Był działaczem socjalistycznym i chrześcijańskim (protestanckim). Jest autorem dzieł filozoficznych dotyczących wielu dziedzin: polityki, psychoanalizy, egzegezy biblijnej, poetyki, hermeneutyki, teorii literatury. Ricœur – zdeklarowany pacyfista i przeciwnik totalitaryzmu – został zmobilizowany w 1939 i spędził cztery lata w Niemczech w obozie jenieckim. Po wojnie został profesorem, najpierw Sorbony, następnie uniwersytetu w Nanterre pod Paryżem, skąd wyszła rewolta studencka w maju 1968. W 1970 podał się do dymisji. Wykładał na uniwersytetach w Chicago i New Haven, w Montrealu, w Lowanium i Genewie.
W 2000 został odznaczony Nagrodą Kioto w dziedzinie sztuki i filozofii[1].
Dzieła
Po polsku z wielu prac Ricœura ukazały się:
Egzystencja i hermeneutyka. Rozprawy o metodzie (Warszawa 1985)
