Pierwsze szkice pocisku zostały wykonane w trakcie prac nad projektem T-1 – teoretycznymi i eksperymentalnymi wymaganiami dla dwustopniowego pocisku balistycznego o zasięgu pomiędzy 7 a 8 tysięcy kilometrów, których określenie zostało zarządzone dekretem rządowym z 13 lutego 1953 roku. Masa przenoszonego na tę odległość ładunku, który oryginalnie miał być ładunkiem konwencjonalnym, sięgać miała 3 ton. W październiku 1953 roku – krótko po pierwszym teście ładunku termojądrowego – specyfikacja została zmieniona, a nowa masa ładunku określona została na 5,5 tony, przy wadze samej głowicy wynoszącej 3 tony[3]. Zwiększenie całkowitej masy przenoszonego ładunku, doprowadziło do konieczności znacznych zmian projektu pocisku, którego masa startowa wzrosła z tego powodu ze 170 do aż 280 ton[3].
Rządowy dekret autoryzujący rozwój nowego pocisku balistycznego, wydany został 20 maja 1954 roku. Pocisk ten otrzymał oznaczenie R-7 oraz numer kodowy 8K71. Z uwagi na fakt, iż większość prac wstępnych nad projektem, została wykonana już w trakcie prac nad projektem T-1, projekt wstępny pocisku ukończono już w lipcu 1954 roku, zaś jego zatwierdzenie przez Radę Ministrów ZSRR nastąpiło 20 listopada 1954 roku[3]. 20 marca 1956 roku natomiast, wydano dekret autoryzujący zasady testów tego pocisku, oraz inne warunki na których oparte miały być dalsze prace konstrukcyjne[3].
Pochodne konstrukcje
Zmodyfikowany pocisk R-7 posłużył do wyniesienia w 1957 roku pierwszego sztucznego satelitySputnik 1.
Na bazie pocisku R-7 powstało wiele rakiet nośnych wykorzystywanych przez ZSRR, a później Federację Rosyjską, m.in.:
1. Rakiety Wostok i Woschod – użyte podczas pierwszych radzieckich załogowych lotów w kosmos.
3. Rodzina rakiet Sojuz – przeznaczona do wynoszenia satelitów, statków załogowych Sojuz i zaopatrzeniowych statków Progress.
Bibliografia
Paweł Podwig, Oleg Bukharin, Timur Kadyshew, Eugeni Miasnikow, Igor Sutyagin i inni: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press i Moskow Institute of Physics and Technology, 2004. ISBN 0-262-16202-4. Brak numerów stron w książce
Przypisy
↑ abJewgieni Wołkow, ICBM ZSSR (Federacji Rosyjskiej) i USA, 1996
↑S. G. Kolesnikow, Strategiczeskoje rakietno-jadjernoje orużje, Arsenal-Press, 1996
_misil.svg)
