Legenda o wilczycy opiekującej się dziećmi w La Louvière jest reminiscencją mitycznych narodzin Rzymu. Prawdziwe początki miasta sięgają XII wieku. W tym czasie zalesione i prawdopodobnie zamieszkane przez wilki terytorium obecnego miasta nosiło nazwę Menaulu, co w starofrancuskim oznacza „siedlisko wilków”. Region ten był częścią większej gminy Saint-Vaast, która z kolei należała do opactwa Aulne.
Wioska Houdeng-Aimeries
W 1284 roku nazwa terytorium została przetłumaczona na łacinę, a następnie znów na francuski jako La Louvière. W 1390 roku po raz pierwszy wydobyto tu węgiel. Opactwo odmówiło stworzenia potrzebnej infrastruktury, co opóźniło rozwój miasta aż do XVIII wieku.
Narodziny La Louvière
W XIX wieku powstanie dróg, kanałów i linii kolejowych umożliwiło eksport wydobywanego tutaj węgla. Przyciągnęło to inwestycje. La Louvière szybko przewyższyło podległe suwerenowi Saint-Vaast, zarówno pod względem liczby mieszkańców jak i rozwoju gospodarki. W ciągu pięćdziesięciu lat miasto to stało się jednym z najważniejszych miast w Walonii. La Louvière zostało uznane za samodzielne miasto w 1869 roku. Obecnie La Louvière jest piątym pod względem wielkości miastem w Walonii, po Charleroi, Liège, Namurze i Mons.
Widoki
Cztery podnośnie na Kanale Centralnym (Canal du Centre) i ich otoczenie, La Louvière i Le Roeulx (Hainaut)[a]
Odrestaurowane centrum mieszkalne zbudowane dla górników z Bois-du-Luc w pierwszej połowie XIX wieku. Można obejrzeć jeden z takich domów, a także kilka muzeów przedstawiających historię górnictwa w regionie Centre.
Liczne kaplice i kościoły zbudowane pomiędzy wiekiem XIII a XVI.
W La Louvière znajduje się jedna z najlepszych kolekcji Idela Ianchelvici.
Folklor
Karnawał w La Louvière nosi nazwę Laetare, co po łacinie znaczy "cieszyć się". Trwa on trzy dni, od niedzieli do wtorku i odbywa się w połowie wielkiego postu.
