W 1918 r. powrócił do Warszawy. Wznowił wówczas działalność swojej kancelarii adwokackiej i rozpoczął wykłady z prawa cywilnego w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Został powołany w skład Komisji Kodyfikacyjnej, w której był współreferentem projektu Kodeksu zobowiązań. Od 1920 r. zasiadał w Warszawskiej Radzie Adwokackiej, zaś od 1924 – w Naczelnej Radzie Adwokackiej. W 1930 r. został skarbnikiem NRA, w 1931 – jej wiceprezesem. Od 1936 do 1939 r. sprawował funkcję prezesa NRA. Prowadził wykłady dla aplikantów adwokackich i komisji egzaminacyjnej dla aplikantów.
Jako prezes Akcji Katolickiej w Polsce[2] sprzeciwiał się wprowadzeniu świeckich rozwodów do prawa małżeńskiego. Polemizował w tej kwestii z prof. Karolem Lutostańskim. Na początku marca 1938 r. został wybrany członkiem komisji rewizyjnej Zjednoczenia Polskich Prawników Katolików[3].
W 1940 r. został skreślony przez okupantów hitlerowskich z listy adwokatów za sprzeciw przeciw pozbawieniu prawa wykonywania zawodu adwokatów pochodzenia żydowskiego. Zmusiło go to do podjęcia pracy w kancelarii notarialnej Stanisława Małachowskiego-Łempickiego. Od 17 kwietnia do 21 maja 1940 r. był więziony na warszawskim Pawiaku. Po II wojnie światowej otworzył kancelarię adwokacką w Łodzi i wykładał prawo cywilne na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. W 1950 r. bez podania przyczyny został skreślony z listy wykładowców.
