PROFILBARU.COM

Kurnikówka
	; Polana Kurnikówka i widok na Beskid Sądecki
Państwo	Polska
Wysokość	694 m n.p.m.
Pasmo	Pieniny, Pieninki
Sąsiednie szczyty	Ociemny Wierch, Białe Skały
	Położenie na mapie gminy Krościenko nad Dunajcem Kurnikówka
	Położenie na mapie Polski Kurnikówka
	Położenie na mapie województwa małopolskiego Kurnikówka
	Położenie na mapie powiatu nowotarskiego Kurnikówka
	49°25′32,6″N 20°25′26,0″E/49,425722 20,423889

Kurnikówka – przełęcz (694 m) i polana w Pieninach, w grani Pieninek, pomiędzy Ociemnym Wierchem (740 m) i Białymi Skałami, na niektórych mapach nazywanymi Sutrówką (749 m)^[1]. Dawniej z przełęczy Kurnikówka prowadziła leśna ścieżka do doliny Pieńskiego Potoku. Obecnie jest to obszar Pienińskiego Parku Narodowego, a Dolina Pienińskiego Potoku jest obszarem ochrony ścisłej. Polana znajduje się na północnych stokach pod przełęczą. Rozciąga się z niej widok na Pasmo Radziejowej w Beskidzie Sądeckim^[2]. Z rzadkich w Polsce roślin na polanie rośnie storczyk drobnokwiatowy^[3]. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadkie, w Polsce zagrożone wyginięciem gatunki porostów: pałecznik jodłowy Calicium abietinum i krwawiec pajęczynowaty Haematomma ochroleucum^[4].

Polana znajduje się w granicach Krościenka nad Dunajcem w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim^[5]. Przez przełęcz Kurnikówka oraz górnym i dolnym skrawkiem polany prowadzą dwa szlaki turystyczne^[1].

Szlak turystyki pieszej

ze Szczawnicy przez przewóz promowy (Nowy Przewóz) na drugą stronę Dunajca. Dalej Sokolą Percią przez Sokolicę, przełęcz Sosnów, Czertezik, Czerteż i Kurnikówkę na Bajków Groń. Czas przejścia od przeprawy promowej na Bajków Groń: 2:30 godz., ↓ 2:15 godz.

z Krościenka na przełęcz Burzana. Czas przejścia 1 godz., ↓ 45 min^[1]

↑ ^a ^b ^c Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008 .
↑ JózefJ. Nyka JózefJ., Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8 .
↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ., HalinaH. Piękoś-Mirek HalinaH., Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 .
↑ JózefJ. Kiszka JózefJ., ZbigniewZ. Szeląg ZbigniewZ., Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63 .
↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-01-21] .