Kolej dużych prędkości w Chinach – podsystem kolejowych przewozów pasażerskich charakteryzujący się prędkościami przekraczającymi 250 km/h. Całością (poza lokalnymi szybkimi liniami), zarządza China Railway High-speed (CRH). Pierwszą linię, która obsługiwała pociągi osiągające prędkość 250 km/h uruchomiono w 2007 roku[1]. Na koniec 2019 roku Chiny posiadały ponad 35000 km linii przeznaczonych do rozwijania dużych prędkości[2], co stanowiło 70 procent tego typu linii na świecie[3]. W ciągu pierwszych 8 lat z kolei dużych prędkości skorzystało ponad 5 miliardów pasażerów[4], zaś w samym 2019 roku około 2,3 miliarda pasażerów[2]. Po katastrofie kolejowej w Wenzhou w 2011 roku, w której zginęło 40 osób, ze względów bezpieczeństwa ograniczono prędkość pociągów do 300 km/h[5]. Dopiero najnowszym pociągom w sierpniu 2017 roku zezwolono na jazdę z prędkością maksymalną 350 km/h, co pozwoli przejechać np. liczącą 1318 km trasę z Pekinu do Szanghaju w 4,5 godziny[6]. Wyjątek stanowi lokalna kolej magnetyczna Transrapid Szanghaj o długości 30,5 km, która osiąga prędkość 431 km/h.
Wraz ze znacznym rozwojem gospodarczym w Chinach rozpoczęto program modernizacji infrastruktury kolejowej mający na celu uruchomienie kolei dużej prędkości. Jeszcze w 1993 roku prędkość osiągana przez pociągi wynosiła 48 km/h. Program rozpoczęto w 1997 roku i przeprowadzono go w sześciu etapach[7]. Po zakończeniu ostatniego etapu, w dniu 18 kwietnia 2007 roku otwarto pierwszą linię z Pekinu do Szanghaju, na której pociągi osiągały prędkość 250 km/h[1]. W dniu 1 sierpnia 2008 roku, tuż przed otwarciem Olimpiady w Pekinie uruchomiono pierwszą linię na trasie Pekin – Tiencin, na której pociągi uzyskiwały prędkość 350 km/h[8].
Gwałtowny rozwój kolei dużych prędkości opierał się na programie rządowym z 2004 roku (zaktualizowanym w 2008 roku), mającym na celu wybudowanie do 2020 roku czterech głównych tras kolejowych ze wschodu na zachód oraz czterech z północy na południe[9]. W 2009 roku otwarto jedną z najszybszych linii na świecie Wuhan – Guangzhou, liczącą 968 km, którą przed ograniczeniem prędkości w 2011 roku do 300 km/h, pociągi przejeżdżały w niecałe 3 godziny[10]. W 2011 roku otwarto nową linię z Pekinu do Szanghaju[11], na trasie której znajdują się cztery z sześciu najdłuższych mostów kolejowych na świecie, w tym najdłuższy na świecie, liczący 164,8 km Wielki Most Danyang-Kunshan[12]. W 2012 roku otwarto najdłuższą linię kolei dużych prędkości, licząca około 2298 km z Pekinu do Kantonu (obecnie wydłużona do Hongkongu), której czas przejazdu wynosi ponad 8 godzin. W grudniu 2012 roku otwarto linię Dalian – Harbin, pierwszą na świecie linię kolei dużych prędkości dostosowaną do działania w ekstremalnych minusowych temperaturach. Jednakże w okresie zimowym prędkość jest ograniczona do 200 km/h z uwagi na temperatury sięgające –40 °C[13]. Z powodu kryzysu gospodarczego w latach 2011–2012 nastąpiło spowolnienie w nowych inwestycjach, a nawet doszło do wstrzymania części projektów będących w trakcie budowy[14]. Dodatkowo negatywnie na rozwoju kolei odbiły się oskarżenia o korupcję kolejnych ministrów transportu[15] oraz katastrofa kolejowa w Wenzhou w 2011 roku, w której zginęło 40 osób, a następnie ze względów bezpieczeństwa ograniczono prędkość pociągów do 300 km/h. Mimo powyższych problemów na koniec 2012 roku Chiny posiadały już ponad 9000 km linii dostosowanych do osiągania dużych prędkości[16].
Począwszy od połowy 2013 roku w związku z oddaniem do użytku wielu nowych linii, nastąpił gwałtowny rozwój kolei dużych prędkości w Chinach. Objęła ona 28 z 33 chińskich prowincji i regionów. Od 2008 roku do września 2014 roku skorzystało z niej prawie 3 miliardy pasażerów. W 2013 roku kolej dużych prędkości w Chinach obsłużyła więcej pasażerów na km linii, niż wszystkie pozostałe koleje dużych prędkości na świecie razem wzięte, w tym 2,5 razy więcej niż druga pod tym względem Japonia[17]. W wyniku wzrostu ilości pasażerów około 30 procent rocznie, już w połowie 2013 roku kolej dużych prędkości przewoziła dwa razy więcej pasażerów miesięcznie niż korzystało z krajowych połączeń lotniczych[18]. Pod koniec 2014 roku otwarto linię Lanzhou – Sinciang, której końcowa stacja mieści się w Urumczi, stolicy najbardziej wysuniętego na zachód regionu Chin[19]. W tym samym czasie oddano do użytku liczącą 864 km linię z Guiyang do Kantonu. Jest to jedna z najkosztowniejszych linii w Chinach z uwagi na to, iż przebiega przez górzysty teren. Trasa biegnie w 81 procentach przez tunele i mosty. Samych tuneli jest 238, o łącznej długości 438 km, w tym 9 z nich ma długość ponad 10 km. Wcześniej pomiędzy tymi stolicami prowincji nie było żadnego bezpośredniego połączenia kolejowego lub przez autostrady[20]. W 2015 roku ukończono linię z Hefei do Fuzhou. Licząca 813 km trasa, biegnąca w 86 procentach przez tunele i mosty, z uwagi na to, iż m.in. przejeżdża przez rejony wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO takie jak: pasma górskie Huang Shan i Wuyi Shan, nazywana jest najładniejszą koleją dużych prędkości w Chinach[21]. Pod koniec 2015 roku oddano w całości do użytku linię Hainan Ring o długości 645 km, która biegnie dookoła wyspy Hajnan[22]. W połowie 2016 roku ogłoszono nowy program rozbudowy kolei dużych prędkości, w miejsce prawie wykonanego planu 4 tras północ-południe i 4 wschód-zachód wprowadzono program po 8 korytarzy pionowych i poziomych, który ma być wykonany do 2025 roku[23]. W sierpniu 2016 roku otwarto drugą najdłuższą linię kolei dużych prędkości na świecie – liczącą 2252 km linię z Szanghaju do Kunmingu[24]. Na przełomie sierpnia i września 2017 roku wprowadzono do użytkowania pociągi nowej generacji typu CR400, które dopuszczono do poruszania się z prędkością do 350 km/h[25]. W lipcu 2017 roku Chiny przekroczyły granicę 22 000 km tras kolei dużych prędkości, co stanowiło 60 procent wszystkich tego typu tras na świecie, a także pobiły swój rekord, przewożąc kolejami dużych prędkości w ciągu jednego dnia 14,4 miliona pasażerów[26].
W styczniu 2018 roku otwarto linię łączącą Chongqing (jedno z czterech wydzielonych miast) i Guiyang, o długości 347 km, która zmniejszyła czas podróży koleją w górzystym terenie z 10 do 2 godzin i jednocześnie znacznie skróciła podróż z południa kraju do Chengdu, stolicy prowincji Syczuan[27]. 23 września 2018 roku nastąpiło połączenie Hongkongu z siecią kolei dużych prędkości na kontynentalnych Chinach, poprzez oddanie do użytku odcinka o długości 15 km od granicy regionu do największego dworca podziemnego na świecie – Hong Kong West Kowloon[28][29]. Pod koniec września 2018 roku uruchomiono najdalej w kraju wysuniętą na północ linię z Harbinu do Jiamusi, o długości 343 km, mającą operować w temperaturach do –40 °C[30]. 29 grudnia 2018 roku otwarto połączenie pomiędzy Tongliao i Xinmin, pierwszą linię kolei dużych prędkości do regionu autonomicznego Mongolia Wewnętrzna[31]. Pod koniec grudnia 2019 roku oddano do użytku pierwszą automatyczną kolej dużych prędkości na świecie, pomiędzy Pekinem a Zhangjiakou, gdzie ma być rozegranych część zawodów w ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2022 roku[32]. Powyższa linia o długości 174 km przebiega pod Wielkim Murem Chińskim, gdzie na odcinku Badaling na głębokości 102 m znajduje się najgłębiej położona stacja kolejowa na świecie[33]. Do końca 2019 roku Chiny przekroczyły granicę 35 000 km tras kolei dużych prędkości, zaś głównym projektem pozostaje linia mająca połączyć Chengdu, stolicę prowincji Syczuan z Lhasą, stolicą Tybetańskiego Regionu Autonomicznego[34]. Powyższa trasa ma mieć długość około 1740 km i w 80 procentach przebiegać przez tunele, zaś czas podróży ma wynieść 13 godzin[35], ponadto pociągi będą musiały pokonać znaczne przewyższenie na odcinku pomiędzy Ya’an leżącym na wysokości 580 m n.p.m. a Nyingchi leżącym na wysokości około 3000 m n.p.m.[36]
4 linie poziome i 4 pionowe wg krajowego średniego i długoterminowego planu sieci kolejowej z 2004 roku[37]:
Pionowe[38][39][40]:
Poziome[38][39][40]:
8 korytarzy pionowych i poziomych wg krajowego średniego i długoterminowego planu sieci kolejowej z 2016 roku[41]:
Pociągi obsługujące linie kolei dużych prędkości oznaczone są trzema symbolami[42]:
Na liniach kolei dużych prędkości wykorzystywane są następujące modele pociągów[43][44]: