Jest to jedna z dwóch świątyń ewangelicko-augsburskich na terenie Katowic.
Historia
Kościół Zbawiciela na widokówce wydanej około 1905 rokuNaprawa części dachu kościoła Zbawiciela około 2007 roku
Rozwój przemysłu górniczo-hutniczego spowodował napływ nowych mieszkańców do Roździenia, Szopienic oraz do okolicznych osad, w tym również ewangelików[2]. W 1894 roku został nieodpłatnie przekazany plac pod budowę kościoła przez hrabiego Tiele-Winklera – właściciela Katowic i licznych sąsiednich posiadłości. Plac ten, położony na terenie skweru Walentego Roździeńskiego (pomiędzy ulicami ks. bp. H. Bednorza a Obrońców Westerplatte), został sprawdzony przez fachowca pod względem zagrożenia szkodami górniczymi, co spowodowało jego zamianę w 1895 roku na inny, mniej dotknięty skutkami wydobycia węgla teren pod Roździeniem. Nowa parcela o powierzchni 2 612 m² mieściła się koło apteki Graefe'go i domu lekarza dr. Stauba. W 1897 roku przeszła na własność parafii ewangelickiej w Mysłowicach[3].
Z początkiem 1898 roku ewangeliccy mieszkańcy Szopienic i Roździenia postanowili wybudować własny kościół[4]. Organizatorem budowy kościoła został Ernst Prittwitz und Gaffron – pochodzący z Oławy urzędnik hutniczy. Stał on na czele Komitetu Budowy Kościoła, który formalnie rozpoczął swoją działalność w 1898 roku i miał doprowadzić do powstania świątyni w Roździeniu. Zabiegał w wielu instytucjach o środki na budowę, w tym do spółki Georg von Giesches Erben. Koszt budowy świątyni określono wstępnie na 60 tysięcy marek[3].
13 marca 1899 roku wbito pierwszą łopatę pod budowę kościoła[5], natomiast 25 kwietnia 1899 roku kamień węgielny pod budowę świątyni poświęcił zwierzchnik śląskiego Kościoła ewangelickiego, generalny superintendent ks. Erdmann z Wrocławia[4]. Do końca marca 1900 roku kościół był już gotowy w stanie surowym, a od 1 kwietnia zaczęto wykańczać kościół od wewnątrz. Budowę zakończono w styczniu 1901 roku[3]. Budowniczym kościoła był mistrz murarski z Roździenia Hermann Ritschel[6].
Dnia 6 marca 1901 roku, poświęcenia wybudowanej świątyni dokonał generalny superintendent ks. Weigelt z Wrocławia[4]. W 1905 roku świątynia stała się oficjalnym filialnym kościołem parafii w Mysłowicach. Ostatecznie odłączenie filiału od macierzystej parafii w Mysłowicach nastąpiło w 1910 roku, gdy utworzono samodzielną parafię w Roździeniu[7].
Podczas II wojny światowej w kościele stacjonowali przez jakiś czas uchodźcy[6]. Po wojnie budynek znajdował się w opłakanym stanie. Kościół został bardzo mocno zanieczyszczony, przewody elektryczne zostały podniszczone i powyrywane, część witraży została wybita[3]. W 1945 roku kościół przez pół roku był nieczynny, a w 1948 roku otrzymał stałego administratora[4]. Po wojnie kościół trzykrotnie był gospodarzem diecezjalnego zjazdu chórów – w 1964, 1975 i 2005 roku[8]. W 1987 roku parafianie wspólnym wysiłkiem dokonali zmiany wnętrza kościoła. Wszystkie ściany zostały pomalowane na biało, a ławki, ołtarz, ambona i chór zostały pomalowane ciemnobrązową farbą[6].
Elewacje boczne, zachodnia i wschodnia, są pięcioosiowe, z rytmem szkarp, gzymsem profilowanym i fryzem arkadowym. Na osiach w pasie przyziemia znajdują się sparowane małe okienka ostrołukowe, a powyżej duże ostrołukowe okna z laskowaniem, wypełnione witrażami[4]. Boczne wejścia od strony wschodniej obudowane są niewielką kruchtą[6].
Ściany apsydy są oszkarpowane, z gzymsem profilowanym podokapowym i fryzem arkadowym. Posiadają okna ostrołukowe wypełnione witrażami[4].
Architektura wnętrz i wyposażenie
Wnętrze kościoła (2010)
Wnętrze kościoła jest jednonawowe, halowe[4] z prostokątną, jednoprzestrzenną nawą i prezbiterium[6]. Nawa o szerokości 13 m[11] nie posiada sklepienia (widoczna jest konstrukcja dachu)[4], prezbiterium zamknięte jest sklepieniem kryształowym[3], a ściana pomiędzy nimi zamknięta jest ostrołukowo z klinkierową profilowaną opaską. Wnętrza pozbawione są polichromii i malowane są na biało[4].
Neogotycki drewniany ołtarz z końca XIX wieku ofiarowany został przez cesarzową Augustę Wiktorię. Widnieje na nim napis w języku niemieckim z Biblii: DAS BLUT JESU CHRISTI DES SOHNES GOTTES MACHT UNS REIN VON ALLER SÜNDE 1. Joh. 1,7 (pol.Krew Jezusa Chrystusa, Syna Jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu 1. Jan 1,7)[13]. Za nim znajduje się witraż figuralny mieszczący się w centralnej części apsydy, przedstawiający Chrystusa Króla[3].
W przedniej części nawy, z prawej strony mieści się rzeźbiona ambona. Prowadzą do niej schody, na które wchodzi się od zakrystii. Jest ona wykonana z drewna, z dużą ilością motywów roślinnych. Pod kopułą znajduje się rzeźba gołębicy symbolizująca Ducha Świętego. Na ambonie widnieje także cytat w języku niemieckim z Biblii: SELIG SIND, DIE GOTTES WORT HÖREN UND BEWAHREN. L. 11. 28. (pol.Błogosławieni są ci, którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą go. Łk. 11. 28.)[14].
Na wysokości ambony, po lewej stronie prezbiterium umieszczona jest neogotycka chrzcielnica z gipsu z 1907 roku przedstawiająca klęczącego anioła[15][16][17]. W zakrystii po prawej stronie prezbiterium umieszczona jest rzeźba Chrystusa[15]. Ponadto zachowały się ławki z okresu budowy kościoła[4], cztery neogotyckie tablice na numery pieśni, dwa duże żyrandole (żyrandole i krzyż na wieży wykonał w darze mistrz blacharski z Szopienic – Julius Vogel) oraz klinkiety[15].
W przedsionku kościoła znajduje się epitafium, na którym wypisane są imiona, nazwiska, oraz daty śmierci parafian, którzy zginęli podczas I wojny światowej. Inskrypcję są napisane w języku niemieckim, a w latach 90. XX wieku dodano polski opis wyjaśniający treść tablicy[14].
Na wieży kościoła znajdują się trzy dzwony stalowe: duży, używany na specjalne okazje, z napisem: Jesus Christus gestern und heute und derselbe auch in ewigkeit Hbr. 13,8 (pol.Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki Hbr. 13,8); średni, nieużywany (3 października 2010 roku wypadło z niego serce); mały, używany w każde nabożeństwo[9].
-ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_Zbawiciela_remont.jpg)
