Kalina (ViburnumL.) – rodzaj roślin zaliczany w systemach APG do rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae), dawniej wyodrębniany w monotypową rodzinę kalinowatych (Viburnaceae) lub włączany do przewiertniowatych (Caprifoliaceae). W obrębie rodzaju wyróżnia się ok. 200 gatunków[4]. Zasięg rodzaju obejmuje wszystkie kontynenty półkuli północnej oraz sięga obszarów równikowych i półkuli południowej w Azji Południowo-Wschodniej oraz Ameryce Południowej[4]. W Polsce dziko rosną dwa gatunki – kalina koralowa (V. opulus) i kalina hordowina (V. lantana), z czego tylko ten pierwszy jest rodzimym[5].
Liczne gatunki z tego rodzaju są uprawiane jako rośliny ozdobne dla efektownych kwiatostanów, barwnych owoców, atrakcyjnego listowia[6][7], czasem też wonnych kwiatów[8]. Niektóre mają owoce jadalne, inne trujące. Część gatunków wykorzystywanych jest lokalnie jako rośliny lecznicze[6].
Rozmieszczenie geograficzne
Rodzaj jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej. Występuje niemal w całej Eurazji – brak jego przedstawicieli tylko na obszarach pustynnych Półwyspu Arabskiego i Azji Środkowej oraz części obszarów północno-wschodniej Azji (w Jakucji i na Kamczatce). Na południowym wschodzie sięga Nowej Gwinei, a w rejonie basenu Morza Śródziemnego – północno-zachodniej Afryki. Kaliny rosną także w niemal całej Ameryce Północnej (bez Małych Antyli i pustynnych obszarów południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych). Występują także w Ameryce Południowej w Andach i Amazonii[4]. Rodzaj najbardziej zróżnicowany jest w Azji Południowo-Wschodniej (tylko w Chinach rosną 73 gatunki, z czego 45 to endemity tego kraju), poza tym liczne gatunki występują w tropikach Ameryki Południowej[9].
Z tradycyjnie wyróżnianych w obrębie rodzaju 10 sekcji z Eurazją związane są: Megalotinus, Solenotinus, Tinus, Tomentosa, Viburnum i Pseudotinus. Sekcje Lentago i Oreinotinus występują głównie na kontynentach amerykańskich. Przedstawiciele sekcji Odontotinus rosną i w Azji i na kontynentach amerykańskich, a sekcji Opulus na wszystkich kontynentach strefy umiarkowanej północnej[7].
Rodzaj wyewoluował najwyraźniej w górskich lasach południowo-wschodniej Azji, skąd kilkukrotnie migrował na północ rozprzestrzeniając się w strefie umiarkowanej i docierając do Europy, a w eocenie także do Ameryki Północnej. W miocenie część linii rozwojowych ze strefy umiarkowanej wtórnie zasiedliła strefę międzyzwrotnikową[7].
Morfologia
Pokrój
Krzewy zwykle o prosto wzniesionych pędach, rzadziej niskie drzewa osiągające do 10 m wysokości[8]. Pędy są nagie lub owłosione, włoski pojedyncze proste lub gwiazdkowate, czasem skupione w pęczkach[9].
Sezonowe lub zimozielone, nakrzyżległe[9][8][10], pojedyncze i ogonkowe, całobrzegie, ząbkowane lub z 3–5 klapami[9][10]. Przylistki drobne lub ich brak[9].
Drobne, obupłciowe i 5-krotne[9][10]. Zebrane w kulistawe lub mniej lub bardziej spłaszczone od góry kwiatostany (wiechy i podbaldachy[10]), nierzadko o brzeżnych kwiatach powiększonych, asymetrycznych i płonnych, z powiększoną koroną[9][8][10]. Kielich niewielki, 5-ząbkowy. Korona kółkowa, dzwonkowata lub rurkowata, zwykle biała, czasem czerwonawa, różowawa lub zielonkawa. Pręcików 5, o cienkich nitkach. Zalążnia wpół dolna, trójkomorowa, z jedną komorą płodną, zawierającą pojedynczy zalążek. Szyjka słupka krótka, zwieńczona znamieniem główkowatym lub trójdzielnym[9].
Jeden z pięciu rodzajów w rodzinie piżmaczkowatych (Adoxaceae), stanowiącej klad bazalny w obrębie rzędu szczeciowców (Dipsacales) w grupie euasterids II wchodzącej w skład kladu astrowych (asterids) należącego do dwuliściennych właściwych (eudicots). Rodzaj stanowi klad bazalny w obrębie rodziny, więc zgodnie z regułami taksonomicznymi może być wyodrębniany jako rodzina siostrzana dla pozostałych rodzajów (kalinowate Viburnaceae). Błędem natomiast jest włączanie go do przewiertniowatych, stanowiących odrębną linię rozwojową[2].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdViburnum L., [w:] Plants of the World online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2023-06-23].
↑ZbigniewZ.MirekZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 201, ISBN 978-83-62975-45-7.
↑ abcdRoger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 1. Trees and shrubs. London: Macmillan, 2002, s. 448. ISBN 0-333-73003-8.
↑ abcdefghiQinerQ.YangQinerQ., ValéryV.MalécotValéryV., Viburnum Linnaeus, [w:] Flora of China [online], eFloras.org [dostęp 2023-06-23].
↑ abcdefWłodzimierzW.SenetaWłodzimierzW., JakubJ.DolatowskiJakubJ., Dendrologia, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 489-490, ISBN 83-01-12099-1.
