Mike Ratledge

Mike Ratledge
Data i miejsce urodzenia	6 maja 1943 ; Maidstone
Instrumenty	instrumenty klawiszowe, programowanie
Zawód	muzyk, kompozytor
Aktywność	od 1962
Wydawnictwo	Probe, CBS, Cuneiform, Harvest
Powiązania	Mister Head, Soft Machine, Centipede, Mike Oldfield, Kevin Ayers, Daevid Allen, Robert Wyatt, Karl Jenkins
	Współpracownicy
	Daevid Allen, Kevin Ayers, Hugh Hopper, Robert Wyatt, Brian Hopper, Larry Nowlin, Andy Summers, Pye Hastings, Elton Dean, Nick Evans, Lyn Dobson, Mark Charig, Phil Howard, John Marshall, Roy Babbington, Allan Holdsworth, John Etheridge, Alan Wakeman,
	Zespoły
	Soft Machine

Mike Ratledge, właśc. Michael Roland Ratledge (ur. 6 maja 1943 w Maidstone) – angielski muzyk i kompozytor grający na instrumentach klawiszowych, jeden z czołowych muzyków sceny kanterberyjskiej, długoletni członek zespołu Soft Machine.

Biografia artystyczna

Dzieciństwo

Ojciec jego był dyrektorem szkoły w Canterbury.

Mike od wczesnego dzieciństwa kształcił się muzycznie i nigdy nie był zainteresowany ani rockandrollem ani muzyką popową.

Jego najbliższym przyjacielem był Brian Hopper z tego samego rocznika, starszy brat Hugh Hoppera, rówieśnika Roberta Wyatta. Chociaż Mike i Brian chodzili do tej samej klasy w St. Stephen School, to zaprzyjaźnili się dopiero w Szkole Podstawowej dla Chłopców Simon Langton, gdy zapisali się do szkolnej orkiestry i chóru (Mike śpiewał altem). Wstąpili także do Canterbury Male Voice Choir, który był zapraszany do śpiewania w katedrze w Canterbury, a sam Mike był nawet solistą.

Mike i Brian praktykowali razem muzykę nawzajem w swoich domach wykonując głównie muzykę kameralną i współczesnych kompozytorów. Także jako duet występowali na szkolnych uroczystościach. Stopniowo wchodzili także w krąg takich kompozytorów jak Karlheinz Stockhausen i Pierre Boulez.

Wtedy także odkryli jazz. Mike najpierw zainteresował się pianistą Billem Evansem, ale w wieku 17 lat jego mistrzem stał się Cecil Taylor.

Do tej samej szkoły uczęszczał także Robert Ellidge Wyatt, który chodził do tej samej klasy i przyjaźnił się z młodszym (o dwa lata) bratem Mike’a – Hugh. Normalnie kontakty uczniów starszych z uczniami młodszymi nie były dopuszczalne^[1]. Jednak Mike piastował w szkole pozycję szkolnego prefekta, która nakładała na niego obowiązek asystowania w domowych zajęciach młodszych uczniów i utrzymywania wśród nich porządku. To stanowisko pomogło mu w kontaktach z Robertem, który posiadał album Cecila Taylora. Był to rok 1960.

Wtedy Mike ostatecznie stracił zainteresowanie tradycyjną klasyczną muzyką i zaczął brać lekcje pianistyki jazzowej. Brał także udział w szkolnych przedstawieniach teatralnych.

W drugiej połowie 1960 r. przybył do Canterbury Australijczyk Daevid Allen właściciel 200 jazzowych płyt, które wywarły wpływ na całe Canterbury. Mike wspominał Daevid wywarł fantastyczny wpływ na Canterbury w tym czasie. Przywiózł około dwustu jazzowych płyt i nawrócił każdego w Canterbury na nie. Nie wiem, co by się stało bez nich.^[2]

Latem 1961 r. Mike ukończył szkołę z wyróżnieniami w językach: angielskim, francuskim i hiszpańskim. Został także jako jedyny ze swojego rocznika nagrodzony możliwością studiów na University College Oxford. Rozpoczął tam studiowanie psychologii, filozofii i języka angielskiego.

Kariera

W maju 1963 r. Mike rozpoczął wspomagać przyjaciół z The Daevid Allen Trio grą na instrumentach klawiszowych podczas ich występów w Londynie.

W 1964 r. ukończył studia na Uniwersytecie Oksfordzkim i poza okazjonalnymi jamami i występami z przyjaciółmi, kontynuował swój muzyczny rozwój w Oksfordzie u takich awangardowych muzyków jak Mal Dean i Rab Spall. Napisał także wtedy swoją jedyną popową piosenkę w rytmie 4/4 "Could Have Been the Saddest Thing".

W tym samym roku jego ciotka w nagrodę za ukończenie studiów na Oksfordzie, zafundowała mu podróż do Nowego Jorku. W mieście tym Mike chodził do klubów jazzowych i zapoznawał się ze środowiskiem literackim i muzycznym Nowego Jorku. Poznał między innymi pisarza Williama Burroughsa, u którego przez jakiś czas przebywał. Spodziewał się także kontynuować studia w USA, ale spóźnił się z podaniem o grant na studia^[3].

W 1965 r. powrócił do Londynu. Chociaż rozpoczął już współpracę z London School of Economics muzyka okazała się silniejsza. W sierpniu 1966 r. dołączył do grupy Mister Head, w której grali Kevin Ayers (wokal, gitara), Daevid Allen (gitara basowa), Larry Nowlin (gitara) i Robert Wyatt (perkusja, wokal). Dzięki znajomości, William Burroughs wyraził zgodę na wykorzystanie tytułu jego powieści The Soft Machine jako nazwy zespołu.

Mike był w zespole Soft Machine od sierpnia 1966 do marca 1976 r. Odszedł z grupy i przekazał kierowanie nią Karlowi Jenkinsowi.

Po odejściu z zespołu zaangażował się w wykonanie Tubular Bells Mike’a Oldfielda w Royal Albert Hall. Wziął także udział w projekcie Davida Bedforda The Song of the White Horse dla programu artystycznego Omnibus Telewizji BBC. Napisał także muzykę do ambitnego, artystycznego filmu Riddles of the Sphinx.

W 1978 r. rozpoczął współpracę z Karlem Jankinsem w grupie Planet Earth, która nagrała album w 1978 r.

Projekt "Rollercoaster" zaowocował albumem oraz ostatnim wcieleniem grupy Soft Machine, która nagrała wtedy album Land of Cockayne, jednak już bez udziału RatlEdge’a.

Kontynuował stałą współpracę z Jenkinsem, która zaoowocowała setkami nagrań dla firmy DeWolfe. Rozpoczął komponowanie muzyki dla reklam i stał się także ich producentem.

W połowie lat 90. współpracował z Jenkinsem w grupie Adiemus, ale na wydanym pierwszym ich albumie jego rola ograniczyła się do zaprogramowania perkusji.

W ostatnich latach odszedł niemal całkowicie od muzyki zajmując się różnorodnymi projektami, jak np. produkcją CD-ROM poświęconego sztuce Wenecji.

Dyskografia

The Daevid Allen Trio

Live 1963 – Voiceprint VP122CD (1993) WB; Blueprint BP122CD

The Soft Machine

Albumy studyjne

The Soft Machine

USA LP – ABC/Probe CPLP 4500 (1968); CD – Big Beat Records 22064 (1987)

WB LP – Big Beat WIKA 57 (1986); CD – One Way Records 22064 (1993)

Volume Two

WB LP – ABC/Probe SPB 1002 (1969); LP – Big Beat WIKA 58 (1986); CD – One Way Records 22065 (1993)

USA LP – Probe CPLP 45055 (1969); CD – Beat Goes On BGO 180 (1993)

Third

WB LP – CBS 66246 (1970); CD – Decal LIKD 35 (1988); CD – Beat Goes On BGOCD 180 (1993); CD – Columbia 4714072 (1996)

USA LP – Columbia G 30339 (1970); CD – Columbia 30339 (1988); CD – Sony 30339 (1991); CD – Beat Goes On BGO 180 (1993)

Fourth

WB LP – CBS 64280 (1971);

USA LP – Columbia C 30754 (1971); CD – One Way Records 26254 (1995);

Fifth

WB LP – CBC 64806 (1972);

USA LP – Columbia 31604 (1972); CD – Epic/Sony ESCA 54118 (1991); CD – One Way Records 26227 (1995);

Six

WB LP – CBS 66214 (1973) podwójny album; CD – One Way Records A26255 (1995); CD – Columbia/Rewind 4949812 (1999)

USA LP – Columbia 32260 (1973) podwójny album; CD – One Way Records 26255 (1996)

Seven

WB LP – CBS 65799 (1973); CD – One War Records A26256 (1995)

USA LP – Columbia 32716 (1973); CD – Epic/Sony ESCA 5419 (1991); CD – One Way Records A26256 (1995)

Bundles

WB LP – Harvest SHSP 4044 (1975); LP – See for Miles Records SEE 283 (1990); CD – See for Miles Records SEE CD283 (1994);

USA LP – See for Miles Records SEE 283 (1989); CD – See for Miles Records SEE CD283 (1994);

Softs

WB LP – Harvest SHSP 4056 (1976); LP – See for Miles Records SEE 285 (1990); CD – See for Miles Records SEE CD285 (1995); USA LP – See for Miles Records SEE 285 (1990); CD – See for Miles Records SEE CD285 (1995);
Podwójne i potrójne zestawy

Volume 1 & Volume 2 WB i USA (1989)
Fourth & Fifth WB (1999), USA (1991)
Six & Seven WB (2004)
Soft Machine Box Set WB See for Miles Records MAGPIE 2 (1992) 3 CD (Bundles, Softs, Alive and Well – Recorded in Paris)

Składanki

Triple Echo WB LP Harvest SHTW 800 (1977)
The Peel Sessions WB LP – Strange Fruit SFRLP 201 (1990); CD – Strange Fruit SFRCD 201 (1999)
Soft Machine WB CD – Movieplay Gold MPG 74033
Backwards WB USA CD – Cuneiform Records Rune 170 (2002)

Albumy koncertowe

Live at the Proms LP – Reckless RECK 5 (1988); CD – Reckless CD RECK 5 (1988)
BBC Radio 1 Live in Concert WB CD – Windsong WINCD 031 (1993)
BBC Radio 1 Live in Concert WB CD – Windsong WINCD 056 (1994)
Live in France USA CD – One Way Records OW 31445 (1995); jako Live in Paris USA i WB Cuneiform Rune 195/196 (2004)
Live in Paradiso 1969 WB CD – Voiceprint VP193CD (1995)
Virtually WB CD – Cuneiform Rune 100 (1998)
Live 1970 WB CD – Blueprint/Voiceprint VP290CD (1998)
Noisette WB CD – Cuneiform Rune 130 (2000)
Soft Machine Turns On Volume 2 WB CD – Voiceprint VP234CD (2001)
Facelift WB CD – Voiceprint VP233CD (2002)
BBC Radio 1967–1971 WB CD – HUX 037 (2003)
BBC Radio 1971–1974 WB CD – HUX 047 (2003)
Somewhere in Soho' WB CD – Voiceprint VP262CD (2004)
Breda Reactor WB CD – Voiceprint VP345CD (2005)
Middle Earth Masters USA WB CD – Cuneiform Rune 235 (2006)

Wideografia

DVD

Alive in Paris 1970 (2008) (koncert nagrany 2.3.1970 w Théâtre de la Musique w Paryżu)
Soft Machine Legacy. The Paris Concert (2006) (koncert nagrany 12.12.2005 w New Morning w Paryżu)
Beat Club TV 1971 (2006) (nagrania z Radio Bremen sfilmowane przez niemiecką TV i wyemitowane przez Beat Club TV. DVD dołączono do albumu Grides)

Przypisy

↑ Graham Bennett. Sof Machine. Out-Bloody-Rageous. Str. 30
↑ Ibid. Str. 37
↑ Ibid. Str. 73

Bibliografia

MichaelM. King MichaelM., Wrong Movements. A Robert Wyatt History, AllenA. Huotari, Wembley: SAF Publishing Ltd, 1994, ISBN 0-946719-10-1, OCLC 30736497 .
GrahamG. Bennett GrahamG., Soft Machine. Out-Bloody-Rageous, London: SAF Publishing, 2005, ISBN 0-946719-84-5, OCLC 60668224 .