PROFILBARU.COM

Miranda
	; Miranda, mozaika zdjęć wykonanych przez sondę kosmiczną Voyager 2 (1986)
Planeta	Uran
Odkrywca	Gerard Kuiper
Data odkrycia	16 lutego 1948
	Charakterystyka orbity
Półoś wielka	129 900 km
Mimośród	0,0013
Okres obiegu	1,413 d
Nachylenie do płaszczyzny równika planety	4,338°
Długość węzła wstępującego	326,438°
Argument perycentrum	68,312°
Anomalia średnia	311,330°
	Własności fizyczne
Średnica równikowa	471 km
Powierzchnia	7,00 ×105 km²
Objętość	5,48 ×107 km³
Masa	(6,6 ± 0,7) ×1019 kg
Średnia gęstość	1,20 g/cm³
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,079 m/s²
Siła ciążenia na powierzchni	0,008 g
Prędkość ucieczki	0,19 km/s
Okres obrotu wokół własnej osi	synchroniczny
Albedo	0,32
Jasność obserwowana; (z Ziemi)	15,3m
Temperatura powierzchni	59 K
	Multimedia w Wikimedia Commons

Miranda (Uran V ) – najmniejszy spośród pięciu głównych księżyców Urana. Miranda posiada najbardziej złożone struktury geologiczne spośród satelitów tej planety. Została odkryta przez Gerarda Kuipera w 1948 roku.

Do tej pory jedyne zdjęcia Mirandy w zbliżeniu pochodzą z sondy Voyager 2, która dokonała obserwacji księżyca w styczniu 1986 roku. Południowa półkula była wtedy skierowana w stronę Słońca, więc tylko ta część została sfotografowana. Sonda minęła Mirandę w odległości około 29 000 km, co było największym zbliżeniem do jakiegokolwiek księżyca w trakcie całej misji i pozwoliło na uzyskanie zdjęć powierzchni w wysokiej rozdzielczości^[2].

Nazwa księżyca pochodzi od Mirandy, córki Prospera, bohaterki sztuki Williama Szekspira, Burza^[3].

Charakterystyka fizyczna

Powierzchnię Mirandy może pokrywać lód z małą ilością skał krzemianowych oraz związki organiczne zawierające metan. Licznie występują kaniony o głębokości dochodzącej do 20 km oraz regiony świadczące o wzmożonej w przeszłości aktywności geologicznej. Rozległe wyżłobione struktury mogą być wynikiem ogrzewania się lodu. Niska gęstość wskazuje, że lód jest głównym składnikiem wnętrza, zatem zalicza się ona do księżyców lodowych.

Wydaje się^[komu?], że tak silna aktywność tego stosunkowo niewielkiego księżyca, spowodowana była przyciąganiem Urana. Zapewne w przeszłości Miranda znajdowała się w rezonansie orbitalnym 1:3 z Umbrielem, a jej orbita była bardziej ekscentryczna, co powodowało ogrzewanie wnętrza księżyca przez siły pływowe. W miarę ewolucji układu księżyc opuścił rezonans, a jego orbita stała się bliska kołowej, zachowując jednak nietypowe nachylenie^[4]. Inna, mniej prawdopodobna teoria sugeruje, że Miranda została uderzona przez masywny obiekt, który zniszczył jej powierzchnię. Fragmenty osiadły ponownie w innych miejscach, tworząc obecną, dziwną strukturę powierzchni.

Verona Rupes

Miranda zawiera największy uskok w Układzie Słonecznym – Verona Rupes. Jego wysokość oszacowano na od 5 do nawet 20 km.

Zobacz też

ukształtowanie powierzchni Mirandy
największe księżyce Urana: Ariel, Oberon, Tytania, Umbriel
chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-08-29]. (ang.).
↑ Voyager Mission Description. Planetary Data System, 1997-02-19. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
↑ In Depth | Miranda [online], NASA Solar System Exploration [dostęp 2023-09-23] .
↑ W. C. Tittemore, Wisdom, J.. Tidal evolution of the Uranian satellites III. Evolution through the Miranda-Umbriel 3:1, Miranda-Ariel 5:3, and Ariel-Umbriel 2:1 mean-motion commensurabilities. „Icarus”. 85, s. 394–443, 06 1990. Elsevier Science. DOI: 10.1016/0019-1035(90)90125-S.

Linki zewnętrzne

Miranda. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-20)].
Miranda. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).