Po ukończeniu gimnazjum w Bytomiu studiował prawo i ekonomię na uczelniach we Wrocławiu i Poznaniu (tytuł magistra uzyskał w 1923). W latach 1917–1918 walczył w armii niemieckiej na frontach francuskim i tureckim. Uczestniczył w trzech powstaniach śląskich, kierował również akcją plebiscytową w powiecie Strzelce Opolskie. Po podziale Śląska w 1922 pracował jako sędzia grodzki w Katowicach. W 1926 otworzył własną kancelarię adwokacką.
We wrześniu 1939 ewakuował się na Wschód wraz z administracją województwa śląskiego. Ruszył dalej przez Rumunię, Jugosławię, Włochy, do Francji i zameldował się w departamencie MSW rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Od 1942 przebywał w Wielkiej Brytanii, mieszkając w Londynie. W 1953 wyleciał z żoną do Stanów Zjednoczonych. Do emerytury był kierownikiem, tłumaczem i przewodnikiem w ekumenicznej organizacji młodzieżowej YMCA na Florydzie. W 1965 zdecydował się na powrót do Polski, osiadł w Katowicach, a potem w Chorzowie. Po wycofaniu się z życia publicznego nie angażował się ani w sprawy zawodowe, ani społeczne. Poza rodziną regularnie kontaktował się tylko z generałem Jerzym Ziętkiem, wojewodą śląskim, od którego dostał wtedy Śląski Krzyż Powstańczy. Zmarł 1 stycznia w 1978, wraz z żoną spoczywa na cmentarzu w Chorzowie. Był stryjem i ojcem chrzestnym Józefa (1931–2015), dziennikarza, prezentera telewizyjnego i konferansjera, związanego z katowickim ośrodkiem Telewizji Polskiej[1][2].
(red. naukowa Jacek Majchrowski), Kto był kim w II Rzeczypospolitej, Warszawa 1994
Małgorzata Smogorzewska, Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny – tom III: K–Ł, red. Andrzej Krzysztof Kunert, Warszawa 2002
.jpg)
