Jej historia sięga XV wieku, a od 1645 roku była domem murowanym. Była bardzo dobrze znana wszystkim warszawiakom w czasach przedwojennych, a po odbudowie Starego Miasta na powrót stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych kamienic Starówki w Warszawie dzięki odrestaurowaniu charakterystycznej płaskorzeźby.
Ulica Świętojańska
Ulica Grodzka
Wytyczona przy lokacjimiasta w 1408 roku, obecna ulica Świętojańska była zaledwie leśnym traktem, którym kupcy przewozili swe towary między dwoma ważnymi miastami – Czerskiem i Zakroczymiem. Była również częścią głównego szlaku komunikacyjnego miasta, przebiegającą od rynku do grodu – stąd początkowa (stosowana w XV oraz w XVII wieku) nazwa: Grodzka lub Zamkowa. Wzdłuż drogi powstawały gospody i drewniane domy mieszkalne, które przekształciły się później w kamienice. W tamtych czasach była najludniejszą i jedną z najważniejszych – o ile nie najważniejszą – ulicą miasta.
Ulica Świętego Jana
Od momentu wybudowania kościołakolegiackiego pod wezwaniem św. Jana (obecnie archikatedra przy ul. Świętojańskiej 8) w XVIII wieku do początków XX wieku utrwalała się nazwa Święto Jańska. Po roku 1900 zaczęto stosować pisownię łączną. W latach trzydziestych wyasfaltowano ulicę i wyposażono ją w lampy gazowe. Usunięto też sklepowe szyldy, które ją szpeciły. Przy ul. Świętojańskiej mieściła się wówczas ambasadaRumunii. Podczas odbudowy powojennej odrestaurowano większość fasad oraz przywrócono brukowanie.
Kamienica
Oryginalna kamienica
Stwierdzenie oryginalnego wyglądu czy planu budynku, stojącego w miejscu obecnej kamienicy Pod Okrętem jest niemożliwe, ponieważ najwcześniejsze domy na parceli obecnie oznaczonej numerem 31 mogły tam powstać już za czasów Władysława Jagiełły. Drewniane gospody, chaty drwali i myśliwych rozciągały się wzdłuż każdego uczęszczanego traktu. Czasami były palone, burzone czy przenoszone, czasem właściciel doprowadzał je do tak złego stanu, że się rozpadały, a niebaczny gospodarz musiał wybudować sobie nowy dom. Nie sposób więc stwierdzić z całą pewnością, kiedy powstał najwcześniejszy budynek w tym miejscu. Najwcześniejszy znany budynek wzniesiony w tym miejscu to dom
Dzerdzochowski, wybudowany w 1494 roku. Był to drewniany budynek, który dopiero w 1617 roku, gdy przeszedł we własność złotnika Andrzeja Zalewskiego, został częściowo podmurowany, a w następnym roku zyskał murowaną ścianę boczną (dzięki pracom murarskim przy ul. Świętojańskiej 33, należącej do Stobieckiego). Wówczas miała numer 29.
W 1743 roku kamienica frontowa była czterokondygnacyjną, trójosiową budowlą, a jedenaście lat później, w 1754 r., otworzono w jej wnętrzu jedną z najsłynniejszych winiarni w Warszawie. Wówczas stała się jedną z najbardziej znanych kamienic Starego Miasta. Między 1869 i 1886 rokiem w kamienicy „Pod Okrętem” prowadzone były prace budowlane o bliżej nieokreślonym celu. Wiadomo tylko, że ich wykonawcą był Dobromysław. Na przełomie XIX i XX wieku stanowiła jednolitą całość z kamienicą numer 29 – dwa budynki były połączone przejściem między podwórzami a ich fasady zostały ujednolicone: wstawiono jednolite kamienne obramowania okien i drzwi oraz otynkowano je na ten sam kolor.
Odbudowa powojenna
Podczas powstania warszawskiego wszystkie kamienice wzdłuż ulicy Świętojańskiej uległy znacznym zniszczeniom. Z kamienicy Pod Okrętem zostały tylko piwnice, fragment fasady do wysokości parteru, niewielka część murów konstrukcyjnych i sklepień parteru. Kamienica została odbudowana w latach 1949–1955 według projektu architekta Stefana Krasińskiego. Zrekonstruowano przedwojenną fasadę kamienicy i zachowano układ wnętrz parteru. Powstała czteropiętrowa, trzytraktowa kamienica o trójosiowej fasadzie. Odtworzono także boniowany, półkolisty kamienny portal i zwieńczono go gipsowąpłaskorzeźbą. Ta charakterystyczna płaskorzeźba okrętu, unoszącego się na falach nad renesansowym portalem kamienicy, była godłem znajdującego się tam składu winnego, dobrze znanego w całej Warszawie w czasach swojej świetności.
Właściciele
Kamienica często zmieniała swoich właścicieli od czasów jej wybudowania. Kolejni jej właściciele to:
1494 – ?
1505–1538 – rodzina Dambalów (lub Dębalów), siodlarze
.jpg)
