Skandynawia
1946
konferencja episkopatu
Erik Varden
Konferencja Episkopatu Skandynawii (szw. Nordiska biskopskonferensen, łac. Conferencia episcopalis Scandia, KES) - instytucja zrzeszająca biskupów Kościoła katolickiego z krajów skandynawskich: Islandii, Norwegii, Szwecji, Danii i Finlandii, posiadająca osobowość prawną. Nie jest dużą organizacją, gdyż we wszystkich diecezjach do niej należących mieszka ok. 250 tys. katolików.
Za początek skandynawskiej konferencji biskupów można uznać rok 1923, kiedy doszło do spotkania wikariusza apostolskiego diecezji sztokholmskiej bpa dra Johannesa Erika Müllera z wikariuszem apostolskim Danii bp. Josefem Bremsem oraz wikariuszem apostolskim Norwegii bp dr Johannesem Olavem Smitem, podczas którego rozmawiali na temat sytuacji zakonów żeńskich w Skandynawii oraz mieli zająć się wspólnie przygotowaniem wizyty kardynała Wilhelma Marinusa von Rossum, prefekta Kongregacji Krzewienia Wiary, która była pierwszą od czasów reformacji wizytą w tej części Europy tak wysokiego hierarchy katolickiego.
Kolejny synod biskupów odbył się w dwóch etapach. Najpierw 12 sierpnia 1923 w Sztokholmie. Na tym spotkaniu bp Müller zaproponował ściślejszą współpracę duchowieństwa z krajów skandynawskich, którzy mieli działać w ramach katolickiego kongresu z siedzibą w Kopenhadze. Do drugiego zebrania doszło 15 sierpnia 1923 w Helsinkach, na którym debatowano o potrzebie utworzenia seminarium duchownego dla krajów nordyckich, na co zwrócił uwagę kard. van Rossum.
W lutym następnego roku doszło do kolejnego spotkania hierarchów, tym razem zebrali się bez konkretnego zadania, a w celu czysto informacyjnym. Do zebrania dołączył prefekt apostolski Islandii bp Martin Meulenberg.
W sierpniu 1932 miała miejsce kolejna konferencja biskupów w Sztokholmie, która odbywała się pod nazwą Nordyckiego Kongresu Eucharystycznego, w którym gościnnie udział wzięli: kard. van Rossum i kard. August Hlond, prymas Polski i arcybiskup gnieźnieńsko-poznański. Nie podjęto na niej żadnych konkretnych decyzji.
W czasie II wojny światowej (1939-1945) spotkania biskupów były znacznie utrudnione. W międzyczasie biskupi skandynawscy uzyskali zgodę Watykanu na utworzenie wspólnej konferencji biskupów. Do jej utworzenia doszło między 11 a 14 czerwca 1946, kiedy to miało miejsce zebranie wszystkich biskupów nordyckich. Ustalono wtedy ramy organizacyjne współpracy, fundusze oraz zajęto się sprawą zakonów i kształcenia przyszłych księży.
Kolejne konferencje odbywały się m.in. w: Oslo (wrzesień 1951), Bergen (maj 1960) i Helsinkach (27 września 1984), gdzie ustalono, że biskupi będą się stale spotykać w stałym, określonym czasie, a na miejsce obrad wyznaczono Sztokholm. W 2009 przeniesiono ją do Kopenhagi.
W skład Konferencji Episkopatu Skandynawii wchodzi obecnie 7 biskupów, reprezentujących 7 diecezji i niezależnych prefektur apostolskich.