STS-7

STS-7

Dane misji
Indeks COSPAR	1983-059A
Zaangażowani	NASA
Oznaczenie kodowe	STS-7
Pojazd
Wahadłowiec	Challenger
Załoga
L-P: Ride, Fabian, Crippen, Thagard, Hauck
Dowódca	Robert Crippen
Start
Miejsce startu	Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A
Początek misji	18 czerwca 1983 11:33:00 UTC
Orbita okołoziemska
Apogeum	296 km
Perygeum	291 km
Okres orbitalny	90,4 min
Inklinacja orbity	28,5°
Lądowanie
Miejsce lądowania	Edwards AFB, pas startowy 15
Lądowanie	24 czerwca 1983 13:56:59 UTC
Czas trwania misji	6 dni, 2 godz, 23 min, 59 sek
Przebyta odległość	4 072 553 km
Liczba okrążeń Ziemi	97
Program lotów wahadłowców

STS-7 (ang. Space Transportation System) – druga misja wahadłowca kosmicznego Challenger i siódma programu lotów wahadłowców. Po raz pierwszy na pokładzie wahadłowca znalazła się kobieta – Sally Ride, był to też pierwszy w historii lot Amerykanki w Kosmos^[1].

Załoga

źródło^[1]

• Robert Crippen (2)*, dowódca (CDR)
• Frederick Hauck (1), pilot (PLT)
• John Fabian (1), specjalista misji (MS1)
• Sally K. Ride (1), specjalista misji (MS2)
• Norman Thagard (1), specjalista misji (MS3) – lekarz

*(liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)

Parametry misji

• Masa:
  • startowa orbitera: 113 025 kg
  • lądującego orbitera: 92 550 kg
  • ładunku: 16 839 kg
• Perygeum: 291 km
• Apogeum: 296 km
• Inklinacja: 28,5°
• Okres orbitalny: 90,4 min

Cel misji

źródło^[1][2]

Umieszczenie na orbicie satelitów telekomunikacyjnych Anik-C2 oraz Palapa-B1. Satelitę SPAS-01 umieszczono na orbicie w celu wykonania badań oraz zdjęć fotograficznych wahadłowca z niewielkiej odległości, a następnie zabrano do wnętrza Challengera, aby dostarczyć go na Ziemię. Platformy SPAS (Shuttle Pallet Satellite) wykorzystywano początkowo do testowania materiałów i sensorów przewidywanych dla amerykańskiego programu Gwiezdnych Wojen (misje STS-7 i STS-39^[3].

Przebieg misji

źródło^[4]

Załoga, pierwszy raz 5-osobowa, umieściła na orbicie satelitę telekomunikacyjnego Anik C-2 kanadyjskiego operatora TELESAT (satelita został ustabilizowany na orbicie geostacjonarnej na 112,5° długości geograficznej zachodniej) oraz indonezyjskiego satelitę PALAPA (B-1), ustabilizowanego na orbicie geostacjonarnej na 108° długości wschodniej, jak również satelitę SPAS-01 z Republiki Federalnej Niemiec, który przez 4 godziny i 19 minut poruszał się po orbicie zbliżonej do orbity wahadłowca, w odległości około 300 m, wykonując różne badania fizyczne i fotografując wahadłowiec, a następnie został zdjęty z orbity i zabrany z powrotem do luku oraz przewieziony na Ziemię. Dr Sally Ride obsługiwała m.in. manipulator RMS, którym wynoszono na zewnątrz sztuczne satelity, i zabrano jeden z nich z powrotem. Na pokładzie wahadłowca wykonano też różne obserwacje i doświadczenia naukowe oraz eksperymenty biologiczne.

Incydent

Podczas orbitowania okno wahadłowca zostało uszkodzone przez kosmicznego śmiecia^[5].

Zobacz też

• lista misji wahadłowców
• lista załogowych lotów kosmicznych

Przypisy

1. Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 157. ISBN 83-7167-224-1.
2. Władysław Geisler. Kronika astronautyczna. Pierwszy murzyn na orbicie. „Astronautyka”. 5 (129), s. 24, 1983. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. (pol.). 
3. Misje free-flyer. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2014, s. 21, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. Encyklopedia Astronomii i Astronautyki. ISBN 978-83-252-2324-3.
4. Władysław Geisler. Kosmiczne loty załogowe w roku 1983. „Astronautyka”. 2 (132), s. 8-10, 1984. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. (pol.). 
5. Orbital Debris Photo Gallery. NASA Orbital Debris Program Office. [dostęp 2010-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-27)]. (ang.).

Bibliografia

• podsumowanie misji STS-7 na stronie NASA (ang.)
• NSSDCA Master Catalog (ang.)

Linki zewnętrzne

• Mark Wade: STS-7. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
• Spaceflight mission report: STS-7. [w:] Spacefacts [on-line]. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).