Faktycznie rządzący Rumuńską Republiką Ludową komunistyczny dyktator Nicolae Ceaușescu dążył do możliwie dużej samodzielności kraju w ramach bloku wschodniego i rozwijania jego przemysłu, co przejawiało się w uruchomieniu w latach 70. programu budowy okrętów własnych projektów zamiast kupowania ich od ZSRR. Okręty wyposażane były jednak nadal w radzieckie, na ogół mało nowoczesne systemy uzbrojenia i elektroniki, w braku możliwości opracowania ich samemu ani uzyskania z innych państw, w szczególności z Chin, z którymi Rumunia wówczas nawiązała współpracę[1]. W 1979 roku rozpoczęto w państwowej stoczni w Mangalii budowę serii lekkich fregat do zwalczania okrętów podwodnych, zaprojektowanych w Rumunii[1]. Od pierwszego okrętu określa się je jako typ Amiral Petre Bărbuneanu, a w kodzie NATO otrzymały nazwę Tetal[1][2]. Współcześnie klasyfikowane są jako korwety[3][4].
Pierwszy okręt „Amiral Petre Bărbuneanu” wodowano 23 maja 1981 roku, a wcielono do służby 4 lutego 1983 roku[5]. Kolejne trzy wodowano w 1982, 1983 i 1985 roku[5]. Planowano budowę ośmiu okrętów, lecz ograniczono serię do czterech, oddanych do służby do 1987 roku, na korzyść opracowania ulepszonego typu Contraamiral Eustațiu Sebastian, mogącego przenosić śmigłowiec (kod NATO: Modified Tetal)[2].
Okręty mają kadłub gładkopokładowy, z niewielkim wzniosem pokładu w kierunku dziobu[3]. Dziobnica jest prosta o umiarkowanym wychyleniu[7]. Na pokładzie dziobowym umieszczona jest wieża armat AK-726, przesunięta stosunkowo daleko do tyłu[7]. Za nią, całe śródokręcie zajmuje długa nadbudówka, zajmująca około połowy długości kadłuba[7]. Z przodu na pokładzie nadbudówki umieszczone są wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych, a dalej rozciąga się druga węższa kondygnacja nadbudówki, z podwyższonym pomostem dowodzenia, znajdującym się blisko środka długości okrętu[7]. Na dachu nadbudówki umieszczone są podstawy radarów i pojedynczy maszt kratownicowy, zabudowany w dolnej części[7]. Brak jest komina – spaliny odprowadzane są do wody, z wylotami na burtach[8]. Na pokładzie rufowym, blisko pawężowej rufy, znajduje się druga wieża armat AK-726[7]. Kadłub wykonany jest ze stali, a nadbudówki ze stopów lekkich[3].
Wyporność standardowa wynosi 1070 t, a pełna 1385 t (spotykane też są inne dane)[b]. Długość całkowita wynosi 92,34 m, szerokość 11,41 m, a zanurzenie 3,16 m[9].
Uzbrojenie artyleryjskie składa się z czterech automatycznych armat uniwersalnych kalibru 76,2 mm AK-726 podwójnie sprzężonych w dwóch wieżach na dziobie i rufie[1]. Szybkostrzelność wynosi do 90 strz./min na lufę, a donośność do 15 km[5]. Ich ogniem kieruje radar Fut-B, umieszczony na dachu przedniej części nadbudówki[3]. Uzbrojenie uzupełniają cztery działka plot. 30 mm AK-230 w dwóch dwulufowych wieżach na nadbudówce na rufie, z radarem kierowania ogniem Ryś[3]. Ponadto okręty posiadają dwa wielkokalibrowe karabiny maszynowe kalibru 14,5 mm[1][6].
Broń podwodną stanowią dwie dwururowe obrotowe wyrzutnie torpedowe DTA-53-1124 kalibru 533 mm, umieszczone na burtach na pokładzie w części rufowej[3]. Służą one do odpalania torped przeciw okrętom nawodnym 53-65K, których okręt przenosi cztery[3]. Brak jest informacji w publikacjach, żeby były z nich wystrzeliwane torpedy przeciw okrętom podwodnym[3][10].
Do zwalczania okrętów podwodnych służą dwie obrotowe szesnastoprowadnicowe wyrzutnie rakietowych bomb głębinowychRBU-2500, o donośności do 2500 m[10]. Umieszczono je na nadbudówce dziobowej przed sterówką. Fregaty przenoszą zapas 64 rakietowych bomb głębinowych RGB-25[3].
Sensory i wyposażenie
Wyposażenie radioelektroniczne składało się z systemów produkcji radzieckiej, dość starych już w chwili wejścia do służby[10]. Stanowi je przede wszystkim radar dozoru ogólnego MR-302[3]. Jego maksymalny zasięg określany jest na 98 km w stosunku do celów powietrznych i 30 km w stosunku do okrętów[11]. Okręty wyposażone były też w radary artyleryjskie Fut-B i Ryś[3]. Do celów nawigacyjnych służył radar Najada[3].
Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna MG-322 Gierkules[3][10]. Wyposażenie walki radioelektronicznej stanowiły dwie szesnastoprowadnicowe wyrzutnie celów pozornych PK-16[9]. Wyposażenie stanowił ponadto system rozpoznania radiotechnicznego w kodzie NATO Watch Dog oraz system identyfikacji swój-obcy[5].
Napęd
Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne 61D produkcji radzieckiej[9]. Rozwijają one moc po 3285 KM (łącznie 13 140 KM)[4][d]. Silniki napędzają cztery śruby – przy tym silniki umieszczone w przedniej maszynowni napędzają zewnętrzne śruby, a w tylnej – wewnętrzne[2]. Takie rozwiązanie napędu, z silnikami napędzającymi osobne śruby, nie było optymalne, lecz zostało wymuszone zapewne z uwagi na dostępność silników przy braku odpowiednich przekładni[10][e].
Napęd zapewnia osiąganie prędkości maksymalnej 23,4 węzłów[9]. Zasięg pływania z prędkością 11 węzłów wynosi 1100 mil morskich[3].
↑Tomasz Grotnik. Mărăşeşti. Stara fregata w nowej roli. „Nowa Technika Wojskowa”. nr 10/2007, s. 79-80, lipiec 2007. Magnum-X.
Bibliografia
M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
Władymir Zabłockij. Rumuńskie fregaty typu Tetal-II. „Okręty Wojenne”. Nr 2/2004. XIV (64), s. 73-76, 2004. Tarnowskie Góry. ISSN1231-014X.
Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002, s. 561. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
.jpg)
