Czytając treść psalmu, można wyodrębnić dwa zjawiska: zmianę kierunku wypowiedzi oraz powtórzenie tych samych słów. Można odnieść wrażenie, że w związku ze zmianą wypowiedzi psalm dzieli się na dwie części (20,1–5;6–10). W pierwszej części podmiot liryczny mówi o Bogu w trzeciej osobie: niech cię wzmocni..., niech wspomni..., niech ci da... Psalmista przedstawia prośby Bogu w imieniu drugiego człowieka, do którego zwraca się wprost. W drugiej części głos zabiera nieznana grupa ludzi. Sztandarową cechą jest użycie pierwszej osoby liczby mnogiej w 20,6. Werset dalej, wszystko wraca do poprzedniego stanu. Wypowiedzi w liczbie mnogiej można zaobserwować w 20,10[2]. Możliwe jest też inna interpretacja, która sugeruje, że w psalmie to lud zwraca się do króla, co mogłoby tłumaczyć wypowiedzi w trzeciej osobie[3]. Taka interpretacja jest możliwa, zważywszy na odwołania do pomazańca, symbolizującego króla (20,7). Oznacza to, że pod zaimkiem „ty” kryje się „król”, o którym mowa w ostatnim wersecie psalmu[2]. Według Hansa-Winfrief Junglinga osobą mówiącą w tekście nie są jacyś ludzie, ale kapłan lub kapłani – wykonujący czynności liturgiczne[2]. Bardzo ważne są wersety 8-9, ponieważ pouczają o tym, że nie warto polegać na ludzkiej sile i mocy, ale należy zaufać Bogu[3]. W psalmie można dostrzec, że to, co czyni Bóg, przynosi korzyść jedynie królowi, co podkreśla wyjątkowość tego stanowiska[2].
Symbolika
Sztandar (20,6) – wykorzystywany w czasach biblijnych do oznaczenia przez wojsko punktów zbornych; często służyły one jako urządzenia sygnałowe. Sztandary zwisające na murach miast oznaczały przynależność do danego bóstwa. Często mocowano je podczas wojen w pobliżu królewskiego pawilonu, gdzie składano ofiary danemu bóstwu[4].
W utworze raz pojawia się niejasne słowo sela, którego znaczenie nie jest dokładnie znane[5].
Przypisy
↑M.J. Mangano, Wstęp do Starego Testamentu, cz. 2, Chrześcijański Instytut Biblijny, Warszawa 2009, s. 54–55.
↑ abcdH.W. Jungling, Księga Psalmów, pierwsza (Ps 1-41), [w:] Międzynarodowy komentarz do Pisma Świętego, red. W.R. Farmer, Warszawa, 2001, s. 692.
↑ abPismo Święte Starego i Nowego Testamentu najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, s. 1149.
↑J.H. Walton, Komentarz historyczno-kulturowy do Biblii Hebrajskiej, Vocatio, Warszawa 2005, s. 592, 606.
↑W.A. Beardslee, Sela, [w:] Słownik Wiedzy Biblijnej, red. B.M. Metzger, M.D. Coogan, 2004, s. 708.
