Urodził się jako Bonawentura Adam Mieczysław Frenkiel, syn Aleksandra i Marii z Niwińskich. Miał siostrę Michalinę Frenkiel-Niwińską, śpiewaczkę. W 1876 ukończył Gimnazjum w Sandomierzu i po półrocznej praktyce w aptece w Zawichoście zapisał się na farmację w Warszawie. Równocześnie rozpoczął naukę w szkole dramatycznej Emiliana Derynga.
Debiutował na popisie szkolnym w 1879 rolą Kryspina, a rok później wyjechał z zespołem na prowincję. Podczas występów w Kaliszu został zaangażowany do teatru krakowskiego, gdzie pracował do 1885. W tym czasie występował gościnnie w Petersburgu, Lwowie (pięć sezonów) i Warszawie.
Zaangażowano go w warszawskim Teatrze Rozmaitości (1890), gdzie pracował do śmierci, wyjeżdżając tylko na gościnne występy, m.in. do Lublina, Lwowa, Wilna, Poznania, Łodzi, Bydgoszczy.
W 1914 występował w Petersburgu, zaś w 1926 - w Pradze. Jego słynna rola to tytułowy pan Geldhab. Trzykrotnie obchodził jubileusze: dwudziestopięciolecia, trzydziestopięciolecia, pięćdziesięciolecia pracy scenicznej. Bezpośrednio po trzecim jubileuszu przeszedł na emeryturę, ale występował do 1932.
Należał do najwybitniejszych polskich aktorów komediowych i wykonawców ról molierowskich, m.in. Tartufa („Świętoszek”), Orgona („Chory z urojenia”). Miał w swoim dorobku osiemnaście ról fredrowskich, np. Cześnika („Zemsta”), Twardosza („Dożywocie”), Szambelana („Pan Jowialski”).
Występował często jako recytator i monologista, a w okresie międzywojennym grał w sześciu filmach, m.in. jako Boryna („Chłopi” 1922). Był wybitnym pedagogiem. Wykładał w klasie dramatycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, w Szkole Dramatycznej, a w latach 1925–1932 był lektorem dykcji i wymowy Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1910–1913 drukowano jego nowele w „Tygodniku Ilustrowanym”. Był zasłużonym członkiem ZASP.
↑Uchwała nr 28 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 24 listopada 1961 r. w sprawie nadania nazw ulicom, Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 20 grudnia 1961 r., nr 22, poz. 96, s. 5.
Bibliografia
Maciej Zarębski, Regionalny słownik biograficzny, Staszów, „Ziemia Staszowska”, kwartalnik społeczno-kulturalny, nr 2, 1990.