PROFILBARU.COM

Psalm 2 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów.

Gatunek literacki i okoliczności powstania

Psalm 2 ma charakter królewsko-mesjański. Nie jest typowym psalmem królewskim, gdyż występujący w nim król nie ma odpowiednika wśród królów Izraela i Judy występujących w księgach historycznych. Utwór jest oryginalny w swej koncepcji literackiej, a w swojej strukturze nie ma odpowiednika w literaturze biblijnej i starożytnego Wschodu^[1].

Psalm 2 powstał prawdopodobnie w czasach królewskich, B. Lindars uważał, że utwór odpowiadał najlepiej chwili objęcia władzy przez Jozjasza^[1].

Utwór wraz z Psalmem 1 otwiera Księgę Psalmów i ma z nim liczne powiązania słowne^[2].

Treść

Psalm 2 składa się z czterech strof po trzy wiersze.

W pierwszej (Ps 2,1-3) autor przedstawia bunt królów i narodów przeciwko rządom Jahwe oraz jego Mesjasza (pomazańca). Sam Mesjasz został w Psalmie przedstawiony jako król na Syjonie, który jednak stoi w cieniu swojego Pana.

Druga strofa (wiersze 4-6) przedstawia reakcję Pana (Adonai), który jest spokojny, świadomy swojej potęgi i drwi z buntowników. W wierszu 6 przypomina o namaszczeniu króla na Syjonie - co jest rozmaicie interpretowane: jako ustanowienie instytucji królewskiej lub symbol wystąpienia w dziejach świata.

W strofie trzeciej (wiersze 7-9) Mesjasz ogłasza buntownikom postanowienie Jahwe. Nawiązuje ono do przymierza (hebr. berit) zawartego przez Jahwe z Dawidem i jego potomkami, zgodnie z nim mieli oni sprawować wieczne rządy nad Izraelem. Mesjasz dostał obietnicę posiadania wszystkich narodów Ziemi.

Mesjasz ogłasza postanowienie jako syn Jahwe:

Ogłoszę postanowienie Jahwe.
On rzekł do mnie: "Synem moim jesteś Ty!
Ja Ciebie dziś zrodziłem."

Ps 2,7; tłum. S. Łach

Końcowa strofa (wiersze 10-12) zawiera upomnienie wobec królów i sędziów Ziemi^[3], aby postępowali rozsądnie, co pozwoli uniknąć gniewu Jahwe.

Służcie Jahwe w bojaźni
z drżeniem całujcie Jego stopy,
Aby się nie rozgniewał i abyście nie zgubili drogi,
zapala się bowiem znienacka gniewem.
Szczęśliwi wszyscy, którzy Mu ufają.

Ps 2,11-12; tłum. S. Łach

Psalm kończy się nawiązaniem do Psalmu 1 – i formułą "Szczęśliwi...".

Teologia

Nowy Testament stoi na stanowisku, że wzmianka o synostwie Bożym Mesjasza (wiersz 7) spełniła się w Jezusie, który był jednorodzonym Synem Boga. W Dziejach Apostolskich do niego odnosi się bunt wszystkich mocy tego świata^[4], które (według 1 Listu do Koryntian) pozornie zwyciężyły, ale ostatecznie przegrały^[5]. Pomazaniec, który pokona wszystkich nieprzyjaciół i stanie się królem królów i panem panów^[6], jest z kolei przedstawiony w Apokalipsie św. Jana.

Przypisy

↑ ^a ^b Łach op.cit., s. 107
↑ Katolicki komentarz biblijny (2001) s. 487
↑ tłum. Łach, op. cit.
↑ Dz 4,24–28 w przekładach Biblii.
↑ 1Kor 15,55 w przekładach Biblii.
↑ Ap 19,16 w przekładach Biblii.

Bibliografia

Stanisław Łach: Księga Psalmów: Wstęp - przekład z oryginału - komentarz - ekskursy. Poznań: Pallotinum, 1990, s. 106-110.
John S. Kselmann, Michael L. Barre: Księga Psalmów. W: Katolicki komentarz biblijny. Raymond E. Brown, Joseph A. Fitzmyer, Roland E. Murphy (red. wyd. oryg.), Waldemar Chrostowski (red. wyd. pol.). Warszawa: 2001, s. 487. ISBN 83-7146-080-5.