|
Ten artykuł od 2017-01 należy dopracować:Poprawnie opisać właściwości i otrzymywanie – dotyczą kwasu izocyjanowego; kwasu cyjanowego nie da się wydzielić.Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Kwas cyjanowy
|
Tautomeria kwasu cyjanowego (z lewej) i kwasu izocyjanowego (z prawej)
|
|
![](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/ca/Isocyanic_acid_3D_balls.png/180px-Isocyanic_acid_3D_balls.png) kwas izocyjanowy
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
kwas cyjanowy
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
HOCN
|
Masa molowa
|
43,02 g/mol
|
Wygląd
|
bezbarwna ciecz lub gaz (wrze w temperaturze bliskiej pokojowej)
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
420-05-3
|
PubChem
|
540
|
|
InChI
|
InChI=1S/CHNO/c2-1-3/h3H
|
InChIKey
|
XLJMAIOERFSOGZ-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
Podobne związki
|
Podobne związki
|
kwas izotiocyjanowy, cyjanamid
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
Kwas cyjanowy, HOCN – nieorganiczny związek chemiczny z grupy kwasów tlenowych, ruchliwa ciecz trwała tylko w temperaturze poniżej 0 °C o zapachu zbliżonym do zapachu kwasu octowego.
W temperaturze 0 °C lub wyższej ulega odwracalnej trimeryzacji do cyklicznego kwasu cyjanurowego (HNCO)3 oraz polimeryzacji do cyjamelidu. Jest bezbarwną, trującą cieczą o temp. krzepnięcia −86,8 °C i temp. wrzenia 23,5 °C. W wodzie hydrolizuje do amoniaku i dwutlenku węgla[1].
Otrzymywanie
Otrzymuje się go przez ogrzanie kwasu cyjanurowego[1] (związek dostępny handlowo) lub w reakcji cyjanianu potasu z kwasem mrówkowym.
Za pomocą widm ramanowskich ustalono, że istnieje on w dwóch odmianach tautomerycznych:
- H−O−C≡N ⇌ O=C=N−H
Dominującą formą jest kwas izocyjanowy, O=C=N−H.
Sole kwasu cyjanowego to cyjaniany lub izocyjaniany.
Kwas cyjanowy jest izomerem bardzo nietrwałego kwasu piorunowego H−C+
=N−O−
.
Przypisy
- ↑ a b c d e Philip John Durrant, Bryl Durrant: Zarys współczesnej chemii nieorganicznej. Warszawa: PWN, 1965, s. 662.