Oberon (księżyc)

Oberon

Zdjęcie wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta	Uran
Odkrywca	William Herschel
Data odkrycia	11 stycznia 1787
Charakterystyka orbity
Półoś wielka	583 500 km[1]
Mimośród	0,0014[1]
Okres obiegu	13,46 d[1]
Nachylenie do płaszczyzny równika planety	0,068°[1]
Długość węzła wstępującego	279,771°[1]
Argument perycentrum	104,400°[1]
Anomalia średnia	283,088°[1]
Własności fizyczne
Średnica równikowa	1522 km
Powierzchnia	7,29 × 10^6 km²
Objętość	1,85 × 10^9 km³
Masa	(3,01 ± 0,07) × 10^21 kg
Średnia gęstość	1,63 g/cm³
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,346 m/s²
Prędkość ucieczki	0,73 km/s
Okres obrotu wokół własnej osi	synchroniczny
Albedo	0,23
Jasność obserwowana (z Ziemi)	14,1[2]^m
Temperatura powierzchni	61 K

Oberon (Uran IV) – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.

Oberon, Ziemia i Księżyc w tej samej skali

Nazwa

Nazwy tego oraz pozostałych czterech największych satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 roku jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela.

Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope’a. Nazwa Oberon pochodzi od króla elfów, Oberona ze Snu nocy letniej Szekspira.

Właściwości fizyczne

Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Oberona pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w odległości 470 600 km od księżyca w styczniu 1986 roku^[3]. Wykonane zdjęcia pokrywają około 40% powierzchni^{[potrzebny przypis]}, przy czym tylko dla ok. 25% powierzchni uzyskano rozdzielczość do 6 km, pozwalającą na sporządzenie mapy geologicznej. Zdjęcia pochodzą z południowej półkuli księżyca, która podczas przelotu była oświetlona przez Słońce^[4].

Oberon jest księżycem lodowym, składa się w około 50% z lodu, w 30% z krzemianów oraz w 20% ze składników węglowo-azotowych wiązanych metanem. Na jego powierzchni znajdują się liczne kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.

Naukowcy rozpoznają jedynie dwa typy struktur geologicznych Oberona: kratery uderzeniowe oraz wąskie depresje.

Zobacz też

• Ukształtowanie powierzchni Oberona
• Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym

Przypisy

1. Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
2. Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
3. Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873. 
4. Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918. 

Linki zewnętrzne

• Oberon. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-19)].
• Oberon. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).

Encyklopedie internetowe (księżyce Urana):

• Britannica: place/Oberon-astronomy
• SNL: Oberon_-_måne
• Catalana: 0046708