|
Historia
|
Produkcja
|
1943
|
Wycofanie
|
1944
|
Dane techniczne
|
Silnik
|
12-cylindrowy silnik gaźnikowy Maybach HL120 TRM o mocy 265 KM przy 2600 obr./min
|
Poj. zb. paliwa
|
300 l
|
Pancerz
|
stalowy, 10-60 mm
|
Długość
|
6,3 m 5,38 m (kadłuba)
|
Szerokość
|
2,91 m
|
Wysokość
|
2,38 m
|
Prześwit
|
0,35 m
|
Nacisk jedn.
|
1 kg/cm²
|
Osiągi
|
Prędkość
|
50 km/h
|
Zasięg pojazdu
|
180 km
|
Pokonywanie przeszkód
|
Brody (głęb.)
|
0,8 m
|
Rowy (szer.)
|
2,2 m
|
Ściany (wys.)
|
0,6 m
|
Kąt podjazdu
|
30°
|
Dane operacyjne
|
Uzbrojenie
|
1 x armata F-34 lub ZiS-5 kalibru 76,2 mm (98 nab.)
|
Wyposażenie
|
radiostacja 9R, telefon wewnętrzny TPU-3
|
SU-76I – działo pancerne powstałe w 1943 roku na podwoziu niemieckiego czołgu średniego Pz.Kpfw. III. Ausf. H/J. Duża liczba tych czołgów została zdobyta przez Armię Czerwoną i postanowiono przystosować je w możliwie prosty sposób do radzieckiej armaty 76,2 mm F-34 lub ZiS-5. Dokonano tego, montując pancerny przedział bojowy na niezmienionym podwoziu czołgu. Pancerz przedni miał grubość 50-60 mm, boczny 30 mm, tylny 25 mm. SU-76I miały czteroosobową załogę i mogły zabierać 98 pocisków do działa. Poza działem uzbrojenie składało się z broni osobistej załogi i granatów ręcznych. Wyprodukowano łącznie około 200 sztuk, ważących 22 tony i rozwijających prędkość do 45 km/h. Do dnia dzisiejszego jeden z egzemplarzy pełni funkcję pomnika w miejscowości Sarny na Ukrainie.
Bibliografia
Radzieckie pojazdy wojskowe z okresu do 1945 roku