Okręty przeciwminowe typu Hunt, nazwane tak po typach trałowców i niszczycieli eskortowych z czasów obu wojen światowych, były pierwszymi brytyjskimi seryjnymi niszczycielami min. W celu maksymalnego obniżenia pola magnetycznego okrętów, dla uniknięcia zagrożenia ze strony min magnetycznych, otrzymały kadłuby zbudowane z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP), jako największe wówczas tak zbudowane okręty na świecie, oraz małomagnetyczne wersje silników Deltic[4]. Dla zwiększenia manewrowości na małych prędkościach i umożliwienia precyzyjnego utrzymywania pozycji zastosowano pomocniczy napęd hydrauliczny i ster strumieniowy na dziobie[4]. Klasyfikowane były jako MCMV – mine countermeasures vessel – okręty przeciwminowe, dysponując zarówno wyposażeniem do niszczenia min charakterystycznym dla nowej klasy niszczycieli min, jak i klasycznymi trałami kontaktowymi i niekontaktowymi dla trałowania min[4][5].
Kontrakt na budowę otrzymała stocznia Vosper Thornycroft w Woolston (część Southampton), a w 1979 roku dwa okręty zamówiono w drugiej stoczni Yarrow Shipbuilders(inne języki) w Scotstoun (część Glasgow)[4][5]. W każdej z nich zbudowano kompleks do formowania kadłubów z GRP, zdolny do budowy dwóch okrętów naraz[4]. Umowną stępkę pod budowę prototypowego okrętu „Brecon” położono 21 października 1975 roku, a wodowano go 21 czerwca 1978 roku[5]. Drugi okręt został zamówiony 31 marca 1977 roku, trzy 29 stycznia 1979 roku, cztery 19 czerwca 1980 roku, dwa 14 grudnia 1982 roku i jeszcze dwa 4 czerwca 1985 roku[4][5]. Zamówiono i zbudowano trzynaście okrętów, które wchodziły do służby od 1980 do 1989 roku[6]. Ujemną cechą był bardzo wysoki koszt budowy, który w połowie lat 80. wynosił ok. 35 mln funtów[a].
Okręty miały kadłub formowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[4]. Architektura była typowa dla pełnomorskich okrętów przeciwminowych, z kadłubem o wysokich burtach w części dziobowej, z podwyższonym pokładem dziobowym rozciągającym się na ok. 2/3 długości okrętu[12]. Dziobnica była klasyczna, wychylona do przodu[12]. Na pokładzie dziobowym znajdowała się armata przeciwlotnicza, dalej na śródokręciu zwarta nadbudówka z wyższym pomostem bojowym w przedniej części, pojedynczym masztem przed środkiem długości okrętu i kominem w tylnej części nadbudówki, zwężającym się ku górze[12]. Niższy pokład rufowy był roboczy, zajęty przez wyposażenie[12].
Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[5]. Późniejsze źródła podawały wyporność pełną 750 ts[6][4]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, a szerokość: 10 m[5]. Zanurzenie do stępki wynosiło 2,6 m, a maksymalne, razem ze śrubami: 3,4 m[5]. Załoga liczyła pierwotnie 45 osób, w tym 6 oficerów[5].
Uzbrojenie
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i stanowiła je pierwotnie automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm[5][6]. Do połowy lat 90. armata była wymieniana na Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm, o długości lufy 75 kalibrów (L/75) i kącie podniesienia lufy 65°[6]. Miała ona szybkostrzelność do 650 strz./min i strzelała pociskami o masie 360 g[6]. Donośność do celów nawodnych wynosiła 10 km, a do powietrznych 3 km[6].
Do połowy lat 90. dodawano także dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01 o kącie podniesienia 55° i szybkostrzelności 900 strz./min[6]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm[6]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku działka 20 mm zastąpiono przez trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[7]. W latach 2014–2015 dodatkowo montowano karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[7].
Wyposażenie
Jednorazowy pojazd podwodny Seafox wodowany z HMS „Atherstone”
Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało sonar kadłubowy Plessey Type 193M o częstotliwości 100/300 kHz[6][b]. Sonar został do połowy lat 90. zmodernizowany do wersji Mod 1[4][6]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[6]. W latach 2004–2005 osiem pozostających w służbie brytyjskich okrętów otrzymało nowy sonar 2193, który został też zamontowany na okrętach dla Grecji i Litwy[13][14].
Okręty przenosiły po wejściu do służby dwa zdalnie kierowane przeciwminowe pojazdy podwodne wielokrotnego użytku PAP 104, a od 1988-89 roku także nowsze PAP 105[6]. Pojazdy PAP 105, nabyte tylko w liczbie 10 sztuk, miały zasięg 600 m, głębokość zanurzenia 300 m i rozwijały prędkość 6 węzłów[6]. Okręty ponadto były wyposażone w trały elektromagnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk 8[6]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[7]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez niemieckie jednorazowe pojazdy do niszczenia min Seafox[7].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes(inne języki) Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[6]. Okręty miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[6]. Po 1990 roku okręty typu Hunt otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53 (zamówiony w sierpniu 1990)[6]. W latach 2004–2005 osiem brytyjskich okrętów otrzymało system dowodzenia NAUTIS 3[13][7]. Począwszy od „Middleton” w 2020 roku, okręty w brytyjskiej służbie były wyposażane w system ORCA (Oceanographic Reconnaissance Combat Architecture), pozwalający na klasyfikowanie wykrywanych obiektów z większej odległości[15].
Napęd
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston(inne języki)-Paxman 9-59K Deltic o mocy po 1900 hp (łącznej 3800 hp), poruszające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[6]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[6]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[6]. Okręty były wyposażone w ster strumieniowy[6].
W drugiej dekadzie XXI wieku uruchomiono program wymiany podczas remontów silników na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)[7]. Silniki te otrzymały także litewskie okręty, z kolei na greckich w latach 2004–2005 wymieniono silniki na MTU o mocy po 1900 hp[14].
Służba
„Dulverton”, „Ledbury”, „Atherstone”, „Cattistock” i „Hurworth” brały udział na początku 1991 roku w wojnie w Zatoce Perskiej, a „Brecon”, „Bicester” i „Brocklesby” rozminowywały zatokę już po zakończeniu działań wojennych od marca do sierpnia 1991 roku[16].
Okręty 1 Dywizjonu Niszczycieli Min (w 1995 roku: „Middleton”, „Berkeley”, „Quorn”, „Dulverton”, „Ledbury”, „Chiddingfold”, „Brocklesby”) bazowały w Rosyth do zamknięcia tej bazy 7 listopada 1995 roku, a następnie w Portsmouth[17].
Dzięki kompozytowym kadłubom, okręty typu Hunt okazały się wyjątkowo długowieczne, przy właściwej konserwacji i modernizacji części mechanicznej[18]. Pozostawały w służbie w trzeciej dekadzie XXI wieku, przy czym „Ledbury” był wówczas najstarszym okrętem używanym operacyjnie w Royal Navy, a pierwszy z nich „Brecon” nadal istniał w 2022 roku, używany do celów szkoleniowych[18]. Przewiduje się utrzymanie ich w służbie do lat 30. XXI wieku[18].
Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
_transits_the_Arabian_Gulf_during_a_bilateral_training_exercise.jpg){kind=spacer}
