7 maja 1950 r. w Głównym Instytucie Lotnictwa na Okęciu wziął udział w lotach próbnych na motoszybowcu „Pegaz” w celu sprawdzenia przydatności płatowca do szkolenia pilotów szybowcowych w pilotażu silnikowym metodą samodzielną.
10 maja 1950 r. wykonał przelot otwarty Warszawa-Wrocław[4] i uzyskał złotą odznakę szybowcową. W 1951 r. startował w VIII Krajowych Zawodach Szybowcowych, gdzie zajął 7. miejsce oraz zdobył dwa diamenty do złotej odznaki (za przewyższenie oraz przelot docelowy)[2].
1 lutego 1952 r. w konkursie plebiscycie na 10 najlepszych szybowników za okres 1950-1952 ogłoszonym przez „Skrzydła i Motor” zajął 3 miejsce. W tym samym roku wykonał na szybowcu „Sęp” bis przelot otwarty na odległość 499 km. Następnie osiągnął wysokość przewyższenia 5800 m. i absolutną 6100 m. Należał do grona współpracowników „Skrzydlatej Polski” pisząc wiele artykułów dotyczących szybownictwa[5].
W lutym 1953 r. rozpoczął szkolenie na instruktora szybownictwa.
26 czerwca 1953 r., w czasie rozgrywania I(X) Szybowcowych Mistrzostw Polski, startując na szybowcu IS-2 Mucha wleciał w chmurę burzową i prawdopodobnie w niej został śmiertelnie rażony piorunem. Powypadkowe badanie wraku szybowca wykazało brak umasowienia lotek ze sobą przewodem masującym, co mogło być wystarczającym powodem śmiertelnego porażenia. Po jego tragicznej śmierci zawody zostały mianowane jego imieniem i rozgrywane są do dnia dzisiejszego[6].
↑ abJerzy R. Konieczny, Tadeusz Malinowski: Mała encyklopedia lotników polskich. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983. ISBN 83-206-0337-4. Brak numerów stron w książce
