Klub powstał jako drugi klub wioślarski w Bydgoszczy, po towarzystwie wioślarskim założonym przy miejscowym Gimnazjum Realnym w latach 80. XIX wieku. Osiem osób, prawdopodobnie ojców młodych wioślarzy założyło klub 16 maja 1894 w kawiarni Uraegera na Starym Rynku[2].
Towarzystwo przyjęło początkowo nazwę „Prywatne Stowarzyszenie Wioślarskie” (niem. Private Rudervereinigung), zmienioną jednak w 1895 na wniosek nauczyciela gimnazjalnego Floriana Manna na „Klub Wioślarski Frithjof'” (niem. Ruder-Club-Frithjof). Nazwy łodzi wioślarskich zaczerpnięto ze skandynawskiej sagi o Frithjofie. Jako flagę klubową przyjęto białą flagę ze stojącym niebieskim krzyżem z sześcioramienną niebieską gwiazdą w lewym górnym polu. Lokalem klubowym była restauracja hotelu „Pod Orłem”[2].
Klub w 1898 wstąpił do „Niemieckiego Związku Wioślarskiego” (niem. Deutscher Ruderverband). Dokonywano zakupu nowych łodzi[a] oraz zbudowano drewnianą przystań (1897). W pierwszym dziesięcioleciu XX wieku nastąpił gwałtowny wzrost liczby członków, organizowano wiele regat w Bydgoszczy, Toruniu, Grudziądzu i Poznaniu, a załogi dzięki intensywnemu treningowi odnosiły coraz więcej zwycięstw[b]. W 1910 klub liczył 122 członków i posiadał 10 łodzi kajakowych (oprócz prywatnych)[2]. Działalność klubu ożywiały imprezy otwarcia i zamknięcia sezonu wioślarskiego, spływy kajakowe i imprezy towarzyskie. Obok działalności sportowej klub prowadził działalność turystyczną. Organizowano jedno- i wielodniowe spływy kajakowe do Torunia, Grudziądza, Świecia, Elbląga, Gdańska, a nawet do Szczecina i do Berlina[2].
6 marca 1904 klub przystąpił do „Związku Wioślarskiego Poznań – Pomorze” (niem. „Ruder-Verband Posen-Pommerellen”), zrzeszającego kluby wioślarskie z Prowincji Poznańskiej i Prus Zachodnich[2]. Od 1912 organizowano pierwsze regaty w bydgoskim porcie drzewnym, który zaadaptowano na pierwszy na ziemiach polskich tor regatowy[2]. Krótko przed wybuchem I wojny światowej (1914), dzięki ofiarom i fundacjom członków towarzystwa zbudowano murowaną przystań wraz z hotelem i salą zebrań, tzw. „pałacyk nad Brdą”[2]. W czasie I wojny światowej działalność klubu uległa znacznemu ograniczeniu – budynek przystani zaadaptowano na lazaret, a w działaniach wojennych życie straciło 41 członków klubu[2].
W 1920 gdy Bydgoszcz wróciła do odrodzonej po zaborach Polski, rozpoczęła się masowa emigracja Niemców. Liczba członków klubu zmalała z 323 osób w 1915 do 176 osób w 1921 roku[2]. Zachował jednak swoją siedzibę, która przez cały okres międzywojenny była najbardziej okazałą przystanią w mieście oraz przejął pozostałe kluby niemieckie, m.in.: „Towarzystwo Wioślarskie Bydgoszcz” (niem. Ruder-Verein Bromberg, zał. w 1909) i Gimnazjalne Towarzystwo Wioślarskie[2]. Kontakty z nowo powstałymi polskimi klubami wioślarskimi były poprawne. Wspólnie organizowano otwarcie i zamknięcie sezonu wioślarskiego i przemarsze sportowców przez miasto z orkiestrą wojskową[2].
Niemieckim wioślarzom nie wolno było jednak startować w regatach organizowanych przez Polski Związek Wioślarski. Dlatego też Klub Wioślarski Frithjof wystąpił ze Związku Wioślarskiego Poznań-Pomorze i przyjął członkostwo Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich (PZTW), co umożliwiało mu starty w polskich regatach[2]. Zawodnikami, którzy odnieśli największe sukcesy w historii klubu byli: Werner Böhme i Ewald Reich w dwójce podwójnej. Startowali oni w 1938 w polskich barwach narodowych, odnosząc zwycięstwa w meczu międzypaństwowym Polska-Węgry oraz zdobywając w tym samym roku tytuł mistrza Polski[3]. W 1940 zdobyli brązowy medal w mistrzostwach Niemiec[2]. W rywalizacji sportowej PZTW klub uczestniczył od roku 1935 i należał do czołówki. W klasyfikacji klubowej w poszczególnych latach klub uzyskał następujące wyniki (dane według tabel punktacyjnych PZTW za poszczególne lata – podane zostało miejsce i liczba klubów, które zdobyły w regatach punkty i oficjalnie je sklasyfikowano):
W 1934 w obchodach 40-lecia klubu uczestniczyły polskie kluby wioślarskie z Bydgoszczy, władze miejskie i wojskowe, m.in. gen. Wiktor Thommée oraz przedstawiciel Polskiego Związku Wioślarskiego z Warszawy, który swoje przemówienie wygłosił po polsku i niemiecku[2]. W latach 30. liczba członków klubu utrzymywała się na poziomie ok. 280 osób, a tabor liczył około 30 łodzi[9].
Kres działalności klubu w Bydgoszczy przyniosła II wojna światowa i usunięcie Niemców z Polski po 1945 roku. Siedzibę klubu przejęło Bydgoskie Towarzystwo Wioślarskie, które własną przystań utraciło w czasie wojny[2]. W 1960 roku dawni członkowie reaktywowali klub „Frithjof” w Hanowerze. Po 1989 nawiązali oni kontakty z Bydgoskim Towarzystwem Wioślarskim[2]. W dniach 14–18 maja 1992 odbyła się podróż sentymentalna członków i sympatyków towarzystwa do Bydgoszczy, aby w hotelu „Pod Orłem” uczcić rocznicę założenia klubu[2].
Baza sportowa
Pierwszą przystań klubową stanowił niewielki budynek przy ul. Kowalskiej 14, a w 1897 oddano do użytku nowy drewniany budynek[9]. Kilka lat później dzięki sponsorom, darczyńcom i środkom własnym, wzniesiono nad Brdą przy moście Bernardyńskim okazałą murowaną siedzibę klubu[9]. Trzykondygnacyjny budynek mieścił m.in. salę bankietową na 400 osób, salę klubowa, salę gier, osiem pokojów dla trenerów, pokoje sekcji żeńskiej, hale dla łodzi, szatnie, łazienki, prysznice[9]. Obiekt jako jedyny w Bydgoszczy posiadał basen do treningów w zimie. W ramach współpracy międzyklubowej, Frithjof udostępniał basen klubom polskim[9]. W latach 1945–1996 pałac był siedzibą Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego, po czym został przez magistrat sprzedany chińskiej spółce z Szanghaju, która utworzyła w nim hotel i restaurację „Zatoka".
