PROFILBARU.COM

Minóg morski
	Petromyzon marinus
	Linnaeus, 1758
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	bezżuchwowce
Gromada	Petromyzontida
Rząd	minogokształtne
Rodzina	minogowate
Rodzaj	Petromyzon; Linnaeus, 1758
Gatunek	minóg morski
Synonimy
	Ammocoetes bicolor Lesueur, 1818; Batymyzon bairdii (Gill, 1883); Lampetra marina (Linnaeus, 1758); Oceanomyzon wilsoni Fowler, 1908; Petromyzon americanus Lesueur, 1818; Petromyzon bairdii Gill, 1883; Petromyzon lampetra Pallas, 1814; Petromyzon maculosus Gronow, 1854; Petromyzon marinus dorsatus Wilder, 1883; Petromyzon marinus unicolor Gage, 1928; Petromyzon maximus Cuvier, 1816; Petromyzon nigricans Lesueur, 1818;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Minóg morski^[3], minog morski^[4] (Petromyzon marinus) – pasożytniczy gatunek bezżuchwowca z rodziny minogowatych (Petromyzontidae), największy z minogów. Jedyny przedstawiciel rodzaju Petromyzon.

Występowanie

Wzdłuż kanadyjskich i europejskich wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, Morze Bałtyckie (w Polsce rzadki, głównie w przybrzeżnej strefie Bałtyku, pojedynczo w północnym i środkowym dorzeczu Wisły^[5], zachodnia część Morza Śródziemnego, Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie. W okresie tarła wpływa do rzek^[5]. Gatunek wędrowny, w dużych jeziorach tworzy formy słodkowodne. Znosi duże zasolenie wody.

Wygląd

Ciało wężowate o przeciętnej długości do 100 centymetrów (maksymalnie 120 cm), ubarwione na grzbiecie zwykle szaroniebiesko, a na spodzie srebrnobiałe. Na bokach głowy widoczne siedem par otworów skrzelowych. Dwie, wyraźnie oddzielone od siebie, płetwy grzbietowe, druga połączona z płetwą ogonową. Linia boczna jest dobrze rozwinięta. Może osiągać do 3 kg masy ciała. Formy słodkowodne nie osiągają takich rozmiarów jak morskie. Jak u wszystkich minogowatych pysk ma postać dużej przyssawki z dwoma, zrośniętymi ze sobą, zębami rogowymi w górnej części i 7 oddzielnymi u dołu.

Rozród

Tarło odbywa się w rzece lub jej ujściu, od maja do czerwca. Samica składa do 250 tys. jajeczek w jamie wygrzebanej w piaszczystym dnie. W czasie rozrodu osobniki dorosłe nie pobierają pokarmu. Po tarle giną.

Pożywienie

Larwy (ślepica) żywią się drobnymi organizmami unoszącymi się w wodzie i detrytusem. Dorosłe minogi są pasożytami. Atakują głównie dorsze, łososie i węgorze.

Ochrona

W Europie minóg morski jest gatunkiem zagrożonym. W Polsce objęty ścisłą ochroną^[6].

Zobacz też

Przypisy

↑ Petromyzon marinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Petromyzon marinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Franciszek Staff (tłum.). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.
↑ Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973
↑ ^a ^b J. M. Rembiszewski, H. Rolik. Krągłouste i ryby Cyclostomata et Pisces. „Katalog Fauny Polski”. 24, s. 251, 1975. PAN – Instytut Zoologii, PWN, Warszawa.
↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2011 r. nr 237, poz. 1419)

Bibliografia

Mały słownik zoologiczny: ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976. (pol.).
Andrzej Rudnicki: Ryby wód polskich - atlas. Warszawa: WSiP, 1989, s. 104. ISBN 83-02-01071-5. (pol.).

[itis-1] Petromyzon marinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Petromyzon marinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Nikolski-3] G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Franciszek Staff (tłum.). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.

[Rembiszewski-4] Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973

[RR-5] J. M. Rembiszewski, H. Rolik. Krągłouste i ryby Cyclostomata et Pisces. „Katalog Fauny Polski”. 24, s. 251, 1975. PAN – Instytut Zoologii, PWN, Warszawa.

[RMS2011-6] Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2011 r. nr 237, poz. 1419)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]