Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Pekinie, w trakcie których zdobył srebrny medal w konkurencji biegu na 100 m (w finale uzyskał rezultat 9,89 s – o 0,20 s słabszy niż Usaina Bolta, który zarazem ustanowił nowy rekord świata) oraz srebrny medal w biegu rozstawnego 4 × 100 m (ekipa z Trynidadu i Tobago uzyskała w finale czas 38,06)[4]. Czternaście lat później tej samej ekipie przyznano jednak złoty medal olimpijski, ponieważ sztafetę jamajską (pierwotnych zwycięzców olimpijskiego konkursu) zdyskwalifikowano z uwagi na udowodnienie u Nesty Cartera stosowania dopingu[5][6].
Na igrzyskach olimpijskich w Londynie wywalczył z kolegami z kadry wicemistrzowski tytuł w konkurencji sztafety 4 × 100 m – w dniu rozgrywania zawodów trynidadzko-tobagijska ekipa uzyskała w finale rezultat czasowy 38,12 plasujący ich na 3. miejscu, jednak później przyznano jej srebrny medal ze względu na dyskwalifikację za doping amerykańskiego sprintera Tysoona Gaya. W konkurencji biegu na 100 m zaś indywidualnie dotarł do finału, który ukończył z czasem 9,98 na 7. miejscu – również po dyskwalifikacji Gaya za doping został przesunięty o pozycję wyżej[7][8][9].
W czasie igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro odpadł w eliminacjach biegu na 100 m (uzyskał w tej fazie czas 10,29 plasujący go na 6. miejscu w grupie) oraz wystąpił w finale biegu sztafet 4 × 100 m, w którym trynidadzko-tobagijska ekipa z jego udziałem została zdyskwalifikowana[10]. Po raz ostatni w zawodach lekkoatletycznych wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Tokio, w ich ramach wziął udział w zawodach w konkurencji biegu rozstawnego 4 × 100 m – razem z kolegami z kadry swój udział zakończył w eliminacjach, trynidadzko-tobagijska sztafeta ukończyła zmagania na 5. miejscu w grupie z rezultatem czasowym 38,63 (później tę grupę przesunięto o pozycję wyżej po dyskwalifikacji za doping Chijindu Ujaha)[2][11][12].
Sześć razy w karierze został mistrzem kraju (w latach 2009-2016), pięć tytułów mistrzowskich wywalczył na dystansie 100 m, szósty zaś zdobył w konkurencji biegu na 200 m. Ma również cztery tytuły mistrza NCAA, z czego jeden zdobył w ramach halowego czempionatu[2].
Rekordy życiowe
bieg na 100 m – 9,82 (21 czerwca 2014, Port-of-Spain)
bieg na 200 m – 20,18 (30 maja 2008, Fayetteville)
sztafeta 4 × 100 m – 37,62 (22 sierpnia 2009, Berlin)
sztafeta 4 × 400 m – 3:05,69 (10 kwietnia 2010, Coral Gables)
Halowe
bieg na 60 m – 6,51 (14 i 15 marca 2008, Fayetteville)
bieg na 200 m – 21,30 (20 stycznia 2007, Albuquerque)
