Kraje bałtyckie – trzy państwa położone nad Morzem Bałtyckim: Litwa, Łotwa i Estonia[1]. Zajmują one powierzchnię 175,1 tys. km², zamieszkuje je ok. 6,2 mln mieszkańców (2014).
historyczne: uzależnienie od sąsiednich państw, głównie: Szwecji, Danii, Rosji, Polski oraz niemieckich państw zakonnych oraz innych tworów państwowych rządzonych przez Niemców. Całe Łotwa i Estonia, a także niewielka część Litwy należały setki lat do niemieckojęzycznych państw zakonnych i innych niemieckojęzycznych państw. Niepodległe przed II wojną światową – Ententa Bałtycka, aneksja przez ZSRR w 1940 i okupacja radziecka, jako pierwsze ogłosiły niepodległość w 1991.
polityczne: byłe republiki radzieckie, jako jedyne nie wstąpiły do Wspólnoty Niepodległych Państw, jedyne kraje byłego ZSRR będące w Unii Europejskiej i NATO, jedyne kraje byłego ZSRR należące do kultury zachodniej, wzrost tendencji nacjonalistycznych w latach 90. XX wieku – kontrowersyjne z punktu widzenia Rosjan prawa przyznające obywatelstwo i ustawy o ochronie języka w Estonii i Łotwie. W krajach tych występuje duża rosyjska mniejszość narodowa (przesiedlona tam w czasie ZSRR), nieznająca języków narodowych tych państw.
Bałtowie
Mieszkańców wszystkich trzech krajów bałtyckich określa się niekiedy jako Bałtów, co z etnograficznego punktu widzenia nie jest poprawne, gdyż Estończycy są narodem ugrofińskim[3], a z wywodzącymi się z Indoeuropejczyków Bałtami (Litwinami i Łotyszami) mają niewiele wspólnego. Jednak nazwa ta używana jest w języku potocznym, także w stosunkach międzynarodowych czy literaturze.
