Urodził się w rodzinie Kaliksta i jego żony Józefy z Czerniawskich. Po ukończeniu VI gimnazjum filologicznego studiował na Wydziale LekarskimUniwersytetu Warszawskiego, a po ich ukończeniu w 1889 został asystentem w I Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu, kierowanej przez Juliana Kosińskiego. Pracując tam w międzyczasie wyjeżdżał do Berlina i Hamburga, gdzie rozszerzał swoją wiedzę pod kierunkiem Roberta Kocha i Ernsta von Bergmanna. W 1891 został doktorem wszechnauk lekarskich. Na początku 1894 wyjechał do Rzymu, gdzie uczestniczył w wykładach i operacjach prowadzonych przez Francesco Durante'a. Pod koniec tego roku powrócił do Warszawy i został I asystentem Ludwika Rydygiera, 23 czerwca 1896 przedstawił na Uniwersytecie Jagiellońskim pracę habilitacyjną. a początku 1899 ponownie wyjechał poszerzać posiadaną wiedzę, studiował w Paryżu i Wiedniu. Na Sorbonie jego wykładowcami byli był m.in. Eugène Doyen i Louis Felbec Terrier oraz Jean Casimir Félix Guyon, który zainteresował go patologią układu moczowo-płciowego. Wówczas zdecydował się nie wracać do Warszawy, a wybrał Kraków. Został docentem w Katedrze i Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1901 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Pięć lat później zdecydował się powrócić do Warszawy, gdzie został ordynatorem Oddziału Chirurgicznego w Szpitalu Św. Ducha. Zorganizował Pracownię Medycyny Doświadczalnej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i kierował w niej Oddziałem Chirurgicznym. Po wkroczeniu do Warszawy Niemcy reaktywowali Uniwersytet Warszawski, na którym Leon Kryński został profesorem w Katedrze i Zakładzie Anatomii Opisowej. Był również organizatorem Wydziału Lekarskiego, gdzie początkowo kierował Oddziałem Przygotowawczo-Lekarskim, a w roku akademickim 1916/1917 pełnił funkcję dziekana. Był pracownikiem Komisji Słownikowej Tymczasowej Rady Stanu[1]. W 1918 został kierownikiem I Katedry i Kliniki, rok później uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Następnie stworzył Zakład Chirurgii Operacyjnej i Anatomii Topograficznej, którym kierował do przejścia w stan spoczynku w 1931.
Zmarł po dłuższej chorobie 8 października 1937 w Warszawie[2]. 11 października 1937 został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[3] (kwatera 47, rząd 6, miejsce 29/30)[4].
Dorobek naukowy
Jako jeden z pierwszych lekarzy dokonał wszczepienia moczowodu w jelito grube, jako pierwszy na świecie opisał przypadek włóknistego zapaleniakrezki jelita cienkiego i w 1910 wyodrębnił nową jednostkę chorobową – stwardnienie krezki. Leon Kryński jest autorem 109 prac z zakresu chirurgii operacyjnej i urologii[5].
Członkostwo
Nagrobek Leona Kryńskiego
Towarzystwo Lekarskie Warszawskie, od 1891 członek korespondent;
.jpg)
