Po wybuchu I wojny światowej, od sierpnia 1914 roku w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie walczył w 6 pułku III Brygady Legionów Polskich[3]. 23 sierpnia 1915 roku uzyskał stopień chorążego, a 1 lipca 1916 roku stopień podporucznika rachunkowego Legionów Polskich[4]. Brygada walczyła na froncie wołyńskim aż do jesieni 1916, w tym między innymi w bitwie pod Kostiuchnówką. Tam w marcu 1916 roku powołano piłkarską drużynę legionową, która była początkiem Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa. Wtedy zapewne młody Rudolf zaangażował się w działalność klubu i całe życie pozostał mu wierny. Za udział w walkach został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych[5]. W lutym 1918 roku internowany w Witkowicach, następnie w POW we Lwowie, od 1 listopada 1918 w 4 pułku piechoty Legionów[2].
Po wojnie jako podpułkownik intendentury, doktor prawa pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Biurze Szefa Administracji Armii[5]. W lipcu 1924 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa Szefostwa Intendentury[6]. W tym samym roku, w następstwie reorganizacji dowództw okręgów korpusów, został szefem 2 Okręgowego Szefostwa Intendentury w Lublinie. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów intendentów[7]. 23 grudnia 1927 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. Później został pierwszym zastępcą szefa tego departamentu[9], a później szefem tego Departamentu.
Mieszkał w Domu Generalskim przy alei Szucha 16. Był to luksusowy dom dla oficerów wyższych szarż, zrzeszonych w spółdzielni „Proporzec”, zaprojektowany przez postępowego architekta prof. Edgara Norwetha. W 1929 roku ukazała się obszerna praca zbiorowa pod kierunkiem płk. dra Karola Rudolfa Dziesięciolecie intendentury Polskiej Siły Zbrojnej 1918–1928.
Karol Rudolf znany był jako jeden z najaktywniejszych działaczy WKS Legii Warszawa. Był jej długoletnim wiceprezesem w okresie międzywojennym. W latach 1933–1934 pełnił funkcję wiceprezesa administracyjnego Polskiego Związki Piłki Nożnej, a za prezesury płk. Glabisza był delegatem PZPN do Związku Polskich Związków Sportowych i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej PZPN[10].
Brał udział w II wojnie światowej. Od 1941 roku przebywał w obozie jenieckim oficerów Wojska Polskiego w Oflagu VI E Dorsten w grupie pułkowników baraku trzeciego (nr obozowy 272).
Był pracownikiem Ministerstwa Obrony Narodowej. Nie do końca znana jest rola płka Rudolfa w odbudowie przedwojennego klubu Legia. Według źródeł klubowych płk Rudolf, płk Stanisław Więcek, ppłk Juliusz Neuding, a także por. Henryk Czarnik – przedwojenny piłkarz Legii, którego Rudolf był ojczymem – mieli reaktywować WKS Legia. W klubowych materiałach podaje się wręcz informację, że Rudolf w okresie od czerwca 1945 do 16 lutego 1946 roku pełnił funkcję pierwszego powojennego prezesa Legii. Materiały IPN i notatki prasowe mówią jednak wyraźnie, że Rudolf powrócił do Warszawy z Dorsten dopiero 16 listopada. Fałszerstwo zostało prawdopodobnie dokonane przez redaktorów monografii poświęconej 60-leciu Legii Warszawa i miało na celu umniejszenia roli komunistycznych działaczy w reaktywacji klubu[11][12]. Rudolf został przeniesiony z rodziną z domu generalskiego do odległej dzielnicy Wierzbno. 21 lipca 1946 roku otrzymał stopień generała brygady. W latach 1946–1947 szef Departamentu Finansów MON, potem Departamentu Finansowo-Budżetowego MON. 15 grudnia 1949 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowej i 20 stycznia 1950 roku ze względu na wiek i stan zdrowia przeszedł w stan spoczynku. Pracował w Zakładach Tytoniowych. W 1949 roku jako wdowiec ożenił się z wdową po swoim przyjacielu z rodzinnej Zawady płk. Józefie Rymucie, który zginął tragicznie podczas ćwiczeń artyleryjskich w roku 1946.
JanJ.SkładzieńJanJ., Za ciasnym wydawał mi się ten zakątek, JanJ.Szczepański, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1982, ISBN 83-08-00781-3, OCLC69297716. Brak numerów stron w książce
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010.
Stanisław Mielech,Sprtowe sprawy i sprawki Wydawnictwo MON 1963.
Dębica – Zarys dziejów miasta i regionu, Józef Buszko i Feliks Kirk (red.), Wydawnictwo i Drukarnia Secesja, Kraków 1995.
Dziesięciolecie intendentury polskiej siły zbrojnej 1918–1928, Koło Oficerów Intendentów, Warszawa 1929.
.png){kind=small}
