Jako siedmioletni chłopiec Ludwik wstąpił na tron Prowansji po śmierci 11 stycznia887 r. jego ojca Boso. Królestwo odziedziczone przez Ludwika było znacznie mniejsze niż jego ojca, ponieważ nie obejmowało Górnej Burgundii i ograniczało się do okolic Vienne[potrzebny przypis].
W maju regenci udali się z Ludwikiem do cesarza Karola III Otyłego, gdzie młody Ludwik został uznany za króla, a Karol adoptował go[potrzebny przypis] i objął opieką, jednak w tym samym roku został obalony przez swojego bratanka Arnulfa z Karyntii[1]. Po jego śmierci 13 stycznia888 r. Ludwik powrócił do Prowansji[potrzebny przypis], a w 890 r. jego panowanie zostało powszechnie uznane[1].
Od 896 r. Ludwik prowadził wojnę z Saracenami i walczył z nimi przez całe panowanie. Saraceni, założyli bazę we Fraxinet w 889 i najeżdżali wybrzeże Prowansji[potrzebny przypis].
W 901 r. dotarł do Rzymu, gdzie w lutym papież Benedykt IV koronował go na cesarza rzymskiego. W 902 r. Berengar pokonał i pojmał Ludwika, zmuszając go do ucieczki z Italii[1].
W 904 r. Ludwik powrócił do Italii, ale w 905 r. został ponownie pokonany przez Berengara, pojmany w Weronie i oślepiony, a następnie odesłany do Prowansji, gdzie w 928 r. zmarł[1].
