Lobelia, stroiczka (Lobelia L.) – rodzaj roślin z rodziny dzwonkowatych. Obejmuje 414[4]–415[5] gatunków. Występują one głównie w klimacie tropikalnym i umiarkowanym ciepłym w południowej części Ameryki Północnej i w Ameryce Południowej oraz w Afryce Subsaharyjskiej. W klimacie umiarkowanym chłodnym rośnie niewiele gatunków – 20 we wschodniej części Ameryki Północnej, dwa w Europie i pojedyncze w Australii i na okolicznych wyspach[5][6]. W Polsce jedynym dziko rosnącym przedstawicielem rodzaju jest lobelia jeziornaL. dortmanna[7]. Rośliny te zasiedlają różne siedliska – łąki, zarośla, widne lasy, skaliste wybrzeża, jeziora, w górach występują powyżej górnej granicy lasu[6]. W dużej części są to rośliny mezo- i higrofilne, preferujące siedliska wilgotne i cieniste[8].
Rośliny jednoroczne, byliny, od drobnych, płożących[9], do osiągających 2 m wysokości oraz krzewy o wysokości do 4 m[6]; o wyglądzie drzewiastym – z pniem nierozgałęzionym, grubym, zwieńczonym pióropuszem liści[8].
Dwuwargowe, 5 krotne. Kielich składa się z 5 działek[6]. Korona w dole rurkowata, wygięta, rozcięta u góry, zwieńczona wolnymi łatkami, z których dwie tworzą górną wargę, a trzy dolną[6][8]. Płatki w różnych barwach – niebieskie, fioletowe, czerwone, żółte lub białe[6]. Pręcików jest 5, ich pylniki zrastają się w rurkę wokół zgiętej szyjki słupka. Zalążnia dolna lub wpół dolna, dwukomorowa, z licznymi zalążkami. Pojedyncza szyjka zwieńczona jest dwoma odgiętymi znamionami[6].
Enchysia C. Presl, Haynaldia Kanitz, Isolobus A. DC., Laurentia Adans., Mezleria C. Presl, Neowimmeria O. Deg. & I. Deg., Parastranthus G. Don, Rapuntium Mill., Tupa G. Don
Pozycja systematyczna
Rodzaj w obrębie rodziny dzwonkowatychCampanulaceae klasyfikowany jest do podrodziny Lobelioideae[5]. Wiele rodzajów wyróżnianych tradycyjnie w tej podrodzinie jest zagnieżdżonych w obrębie Lobeliasensu lato[5].
Liczne gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne. Ich walorami są ładne kwiaty i ulistnienie. W zależności od gatunku uprawiane są jako rośliny rabatowe i obwódkowe w ogrodach, jako rośliny doniczkowe w wiszących lub stojących pojemnikach. Niektóre gatunki nadają się do obsadzania oczek wodnych[9]. Do częściej uprawianych należą: lobelia szkarłatnaL. cardinalis, lobelia przylądkowaL. erinus, lobelia okazałaL. × speciosa. Niektóre gatunki używane są w ziołolecznictwie (np. lobelia rozdętaL. inflata). L. tupa z Chile jest rośliną psychoaktywną i prawdopodobnie halucynogenną[5].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdefghiRoger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 2. Perennials and annuals. London: Macmillan, 2002, s. 333. ISBN 0-333-74890-5.
↑ZbigniewZ.MirekZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 110, ISBN 978-83-62975-45-7.
↑ abGeoffreyG.BurnieGeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC271991134.
.jpg)
.jpg)
