Dawna dzwonnica kościoła Bernardynek w Warszawie (Plac Zamkowy), grafika Juliana Ceglińskiego „podług fotografii Bajera” opublikowana w numerzez 122 Tygodnika Ilustrowanego w 1862 roku
Już we wczesnym dzieciństwie przejawiał talent do malowania. W wieku 17 l. wstąpił do nowo utworzonej Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie[1]. W czasie studiów był jednym z 9 studentów, którzy otrzymali promocję z roku pierwszego na trzeci, z pominięciem drugiego. Studia zakończył w 1850[2]. W 1851 roku rozpoczął wędrówkę po kraju, rysując i malując lokalne motywy, szczególnie tatrzańskie. Kilkakrotnie osiedlał się na wsi (pod Siedlcami, w Sinołęce, w Janowie) i wracał do Warszawy. W l. 60. XIX w. nabył dobra ziemskie Sinołęka w pow. węgrowskim[2]. Ostatecznie osiedlił się w Janowie, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu w Mińsku Mazowieckim.
Twórczość
Wiele rysował i malował. Przede wszystkim krajobrazy i widoki architektury. Jego ulubione techniki to przede wszystkim litografia, ale również olej i akwarela. Rysunki odznaczały się piękną techniką. Publikował je w Tygodniku Ilustrowanym w latach 1860–1870. Pracował również jako rysownik w zakładach litograficznych Pecq et Comp i M. Fajans[1], Dzwonkowski. Pracował również w zakładzie cynkograficznym Banku Polskiego w Warszawie[1].
Julian Cegliński ożenił się ok. 1866 roku z Wandą Buczyńską. Mieli 3 dzieci: Kazimierza (inżyniera i profesora uczelni technicznych w Rosji), Lucjana (ziemianina) i Stanisława[2].
Galeria
Troki, lata 50. XIX wieku
Widok katedry we Włocławku od zachodu, od strony Zgłowiączki, rysunek Wojciecha Gersona, miedzioryt Juliana Ceglińskiego, ok. 1860
Góra Zamkowa w Wilnie, drzeworyt sztorcowy wtórnie kolorowany, Tygodnik Ilustrowany, 1861, nr 69
Most na Zgłowiączce pod Włocławkiem, Tygodnik Ilustrowany, 1863, nr 174
Dworzec drogi żelaznej Warszawsko-Bydgoskiej we Włocławku, 1863, nr 174
Uwagi
↑Daty życia 1830–1903 podawane przez Polski Słownik Biograficzny są nieprawdziwe.
.jpg)
