T-38
|
Dane podstawowe
|
Państwo
|
ZSRR
|
Typ pojazdu
|
czołg pływający
|
Trakcja
|
gąsienicowa
|
Załoga
|
2
|
Historia
|
Prototypy
|
1935
|
Produkcja
|
1936–1939
|
Egzemplarze
|
1382
|
Dane techniczne
|
Silnik
|
1 silnik gaźnikowy, 4-cylindrowy GAZ-AA o mocy 40 KM (w wersji T-38M2 silnik GAZ-M1 o mocy 50 KM)
|
Transmisja
|
mechaniczna
|
Poj. zb. paliwa
|
115 l
|
Pancerz
|
nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4–9 mm
|
Długość
|
3,78 m
|
Szerokość
|
2,33 m
|
Wysokość
|
1,63 m
|
Prześwit
|
0,30 m
|
Masa
|
3300–3800 kg (bojowa)
|
Moc jedn.
|
12,1–13,2 KM/t
|
Nacisk jedn.
|
0,44 kg/cm²
|
Osiągi
|
Prędkość
|
40–46 km/h (po drodze) 6 km/h (pływania)
|
Zasięg pojazdu
|
220 km (po drodze)
|
Pokonywanie przeszkód
|
Rowy (szer.)
|
1,50 m
|
Ściany (wys.)
|
0,45–0,50 m
|
Kąt podjazdu
|
30–33°
|
Dane operacyjne
|
Uzbrojenie
|
1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 1512 szt.)
|
Użytkownicy
|
ZSRR, Finlandia, Rumunia, Niemcy
|
|
T-38 – lekki czołg pływający konstrukcji radzieckiej, z okresu przed II wojną światową.
W połowie 1934 roku rozpoczęto prace zmierzające do skonstruowania następcy lekkiego czołgu pływającego T-37A. Powstał czołg oznaczony jako T-43, konstrukcji zakładów w Moskwie i Leningradzie. Powstały też inne konstrukcje prototypowe. Prace te zakończyły się fiaskiem. Postanowiono więc zmodernizować czołg T-37A. Czołg T-38 posiadał, w porównaniu z T-37A, poszerzony kadłub, ulepszone podwozie i mechanizm skrętu, zmienioną amortyzację, szersze gąsienice, lepszy napęd w wodzie. Nowy czołg został wprowadzony do produkcji i uzbrojenia w 1936 roku. W 1939 roku w uzbrojeniu Armii Czerwonej znajdowały się 1382 takie wozy.
Wersje czołgu i pojazdy pochodne
- T-38 z radiostacją dla dowódców pododdziałów pancernych.
- T-38M i T-38M1: prototypowe czołgi z planetarnymi mechanizmami skrętu.
- T-38M2: udoskonalony model czołgu z silnikiem o większej mocy i zmienioną skrzynią przekładniową. Osiągał większą prędkość jazdy.
- T-20 Komsomolec: gąsienicowy ciągnik artyleryjski. Produkowany w dużej liczbie.
- SU-45: prototyp działa samobieżnego z armatą przeciwpancerną kal. 45 mm wz. 1932.
Służba
Czołgi T-38 zastępowały w uzbrojeniu pancernych jednostek rozpoznawczych dotychczas używane czołgi T-37A. W chwili wybuchu II wojny światowej proces ten nie został zakończony. Zostały one również przyjęte do uzbrojenia batalionów czołgów we właśnie formowanych korpusach powietrznodesantowych. Nie ma jednak wzmianek na temat przewożenia T-38 samolotami, ani też desantowania ich, choć testowano możliwość zrzucania ich na wodę z samolotów. W roku 1941 oddziały w nie uzbrojone poniosły ciężkie straty. Później m.in. 7 czołgów wspierało próbę sforsowania Newy i utworzenia przyczółka pod Leningradem 26 września 1942 (4 zatonęły, 3 zniszczono na brzegu); maszyny tego typu przerzucane już promem walczyły także w kolejnych dniach na przyczółku[1]. Wiadomo, że batalion czołgów T-38 brał udział w forsowaniu rzeki Swir na Froncie Karelskim (1944). Zdobycznych czołgów T-38 używano w Finlandii (19 egz.), Rumunii (3 egz.) oraz w jednostkach Wehrmachtu.
Przypisy
- ↑ Ilja Moszczanskij: Sinjawinskaja opieracyja. Tankowyje boi pod Leningradom 19 awgusta - 1 oktjabria 1942 goda. BTW-Kniga, 2008, s. 66-70, seria: Wojennaja letopis. Bronietankowyj muziej. 19. (ros.).
Radzieckie pojazdy wojskowe z okresu do 1945 roku