Okręt był jedenastą według numeracji, lecz dziewiątą zbudowaną jednostką z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt[1]. Zamówiono go 19 czerwca 1980 roku razem z trzema innymi w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu[1][2]. Okręt wodowano 25 września 1984 roku, a przyjęto do służby po ukończeniu 2 lipca 1985 roku[2]. Nazwa pochodziła od wsi Hurworth-on-Tees, związanej z polowaniem na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu[3]. Był drugim okrętem o tej nazwie, po niszczycielu eskortowym(inne języki) z II wojny światowej[4]. Koszt budowy wynosił ok. 35 mln funtów[1].
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów[2][4].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[2]. W latach 1991–92 na „Hurworth” były zamontowane dodatkowo dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[5]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[6]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[2][6].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężneRuston(inne języki)-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[2]. Przed 2016 rokiem na okręcie wymieniono silniki na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)[6][7].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radarKelvin Hughes(inne języki) Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193[6][4]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3[8][6].
Po wejściu do służby „Hurworth” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić pojazdy nowszego typu PAP 105[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[6]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C[6].
Służba
HMS „Hurworth” w Firth of Clyde w 2017
HMS „Hurworth” (numer burtowy M 39) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 2 lipca 1985 roku[2]. Został przydzielony do 3 Eskadry Niszczycieli Min (3rd MCM Squadron)[1].
W 1987 roku „Hurworth” brał udział w akcji ratunkowej promu „Herald of Free Enterprise”[a]. 13 sierpnia 1990 roku wypłynął na wschodnie Morze Śródziemne, wraz z bliźniaczymi „Cattistock” i „Atherstone”[9]. Następnie na początku 1991 roku wziął udział w wojnie w Zatoce Perskiej, za co przyznano mu wyróżnienie bojowe (battle honour)[4]. W maju tego roku powrócił do bazy w Portsmouth[10].
Przed 2016 rokiem okręt przeszedł modernizację połączoną z wymianą silników[7].
W 2018 roku okręt był w składzie 2 Eskadry Niszczycieli Min (MCM2), pod dowództwem kmdra ppor. Marka Hewarda[11]. Pod koniec tego roku wziął udział w dużych ćwiczeniach NATO Trident Juncture u wybrzeży Norwegii[11]. W sierpniu 2022 roku okręt wszedł w skład stałego zespołu przeciwminowego NATO Standing Mine Countermeasures Group 1. Dowódcą okrętu był wówczas kmdr ppor. Simon Reeves[12]. W 2024 roku dowódcą okrętu był kmdr ppor. Alex Knight[4].
Uwagi
↑Według HMS Hurworth (M39) [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii., ale błąd w dacie (2005 rok)
_(cropped).jpg)
