Park Narodowy „Łosinyj ostrow” (ros. Национальный парк «Лосиный остров», Nacyonalnyj park „Łosinyj ostrow”) – park narodowy w Rosji, w obwodzie moskiewskim i częściowo w granicach administracyjnych Moskwy. Został utworzony 24 sierpnia 1983 roku, co czyni go drugim pod względem długości funkcjonowania parkiem narodowym w kraju (po Soczijskim Parku Narodowym).
Pierwsze wzmianki historyczne dotyczące obszaru obecnego parku narodowego pochodzą z 1406 roku[1]. Ziemia ta wchodziła wówczas w skład miejscowych gruntów parafialnych, które służyły jako tereny łowieckie rosyjskich książąt i carów[1]. Według wielu dokumentów było to miejsce szczególnie lubiane przez cara Iwana IV Groźnego[1]. Pod koniec XVIII wieku, w 1799 roku teren parku został przekazany pod zarząd państwa i zakazano na nim wszelkich polowań i odstrzału zwierząt. W 1842 roku utworzono leśnictwo, którego wielkość została oceniona na 6337 ha. W latach 1842–1912 dokonano wielu kontroli lasu, z których ostatnia podzieliła go na cztery strefy funkcjonalne[1]. W 1931 roku tereny te weszły w skład pasa zieleni wokół Moskwy o długości około pięćdziesięciu kilometrów[1]. Dnia 24 sierpnia 1983 roku za sprawą uchwały Rady Ministrów RFSRR utworzono obecnie istniejący park narodowy.
Geografia
Park narodowy zajmuje powierzchnię 124,14 km² i podzielony jest na trzy strefy funkcjonalne. Około 80% powierzchni zajmują obszary leśne[2], natomiast pozostałe to w głównej mierze obszary bagienne i wodne. Obszary ścisłej ochrony zajmują 53,94 km². Otulina parku zajmuje obszar 6645 hektarów. Park położony jest na pograniczu Niziny Mieszczorskiej i południowej części Grzędy Klińsko-Dmitrowskiej[1][2]. Położenie wysokościowe parku waha się w granicach od 146 m n.p.m. na terenie zalewowym rzek Jauzy i Piechorki[2], do 175 m n.p.m. w jego centralnej części.
Na terenie parku znajduje się wiele cennych pomników przyrody, są to m.in.: naturalne lasy łęgowe z wieloma przedstawicielami roślin występujących w tzw. Czerwonej Księdze Rosji, las sosnowy z poszczególnymi okazami drzew w wieku 160-220 lat[4], tereny pierwotne lasów świerkowo-lipowych w wieku około 150 lat i lipy w wieku do 180 lat[1], a także typowe zestawienie flory oligotroficznej wraz z rzadkimi przedstawicielami porostów na terenach torfowisk[1][4].
.jpg)
