Do 1998 uczył się w Szkole Podstawowej nr 58 w Gdańsku, następnie rozpoczął naukę w IV Liceum Ogólnokształcącym w rodzinnym mieście, gdzie w 2002 zdał egzamin maturalny. W 2003 ukończył, z tytułem specjalisty ds. zarządzania personelem, Policealne Studium Biznesu i Administracji w Gdańsku[4]. W 2003 rozpoczął studia w Instytucie HistoriiUniwersytetu Gdańskiego, gdzie w 2008 uzyskał tytuł magistra[5]. Na czwartym roku studiów pracował jako ochroniarz w Hotelu Grand w Sopocie[6]. W 2013 na Uniwersytecie Gdańskim na podstawie rozprawy pt. Opór społeczny wobec władzy komunistycznej w województwie elbląskim 1976–1989 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Jego promotorem był Grzegorz Berendt[7][8][9]. Na Politechnice Gdańskiej w 2023 ukończył studia podyplomoweInternational MBA in Strategy, Programme and Project Management[10].
Działalność sportowa
W wieku młodzieżowym grał w barwach drużyn piłkarskich Ex Siedlce i KKS Gedania (1997–2000) oraz reprezentował bokserską drużynę RKS Stoczniowiec (2000–2004)[11]. W barwach RKS Stoczniowiec w 2004 wywalczył pierwsze miejsce w Strefowym Turnieju pięściarskim o Puchar Polski dla juniorów w wadze 91 kg[12]. Następnie zawodnik i kapitan drużyny piłkarskiej Ex Siedlce Gdańsk[13][14]. W 2010 założyciel sekcji sportów walk Ex Siedlce Gdańsk[15].
28 maja 2021 Sejm, stosunkiem głosów 248 za, 198 przeciw i 4 wstrzymujących, wybrał go na prezesa IPN[19] (za jego wyborem głosował klub Prawa i Sprawiedliwości i koło Konfederacji, a także część posłów Polskiego Stronnictwa Ludowego, Kukiz’15, Polskich Spraw i 2 posłów niezrzeszonych[20]), zaś 23 lipca 2021 stosunkiem głosów 52 za, 47 przeciw i 1 wstrzymujący się, Senat zgodził się na ten wybór[21] (za zgodą na wybór głosowali senatorowie PiS, a także 1 senator Koalicji Obywatelskiej, 2 senatorów PSL oraz 1 senator niezrzeszona[22]). Tego samego dnia Karol Nawrocki złożył przed Sejmem ślubowanie, obejmując urząd prezesa IPN, jednocześnie przestał być dyrektorem Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku[3].
W lutym 2024 znalazł się na liście osób poszukiwanych przez Federację Rosyjską w związku z zarzutami karnymi postawionymi za działania związane z usuwaniem pomników upamiętniających obecność Armii Czerwonej na terenie Polski w latach 1944–1989[23][24].
Działalność naukowa i wystawiennicza
Karol Nawrocki w okolicznościowej koszulce z podobizną Danuty Siedzikówny (2015)
Autor lub współautor kilku publikacji książkowych oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych i popularnonaukowych[37] z zakresu historii opozycji antykomunistycznej, historii sportu oraz przestępczości zorganizowanej w PRL[37]; artykuły publicystyczne publikował m.in. w portalu histmag.org, „Magazynie Solidarność”, „Polityce” i „Do Rzeczy”. Ekspert programu historycznego TVP3 Gdańsk „W świetle prawdy”[38] oraz „Wojna i Pamięć"[39].
W 2016, jako pełnomocnik prezesa IPN, zajmował się organizacją pogrzebu Danuty Siedzikówny i Feliksa Selmanowicza[40]. W 2018 współprzewodniczył Komitetowi Społecznemu, który wzniósł w Gdańsku Pomnik Żołnierzy Wyklętych[41]. 4 sierpnia 2018, wraz z kombatantami, odsłonił ten pomnik[42][43]. W 2019 sprawował funkcję Pełnomocnika Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego ds. organizacji obchodów 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej. W 2019 wspólnie z MSZ zainicjował oraz koordynował realizację międzynarodowego projektu wystawienniczego „Fighting and Suffering”, który w ponad 160 miejscach na całym świecie zaprezentował dzieje Polski i Polaków podczas II wojny światowej[44].
Działalność społeczna
W latach 2011–2017 był przewodniczącym Rady Dzielnicy Siedlce w Gdańsku[45][46].
W 2013 był jednym z głównych inicjatorów i współorganizatorów powstania w Gdańsku Alei imienia Żołnierzy Wyklętych[47]. W 2015, jeszcze jako naczelnik Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej IPN, zaproponował nazwanie jednej z głównych ulic terenów byłej Stoczni Gdańskiej imieniem bł. ks. Jerzego Popiełuszki[48]. Był członkiem Komitetu Budowy pomnika Danuty Siedzikówny „Inki”, który został odsłonięty w Gdańsku 30 sierpnia tego samego roku[49].
Działalność polityczna
Karol Nawrocki podczas spotkania w Bielsku-Białej, 2 grudnia 2024
Syn Ryszarda i Elżbiety[4]. Jego żoną jest Marta Nawrocka (ur. 1986), pracująca w Krajowej Administracji Skarbowej. Mają dwójkę dzieci: syna Antoniego i córkę Katarzynę, wychowywali także drugiego syna, Daniela (ur. 2003), który jest dzieckiem Marty Nawrockiej z jej pierwszego związku[56][57][58]. Daniel Nawrocki w wyborach samorządowych w 2024 kandydował bezskutecznie do Rady Miasta Gdańska z listy Prawa i Sprawiedliwości[59], w tym samym roku został radnym dzielnicy Siedlce w Gdańsku[60].
Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia
Odznaczenia państwowe
2016: Brązowy Krzyż Zasługi, „za zasługi w dokumentowaniu i upamiętnianiu prawdy o najnowszej historii Polski” (na wniosek Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu)[61]
2021: Srebrny Krzyż Zasługi, „za zasługi w dokumentowaniu i upamiętnianiu prawdy o najnowszej historii Polski”[62]
Odznaczenia resortowe
2018: Medal „Pro Patria”, „za szczególne zasługi w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej”[63]
2016: Medal „Zło dobrem zwyciężaj”, „za szerzenie pamięci o Bł. Ks. Jerzym Popiełuszko, patronie »Solidarności« i męczennikach, bohaterach oraz mężach stanu z poświęceniem służących Bogu i Ojczyźnie, a także za obronę wartości wiary, życia ludzkiego i wyrażaną troskę o niepodległość naszej umiłowanej Ojczyzny”[73][74]
2016: Pierścień „Inki”, „za postawę patriotyczną i krzewienie pamięci o Żołnierzach Wyklętych” (odznaczony przez kapitułę pod przewodnictwem Arcybiskupa Metropolity Gdańskiego Sławoja Leszka Głódzia)[75]
2019: Srebrny BohaterON im. Powstańców Warszawskich w kategorii osoba publiczna, „za promocję w 2018 roku historii Polski XX wieku, działania mające na celu upamiętnienie Żołnierzy Wyklętych w Gdańsku oraz rozwój Muzeum II Wojny Światowej”[77][78]
2022: Odznaka Honorowa Krzyż Pamięci Szlaku Nadziei, „za szczególne zasługi na rzecz zachowania pamięci historycznej o polskiej obecności w Uzbekistanie w szczególności poprzez działanie na rzecz kultywowania pamięci o obecności żołnierzy Armii gen. Andersa i polskiej ludności cywilnej w Uzbekistanie w 1942 r., identyfikacji i upamiętniania Polaków spoczywających na Cmentarzach Wojennych na terytorium Uzbekistanu oraz budowania przyjaznych relacji pomiędzy Polską i Uzbekistanem” (przyznawane przez Centrum Kultury Polskiej „Świetlica Polska” w Taszkencie)[79]
2023: Srebrny Medal „Labor Omnia Vincit” Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego[10]
2023: Odznaka Zasługi Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Zamość[80][81]
Honorowa odznaka Stowarzyszenia Federacji Młodzieży Walczącej[82]
Plebiscyty
2016: Osobowość roku na Pomorzu w kategorii działalność charytatywna i społeczna w plebiscycie Dziennika Bałtyckiego[83][84]
2017: Osobowość roku w Gdańsku w kategorii kultura w plebiscycie Dziennika Bałtyckiego[85][86]
Publikacje
W swoim dorobku posiada kilka publikacji książkowych oraz kilkadziesiąt artykułów naukowych i popularnonaukowych, w tym m.in.[87]:
Książki
Karol Nawrocki: Zarys historii NSZZ „Solidarność” regionu elbląskiego (1980–1989). Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2010, seria: Publikacje Gdańskiego Oddziału IPN. t. 7. ISBN 978-83-7629-139-0. OCLC750631710. Brak numerów stron w książce
Karol Nawrocki: Wokół elbląskiej „Solidarności”: dokumenty. Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2011, seria: Publikacje Gdańskiego Oddziału IPN. t. 15. ISBN 978-83-7629-297-7. OCLC816303036. Brak numerów stron w książce
Karol Nawrocki: Sprawa kwidzyńska 1982: internowanie, pobicie, proces. Gdańsk ; Kwidzyn: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2012. ISBN 978-83-62129-91-1. OCLC812715506. Brak numerów stron w książce
Karol Nawrocki: Studium przypadku: opór społeczny wobec władzy komunistycznej w województwie elbląskim (1976–1989). Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2014, seria: Publikacje Gdańskiego Oddziału IPN. t. 46. ISBN 978-83-7629-651-7. OCLC899771018. Brak numerów stron w książce
Mariusz Kordek, Karol Nawrocki: Lechia – Juventus: więcej niż mecz. Pelplin: Wydawnictwo „Bernardinum”, 2014. ISBN 978-83-7823-475-3. OCLC903349456. Brak numerów stron w książce
Piotr Chomicki, Karol Nawrocki, Wiesław Wika: Szkice z dziejów pomorskiej piłki nożnej (1903–2015). Gdańsk: Edgar Kreb Anna Manowska, 2015. ISBN 978-83-943615-0-1. OCLC932241984. Brak numerów stron w książce
Redakcja
Karol Nawrocki, Jarosław Wąsowicz (red.), Wielka Lechia moich marzeń: pamięci Tadeusza Duffeka „Dufa” (1968–2005) w 10. rocznicę śmierci, Gdańsk: Zakład Poligraficzny Henryk Górowski, 2015, ISBN 978-83-942922-1-8, OCLC932206662. Brak numerów stron w książce
Karol Nawrocki (red.), Mapa terroru: śladami zbrodni komunistycznych w województwie gdańskim (1945–1956), Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2016 (Publikacje Gdańskiego Oddziału IPN), ISBN 978-83-8098-048-8, OCLC995626034, t. 57. Brak numerów stron w książce
↑Karol Nawrocki – historyk i społecznik w bokserskich rękawicach. „Dziennik Bałtycki”, s. 11, 25 lutego 2017. Gdańsk: Polskapresse. ISSN1898-3103. OCLC891298548.
